DUTCH❥Het is December! De laatste maand van het jaar is aangebroken!
In dit boek 'Forever December' volg je Martin Garrix elke dag tot aan Kerstmis, door de hele maand December. Samen met zijn vriendin Mikky viert hij Sinterklaas, gaat hij op winter...
Mikky en ik zijn in Nederland aangekomen! Nog een uurtje rijden en dan zijn we weer thuis in het altijd gezellige Amsterdam. "Ik kan niet wachten om op de bank te kunnen ploffen," zeg ik en rek me uit. "Same," zegt Mikky. "En ik heb ook wel zin om met de meiden te kletsen," zegt ze daarna en ik grinnik. "Roddelen en wijnen zeker," zeg ik. "Tss, gewoon gezellig kletsen met een warm kopje thee," verbeterd Mikky mij en ik grinnik. "Ja vast," antwoord ik. "Ahh, ik heb ook weer echt zin om Stella te zien! Zij zal ook wel heel blij zijn dat we terug zijn," zegt Mikky en ik knik. "Zullen we haar anders uitnodigen om bij ons te logeren?" vraag ik. "Dan hebben je moeder en Thomas ook een keertje rust," zeg ik erbij. "Ja, leuk! Ik zal ze straks wel bellen of Stella morgen wilt komen," zegt Mikky en ik knik instemmend. "Maar nu nog even het laatste stukje rijden, voordat we thuis zijn," zeg ik en pak mijn telefoon erbij.
❆
Eindelijk zijn Mikky en ik veilig thuisgekomen! Ik maak de deur open en rol m'n koffer tegen de muur. Mikky zet haar koffer er naast. "Ga jij maar liggen, dan pak ik de skispullen nog uit de auto," zegt Mikky behulpzaam. "Nee, jij hebt ons heelhuids thuisgebracht, dus jij gaat nu lekker op de bank liggen en ik haal de skispullen," zeg ik en breng Mikky naar de bank toe. "En je rug dan?" vraagt ze ongerust als ze gaat zitten. "Receptionist, beveiliger, ik vraag wel de eerste persoon die ik beneden tegenkom om hulp," zeg ik en Mikky knikt. "Dankje," zegt ze uitgeteld en gaat op de bank liggen, terwijl ik naar de voordeur loop.
Mikky
Martijn is de skispullen uit de auto aan het halen. Dat brengt mij mooi in de gelegenheid om snel even met Marleen en Nadia te bellen. Zij weten het nieuws dat ik zwanger ben ook nog niet. Net zoals mijn moeder. Maar haar vertel ik het wel een ander keer. Ik pak mijn telefoon en FaceTime in de groepsapp samen met Marleen en Nadia. Nadia is de eerste die opneemt. "Hey, je bent weer thuis!" zegt ze enthousiast en ik knik. "Wat bellen jullie ineens?! Ik ben aan het bakken" neemt Marleen op. Ik grinnik. Zijn de boys in jullie buurt?" vraag ik. "Nope, Louis is met Jeroen aan het rijden," antwoord Nadia. "En Menno is weer eens sporten," zegt Marleen. "Mooi, want ik moet jullie iets vertellen dat nog een verrassing moet blijven," zeg ik en ze staren mij allebei aan. "Je bent zwanger," antwoord Marleen en ik trek m'n wenkbrauwen op. "Hoe weet je dat?!" antwoord ik en de meiden gaan uit hun dak. "Nee, Mik! Ben je echt zwanger?!" vraagt Nadia stomverbaasd en ik knik. "Meid, gefeliciteerd!!" roept ze en ik lach. "En weet Martijn het al? Het is toch wel van Martijn mag ik hopen!" antwoord Nadia. "Wees gerust, het is van Martijn. En nee, hij weet het nog niet. Ik wil het eigenlijk op Kerstavond aan hem vertellen," zeg ik. "Ahh, zo romantisch!" zegt Marleen. "Weet je, kom anders straks gezellig langs. Dan is mijn taart wel klaar," nodigt Marleen mij uit. "Sure! Maar eerst even een powernap nemen want ik heb geen oog dicht gedaan," zeg ik. "Als Louis weer terug is binnen een half uurtje dan komen we wel richting jullie toe. Dan kunnen de mannen wel bij jou thuis en dan kunnen jij en ik naar Marleen toe," stelt Nadia voor. "Prima, ik regel het wel met Martijn," zeg ik. "Wat regel je met Martijn?" vraagt Martijn ineens die binnen komt lopen. Er is een beveiliger bij die de spullen op de grond neerzet. Martijn bedankt hem en maakt de voordeur weer dicht. "Ik ga straks een meidenavond houden bij Marleen met Nadia. Maar dan sturen we den mannen wel hier naartoe," zeg ik en Martijn komt naast me liggen op de bank. "Hey ladies," zegt Martijn en zwaait naar Nadia en Marleen die op mijn scherm staan. De meiden zwaaien terug. "Ja is prima hoor, stuur de boys maar deze kant op," lacht Martijn. "Dan is dat geregeld! Tot straks girls," zeg ik. Ik geef een blaaskusje en hang op.
Martijn komt tussen m'n armen liggen en sluit zijn ogen. "Je wilt niet weten hoe ongelofelijk veel ik van je hou & hoe gelukkig ik wel niet ben," zegt hij plotseling en ik krijg tranige ogen. Gelukkig kijkt hij niet. "Love you too," antwoord ik en ga door zijn haren terwijl er een traan over mijn wang rolt. Martijn is echt het aller-allerbeste dat mij ooit is overkomen! En nu ligt hij hier heel onschuldig en vermoeid in mijn armen. Martijn en ik, helemaal alleen. Tenminste, dat is wat hij denkt. Want eigenlijk liggen we hier met z'n drieën. Als een klein gezinnetje al. En wat ben ik ongelofelijk trots! En zie dat Martijn in slaap is gevallen. Ik maak een foto en ga ook een powernap nemen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
