life is a bitch (Ολοκληρώθηκε)

κεφάλαιο 9ο

Ξυπνάω καθώς οι ακτίνες του ήλιου εισβάλλουν στα μάτια μου. Γυρνάω πλευρά αλλά ένας δυνατός ήχος με ξυπνάει "ΕΙΡΗΝΗ ΞΥΠΝΑ ΑΡΓΉΣΕΣ" πετάγομαι όρθια η ώρα 7:40 γαμω. Σηκώθηκα και έτρεχα από δω και από κει. Δεν είχα ποκυ χρόνο αλλά προλαβαίνω, πήγα στο μπάνιο έκανα τα απαραίτητα, έτρεξα στην ντουλάπα και φόρεσα αυτά:

Πήρα την τσάντα μου και κατέβηκα κάτω "Γειά σου μαμά" άρπαξα ένα κρουασαν "Αντίο μαμα" είπα και βγήκα στον δρόμο. Περπατάω με γρήγορα βήματα διότι το σχολειο είναι "Ε μικρή να σε παω;" ακούω μια γνώριμη φωνή. Γυρνάω και είναι ο Αλεξ στο αμάξι του "Μία χαρά είμαι και με τα πόδια" του σκαω ένα ειρωνικο χαμόγελο "Μπες θα αργήσεις" Δεν έχω και άλλη επιλογή δεν θελω να αργήσω, Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. "Καλώς την" τον κοιταω με ένα μπιτσ ύφος "Ξεκινά " λέω και απλά κοιτάω μπροστά "Ότι πείτε πριγκίπισσα" λέει με ειρωνια αχχ αυτή την ειρωνια θα την κόψω εγώ. Καθώς φτάνουμε στο σχολείο πάω να βγω αλλά με πιάνει από τον καρπό και με γυρίζει προς το μέρος του "Φιλάκι εν εχει;" λέει ενώ έχει σουφρωσει το κάτω χείλος του σαν μωράκι. Πάω κοντά του σε απόσταση αναπνοής χαμογελάω "Μπα" και απλά φεύγω, είχε μείνει στήλη αλατος. Τρέχω στους διαδρομους για να πάω στην τάξη. "Σ-συγνωνη που άργησα κυρία" είπα λαχανιασμενη "Μπορώ να περάσω;" ρωταω ευγενικά "Να μην επαναληφθεί, κατσε" αφήνω μια ανάσα ανακούφισης και πάω και κάθομαι δίπλα στην κολλητή μου "Κάτσε να χτυπήσει και θα τα ξερασεις ολα" μου λέει και κλείνει το μάτι. Καθώς η διδακτική ώρα τελείωσε εγώ άρπαξα την τσάντα μου και την Χριστίνα από το χέρι και βγήκαμε έξω.

"Λοιπόν" λέω και της εξηγώ τι έγινε χθες
"Α ενταξει άρα ωραία πέρασες" λέει και γελάμε "Ειρηνηη" λέει η Χριστίνα με αυτό το ύφος που θέλει να μου ζητήσει κάτι "Τι θες" την ρωταω και χαμογελαει "Θα πάμε μέσα στο γυμναστήριο που παίζουν τα αγόρια μπάσκετ και να τους δούμεε;" λέει "Παμε" και αρχίζουμε να τρέχουμε προς το γυμναστήριο, έχουμε κενό τώρα οπότε χαζεβουμε τα αγόρια. Το μάτι μου πέφτει πάνω στον Αλεξ ο οποίος  έχει βγάλει την μπλούζα, έχει ιδρωσει και οι φλέβες στα χέρια του είναι εμφανής "ΡΕ παιδιά με Σφουγγάριστρα να μαζέψουμε τα σάλια" λέει η Χριστίνα και γελάει "Χα χα πολύ αστείο, είδαμε και εσένα με τον χαρρυ" στο ακούσμα του ονόματος του χαμογελασε "Να βλέπεις με το που τον ανέφερα χαμογελασες" λέω και γελαω. "Κόκκινσες μωρη" λέω και γελαω ακόμα περισσότερο.

[....]

