Σ'αγαπω!

κεφάλαιο 22 (Β μέρος)

Αχ όλη αυτή η αναμονή με σκοτώνει! Είμαι νευρική κι κουνιέμαι από την θέση μου συνέχεια.. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά όχι επειδή δεν ξέρω τι να σκεφτώ αλλά επειδή είναι κι εκείνος μαζί μου. Εγώ κάθομαι στον καναπέ κι εκείνος πάνω στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο μου. Τον κοιτάζω έντονα αλλά τραβάω το βλέμμα μου από πάνω του. Πράγμα δύσκολο..... Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει από τότε που ανεβήκαμε επάνω τα δυο μας...σίγουρα κάτι λεπτά αλλά μου φαίνεται σαν να περάσαν αιώνες από τότε!!

Ότι κι αν αποφασίσουν θα τους στηρίξω....είτε μου αρέσει είτε όχι.... Έτσι κι αλλιώς όπως είπα θέλω η μητέρα μου να είναι ευτυχισμένη. Της αξίζει άλλωστε! Δεν έχει περάσει κ λίγα τα τελευταία χρόνια. Βέβαια αν μας πουν ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί μετά από τόσα που περάσαμε ......δεν ξέρω τι θα κάνω πως θα αντιδράσω...όσο προσπαθώ να σκεφτώ αυτήν την εκδοχή στο μυαλό μου το σώμα μου σφίγγεται κι η καρδιά μου πονάει...ναι μάλλον θα διαλυόμουν σε χίλια κομμάτια.

"Γη καλεί Έλλη!!" Γυρνάω κι βλέπω τον Νίκο να κάθεται μπροστά μου κι να με επεξεργάζεται. Τρόμαξα κι πετάχτηκα.

"Σοβαρά σταμάτα να το κάνεις αυτό...!" του λέω προσπαθώντας να επαναφέρω τους χτύπους μου στα κανονικά τους επίπεδα παίρνοντας βαθιές ανάσες.

"Δεν φταίω εγώ!" απολογείται....

"Σε φώναξα τόσες φορές αλλά εσύ δεν με άκουγες..." όντως ήμουν απορροφημένη στις σκέψεις μου...

"Τέλος πάντων.." λέω πια ήρεμη.

"Τι θέλεις?" τον ρωτάω κοιτώντας τον. Είχε κατεβεί στο ύψος μου με τα χέρια του γύρω από τα γόνατά του ακουμπώντας το κεφάλι του επάνω στα χέρια του με το βλέμμα του καρφωμένο επάνω μου.

"Να.. Σκεφτόμουν...." λέει κι διστάζει.

"Σκεφτόσουν τι?" ρωτάω ενθαρρύνοντας τον να συνεχίσει. Η περιέργεια με έτρωγε τόσο πολύ που δεν σχολίασα καθόλου...

"Σκεφτόμουν...το ενδεχόμενο να μην μας....αφήσουν ξες......να μην είμαστε μαζί!" καθώς μιλούσε τα μάτια του κοιτούσαν το πάτωμα. Ώστε κι αυτός το σκεφτόταν αυτό....

"Σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο......δεν ξέρω αν μπορώ.....,αν θα μπορέσω να το δεκτό!!" συμπληρώνει στρέφοντας τα ωραία κι μαγευτικά του μάτια πάλι επάνω μου.

Έκρυψα ένα χαμόγελο. Δεν ήμουν η μόνη τελικά που ένιωθε έτσι. Φυσικά κι όχι. Ο Νίκος με αγαπάει κι ας μην το δείχνει πάντοτε κι με τον καλύτερο τρόπο.

"Έλλη εσύ τι σκέφτεσαι?" με ρωτάει. Η φωνή του απαλή αντηχεί στα αυτιά μου κάνοντας με να χαμογελώ με ένα τρυφερό χαμόγελο. Το χέρι μου μόνο του έπιασε το κεφάλι του χαϊδεύοντας τα μαλλιά του. Ήταν απαλά στο άγγιγμα μου. Μου άρεσε να τον χαϊδεύω κι πάω στοίχημα κι εκείνος το ίδιο.

"Σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο. " λέω κι τα μάτια του ανοίγουν λίγο από την έκπληξη. Ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο στόμα του. Ένα χαμόγελο που δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου. Κι όμως ήταν τόσο ωραίο που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Νόμιζα ότι ονειρευόμουν. Τσίμπησα τον εαυτό μου λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε.

Τον κοιτούσα επίμονα. Φαινόταν τόσο γλυκός! Τόσο γλυκός που θέλω να τον κάνω να ξανά χαμογελάσει έτσι.

"Μην με κοιτάς έτσι.." μου λέει κι κρύβει το πρόσωπο του. Αχ ήταν τόσο χαριτωμένος!!!

Με ένα επιφώνημα όρμηξα κι τον αγκάλιασα. Πρέπει να το περίμενε. Με αγκάλιασε κι αυτός βυθίζοντας με ολόκληρη μέσα στο σώμα του. Ήταν τόσο ζεστά... Εύχομαι ο χρόνος να πάγωνε κι να μέναμε έτσι για πάντα.

"Ξες...ότι κι να αποφασίσουν θα πρέπει να το δεχτούμε. Εννοώ ότι θέλω η μητέρα μου να παντρευτεί τον Λάζαρο αν αυτό θα την κάνει ευτυχισμένη. Ξέρω ότι το ίδιο θέλεις κι εσύ για τον πατέρα σου.." του λέω ακόμα μες την αγκαλιά του. Σιωπή απλώθηκε για λίγο στο δωμάτιο.

"Φυσικά κι το θέλω!" μου λέει βγάζοντας με από την αγκαλιά του. Τα χέρια του είναι στηριγμένα στους ώμους μου.

"Άπλα...δεν μπορώ να σκεφτώ ένα μέλλον χωρίς εσένα!"

Με κοιτούσε μες τα μάτια κι ένιωθα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Η αγάπη του είναι σαν δηλητήριο μέσα μου, αναγκάζοντας  με να θέλω να πάρω το ίδιο δηλητήριο ξανά κι ξανά....

"Έλλη, Νίκο παιδιά ελάτε λίγο!" ακούω τις γνώριμες φωνές να μας καλούν από κάτω....

GUESS WHO IS BACK?? XD