Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 90

"Kung ganoon manatili na lang po kayo rito at may sasama po kay Sir Zillah papunta ng hospital--"

"Sinasabi mo bang hayaan ko siyang umalis na hindi ako sasama?!" bahagya akong nagalit roon. Wency flinched in my sudden outburst. Pinigilan rin ako ni Zillah.

"He's right Raiven. We doesn't have any advantage outside. Hindi tayo sigurado kung umalis na nga ba ang mga iyon sa labas o balak na tambangan tayo. Sila Levi ang isasama ko at ibang tauhan para may depensa kami kung sakali. Please, follow him and stay here. Walang kasiguraduhan kung lalabas ka. We already had this damage and we can't afford to lost you now."

I sigh heavily on that because they have a point. Ang hirap nang lumaban kung lahat sila ay nasa panig na hindi ko gusto. Tumitig ako kay Zillah.

"Hindi ka tatanggapin ni Eloisa sa taas kung sakali." sabi ko sa kanya. I know he understand what I mean. Tumaas ang sulok ng labi niya ng bahagya. Napailing siya.

"I know. That's why I will continue living. I promise. Babalik ako." I weighed his answer. Masama pa rin ang loob ko na hindi makakasama sa kanila.

"Sinusuri pa po ng tauhan na walang naiwan na kahit anong mga lalaki na nanloob rito sa mansiyon. Nagulat rin kami ng may traydor na nakapasok pero sigurado akong wala ng katulad niya na narito." ani Wency.

Nakapasok na si Zillah sa loob at handa nang magmaneho si Levi nang maging alerto ang lahat ng may marinig na mahabang marahas na tunog ng kumikiskis na gulong. Like the driver suddenly step in the break that the wheel was force to suddenly stop that it shriek.

Napatuwid rin ako ng tayo at napadilat si Zillah. Kaso huminahon at nakahinga ng maluwag ang mga tauhan ng makilala namin iyong sasakyan ni Kuwai. I sigh in relief too.

The door burst open because of a violent push. Halos matanggal iyon sa sasakyan. Then I saw Kuwai who has a pitch black eyes. He looks fuming mad and.... worried.

Sasalubungin sana ni Wency para kausapin nang naurong ang mga hakbang niya ng makita ang ekspresyon nito. Kahit ako biglang natakot roon. His lips is on a thin line and his clenching and unclenching his fist. It was like there's a strong storm coming.

I stared at him and I can't move on my stance as our eyes met and he immediately inch our gap. Nang magkaharap kami ay mabilis niyang hinila ang likod ko at kinulong ako sa sobrang mahigpit na yakap. My face buried in his chest.

I'm still breathing massively pero mas habol niya ang hininga ngayon. I hold his arm. I heard him sigh in relief.

My anticipation, fear, worry and nervous vanish in a snap. My breathing hitched and I don't know why my eyes heated when I heard him muttered a series of curses.

"Fuck! I'm so stupid! Sobrang tanga ko! Tangina!" I grip his shirt when I heard him said it. He's breathing massively and I can feel his fast and loud heartbeat. Iyong tensiyon na nararamdaman ko kanina dahil sa sitwasyon biglang nawala.

I quickly feel safe now that I'm inside his arms. Being in his arms is even high than the feeling of being secured. Higit pa sa kaligtasan at kaluwagan ang nararamdaman ko ngayong nasa bisig at yakap niya. His warmth is giving me an overwhelming feeling in my chest. It feels like a safe haven.

I am home.

"I am fucking scared! Halos mawala ako sa katinuan habang nakikipaglaban roon at nagbiyabiyahe patungo rito kakaisip na may nanloob rito!" pagalit niyang sinabi. My tears strolled down my cheeks.

I bit my lower lip to suppress the sob.

Hindi ko alam kung bakit. Matapang ako sa pagharap sa mga kalaban. Ang kinakatakot ko kanina ay iyong kaligtasan ng mga tauhan niya. Si Zillah. Kasi akala ko lugi kami kanina sa malakas nilang puwersa sa panlolob. Mag-isa lang si Zillah na kumakaharap kanina roon at nag-uutos kung anong gagawin.