Ειρηνη 17 ετών ο πατερας της πεθαίνει και αναγκάζεται να αλλάξει πόλη με την μητέρα της άραγε πως θα είναι η νέα της ζωη ; θα γνωρίσει άτομα; πως θα εξελιχθεί η ζωή της;
Η ιστορία είναι πρωτότυπη οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συστηματική.
Η πρώτη μου...
Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι μπροστά από την πρώτη ταξη, εδώ πρέπει να είναι το Α1. Περνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω μέσα, όλοι με κοιτάνε. "Γεια" λέω και πάω να καθίσω αλλά μια φωνή με σταματάει "Εσύ πρέπει να είσαι η καινούρια μαθήτρια" λέει μια κυρία "Ναι εγώ είμαι" λέω. Δεν έχω συνηθίσει την προσοχή επάνω μου, πάντα ήμουν αόρατη. "Πες μας κάποια πράγματα για εσένα" λέει η καθηγήτρια "Μ-με λένε Ειρηνη, είμαι 16 ετών και μόλις μετακόμησα" καταφέρνω να πω "Γιατί μετακόμισες;" ακούω μια φωνή "πέθανε ο πατέρας μου" όλοι στην αίθουσα μένουν και η καθηγήτρια για να ελαφρύνει το κλίμα λέει "Ευχαριστούμε Ειρηνη μπορείς να κάτσεις" γνεφω και πάω πίσω πίσω. Χτυπάει το κουδούνι, παίρνω τα βιβλία μου και οδεύω προς το ντουλαπάκι μου. Βάζω μέσα τα βιβλία και ακούω μια φωνή δίπλα μου "Γειά " λέει είναι μια γλυκια κοπελα με κάστανα μαλλιά, μαύρα μεγαλα μάτια, και ένα πολύ όμορφο χαμόγελο "γειά" λέω "με λένε Χριστίνα" "Ειρηνη χάρηκα" τις δίνω το χέρι μου αλλά εκείνη με αγκαλιάζει. "Λοιπόν θες να σε ξεναγήσω;" μου προτείνει "αμέ γιατί οχι!" χαμογελάω. Η ημέρα κυλάει όμορφα, με την Χριστίνα κάνουμε καλή παρέα, έχει πολύ πλάκα. Χωρίς να το καταλάβω οι σχολικές ώρες τελείωσαν, "πολύ χαίρομαι που σε γνώρισα " λέει η Χριστίνα γεμάτη ενθουσιασμό "και εγω!" Χαμογελάω. "Τα λέμε αύριο;" με ρωτάει, για κάποιο λόγο ανακούφιζομαι "Ναι φυσικά!"Λέω και γυρνάω για να φύγω, όμως γυρνάω " Χριστίνα θες να έρθεις σπίτι μου να κάτσουμε;" "σίγουρα;" με ρωτάει "Ναι" χαμογελάω "Γιατί οχι" γελάει. Προχωράμε προς το σπίτι όπου ξάφνικα ακούμε κάτι σαν κλάμα σκύλου, ψάχνουμε γύρο γυρο να δούμε από που προέρχεται ο ήχος.... "Ειρηνηη!" Φωνάζει η Χριστίνα "έρχομαι" τρέχω προς την Χριστίνα όπου στέκεται μπροστά από έναν κάδο σκουπιδιών. "Κοίτα, αυτή η σακούλα κουνιέται" είχε δίκαιο "Βοήθησε με" είχα μείνει ακίνητη "θες να μπεις μέσα στον κάδο;" την κοιτάω σοκαρισμενη, "Ναι, δεν γίνεται να τα αφήσουμε εκει!" Είχε δίκαιο την σηκώνω και την πετάω μέσα "Ιουυ βρωμάει εδώ μέσα μπλιαχ" λέει η Χριστίνα και εγώ ξέσπαω στα γέλια και το ίδιο και εκείνη. "Την έπιασα" λέει και πηδαει έξω απο τον κάδο, τα κλαματα γίνονται ποιο έντονα, ειναι πέντε σακούλες γερά δεμένες. Η Χριστίνα τις σκίζει όσο ποιο γρήγορα μπορεί. Όταν αντικριζουμε το περιεχόμενο από τις σακούλες μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Είχε μέσα πεντε νεογέννητα κουταβακια! Δυστυχώς από τα πέντε κουταβακια επέζησαν μόνο τα δυο... Η Χριστίνα με προσεκτικες κινήσεις, βγάζει την ζακέτα της και τοποθετεί τα κουταβακια πάνω σε αυτή, τα τυλίγει και τα παιρνει αγκαλιά. "Πρέπει να τα πάμε στον κτηνίατρο" λέει σοβαρά η Χριστίνα "ακου τι θα κάνουμε. Θα πάμε πρώτα σπίτι μου να κάνεις ένα μπάνιο και μετά θα τα πάμε" της λέω "το καλό είναι ότι έχω μια αλλαξία μαζί μου" γελάει "πάμε" λέει. Μπαίνουμε στο σπίτι. Η μαμά μου λείπει, "Ααα τι ωραίο σπίτι " λέει η Χριστίνα "Ευχαριστώ, πάμε πάνω". Της δίνω μια πετσέτα και της δείχνω το μπανιο. Καθώς η χριστινα κάνει μπάνιο εγώ χαζεύω τα κουταβακια.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τι γλυκά που είναι. Ακούω την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει . "Τελείωσα" λέει η Χριστίνα και σκουπίζει τα μαλλιά της με μια πετσέτα, "Μόλις τα πάμε στον κτηνίατρο μετά τι θα τα κάνουμε;" ρωτάω "θες να τα κρατήσουμε;" "φυσικά" χαζογελαω. "Παμε;" γνεφω.