Τέλος το σχολειο για σήμερα ήταν αρκετά κουραστικά. "Αντε ταλεμε" λέω στην Χριστίνα και την αγκαλιάζω, καθώς χωρίζουν οι δρόμοι μας "Ταλεμε μπειμπι" μου λέει. Μετα από λίγη ώρα περπάτημα φτάνω στο σπίτι βγάζω τα κλειδιά και ανοίγω την πόρτα. "Γεια σου Ειρηνη κάτσε" λέει η μαμά μου ωχ.. "Τι εκανα,  δεν έκανα κάτι αλήθεια" της λέω, γελάει τι φαση "Αγάπη μου, δεν έκανες κατι απλά θα χρειαστεί να φύγω κάποιες βδομάδες θα πάω επαγγελματικό ταξίδι ενταξει;" Τέλεια μόνη μου σπίτι μαρεσει η ιδέα "Εμ οκευ ποτέ φευγεις;" ρωταω "αύριο, θα πρέπει να βρω κάποιον να σε προσέχει" λέει η μαμά "Μαμά ελεος είμαι 17 πιστεύω θα μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, πες ότι περνάω σε άλλη περιοχή όταν δώσω πανελλήνιες. Τι θα γίνει θα μου βρεις νταντα ή δεν θα με αφήσεις να παω" η μητέρα μου φαίνεται εκπληκτγ από την ξαφνική μου επίθεση "Έχεις δικαιο αγάπη μου" ουαου συμφώνησε μαζί μου δεν το πιστεύω. "Αύριο φεύγω πρωί πρωί, πάω να ετοιμάσω τα πράγματα μου." Σηκώνεται και πάει προς το δωμάτιο της "τι ώρα θα φύγεις;" ρωταω "στις 5 θα φύγω από το σπίτι" χαμογελαει. Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου, πετάω κάτω την τσάντα "πφφ πρέπει να διαβασω" ξεφσαω, βγάζω το βιβλίο των αρχαίων και αρχίζω να λύνω της ασκήσεις. Ο χαρακτηριστικός ήχος του κινητού μου με βγάζει από την συγκέντρωση μου. Πιάνω το κινητό και η οθόνη γράφει *sista* η Χριστίνα, τι θέλει τέτοια ώρα. Απανταω στην κληση και ακούω από μέσα φασαρία, φωνές, εκείνη έκλαιγε. "Χριστίνα τι έγινε όλα καλα;" ρωταω εμφανως ανγχωμενη. "Ει-ειρηνη, είμαι στο νοσοκομείο πήγα σπίτι και η γιαγιά μου" καταφέρνει να πει μέσα στους λίγμους της καθώς η φωνή της κόβεται. "Πες μου οτι-" λέω σοκαρισμενη "Είναι νεκρή" λέει η Χριστίνα και ξεσπάει σε κλαματα. "Στείλε μου την διεύθυνση" της λέω και το κλεινω. Τι είναι αθτο που μας βρήκε. "ΜΑΜΆ" βγαίνω γρήγορα από το δωμάτιο μου και τρέχω στο δωμάτιο της μαμάς μου. Όταν ανοίγω την πόρτα την βλέπω να κλείνει την βαλίτσα της "τι έγινε παιδί μου;" με κοιτάζει με απορία "Μαμά φεύγω, πάω στο νοσοκομείο πέθανε η γιαγιά της Χριστίνας πρέπει να είμαι διπλα της,καλό ταξίδι όταν φτάσεις παρεμε." Η μαμά μου σε κατάσταση σοκ, κάθεται στο κρεβάτι "Πήγαινε" το μόνο που μου λέει. Παίρνω κλειδιά κινητό ζακέτα και χρήματα και βγαίνω στον κεντρικό να βρω ταξί. Περνάνε τα αμαξια, αλλά ταξί πουθενά. Σταματάει ένα αμαξι μπροστά μου το οποίο κάτι μου θυμίζει. "Να σε πετάξω κάπου μικρή" λέει ο Αλεξ και μου κλείνει το ματι. Αναστεναζω "Αλεξ δεν είμαι καλα απλά φύγε" του λέω "Που πας μπες θα σε πάω εγω" λέει "Οχι ευχαριστώ θα πάρω ταξί" απανταω "Μικρή μπες μέσα μην τα πάρω" Δεν μπορώ να χάσω άλλο χρόνο πρέπει να πάω στην Χριστίνα. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα "Που πάμε" ρωτάει ο αλεξ "Στο νοσοκομείο" απανταω ξερά, με κοιτάει περίεργα "Όλα καλα;" με ρωτάει ανήσυχος "Οχι, απλά ξεκινά" και αυτο κάνει.

ΤΑΝ ΤΑΝ ΤΑΝ ΝΝ

Ναι οκευ ριπ γιαγια
Ταλεμε στο επόμενο κεφάλαιο κουτσουνια😹❤