Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 20

Δεν άντεχα να τους βλέπω να μαλώνουν άλλο! Ο ένας να βαράει τον άλλον με λύσσα....Γιαυτό έτρεξα κι πήδηξα επάνω τους   με όλη μου την δύναμη. Πέσαμε κι οι τρεις κάτω.

"Μην ανακατεύεσαι Έλλη!" μου φώναξε άγρια ο Πέτρος...Ένα χέρι με σκούντηξε πέρα κι η φωνή του Νίκου ακολούθησε....

" Μείνε έξω απο αυτό Έλλη. Αυτό αφορά εμένα κι αυτόν." ήμουν πολυ κοντά τους κι θα έτρωγα καμιά ξεγυρισμένη κι εγώ αν δεν με μάζευε ο Άλεξ.

" Έλλη ξέρω πόσο θες να  τους σταματήσεις. Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ! Άλλα αυτό είναι που πρέπει να λύσουν οι δυο τους. Μην κάνεις απερίσκεπτες κινήσεις. " μου λέει ο Άλεξ κοιτάζοντας τους  να κυλιούνται στο πάτωμα χτυπώντας ο ένας τον άλλον. Τον κοίταξα στα μάτια κι είχε δίκιο. Στο τσακ ήταν να με αφήσει κι να τρέξει να τους χωρίσει. Έχει δίκιο όμως. Δεν ωφελεί σε τίποτα αν πάθω κάτι. 

Τους βλέπαμε αρκετή ώρα να πλακώνονται. Όταν σταμάτησαν ήταν κι οι δυο τραυματισμένοι κι λαχανιασμένοι. Κοιταζόντουσαν έντονα κάνοντας μας εμένα κι τον Άλεξ να νομίζουμε ότι ήταν έτοιμοι να ξανά πιαστούν στα χέρια. Ο Άλεξ με άφησε κι πήγε δίπλα στον Νίκο.

" Είσαι καλά?" τον ρωτάει ανήσυχος.

"Αρκετά." απαντάει κοιτάζοντας ακόμα τον Πέτρο.

"Ελπίζω να μην συνεχίσετε άλλο τον καβγά σας γιατί αυτήν την φορά δεν θα είστε οι μόνοι που θα δίνετε ξύλο." τους προειδοποιώ. Γέλασαν κι οι δυο πάνω στο σχόλιο του. 

" Σοβαρά μιλάω μην γελάτε!" λέω κι σκάνε στα γέλια. Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Πως να αντιδράσω. Τα βλέμματα όλων στράφηκαν επάνω μου. Ευτυχώς που είχα κουμπώσει το πουκάμισο μου αλλιώς θα κοκκίνιζα κι σίγουρα θα έτρεχα έξω απο το δωμάτιο.

" Έλλη?" με ρωτάει ο Πέτρος κουρασμένος. Βγήκα απο τις σκέψεις μου κι τους απάντησα φωνάζοντας...

"Είστε τρελοί? Γιατί έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα? Δεν μπορούσατε να τα βρείτε αλλιώς? Κοιτάξτε πως είστε! Ελπίζω τώρα να τα βρείτε γιατί αλλιώς......κοίτα κοτζάμ ξαδέρφια-αδέρφια που κατάντησαν! Κι όλα αυτά εξαιτίας ενός μίσους! Σας μισώ κι τους δυο!" φωνάζω τονίζοντας τις τελευταίες μου λέξεις κι βγαίνω απο το δωμάτιο χτυπώντας την πόρτα με δύναμη. Βρήκα την τσάντα μου διπλά στην πόρτα. Την μαζεύω κι βγαίνω έξω απο το σπίτι. Ηρέμησα λίγο. Άρχιζα να τακτοποιώ τις σκέψεις που είχαν γίνει ένα μπέρδεμα. Άραγε πως με βρήκε ο Νίκος? 

Ένιωσα κάτι να με ενοχλεί στην τσέπη μου. Έβαλα το χέρι μου κι έβγαλα έναν κοριό. Α χα μάλιστα! Τον πετάω κάτω κι τον πατάω κάτω με δύναμη. Φαίνεται τον έβαλε όταν μαλώναμε για να μην το προσέξω.

Χάθηκα λίγο στον δρόμο. Ευτυχώς μια καλή κυρία μου είπε που ήμουν κι που έπρεπε να πάω για να γυρίσω στο σπίτι. Άνοιξα την πόρτα κι μπήκα στο σπίτι. Η κοιλιά μου γουργουρίζει. Πεινάω. Πάω στο σαλόνι κι βλέπω τον Λάζαρο να περιποιεί τα τραύματα του Νίκου κι του Πέτρου. Δίπλα καθόταν κι ο Άλεξ. Δεν τους έδωσα σημασία κι ανέβηκα τις σκάλες με προορισμό το δωμάτιο μου.  Πέταξα την τσάντα  στον καναπέ κι έπεσα πάνω στο κρεβάτι. Άρπαξα το σεντόνι κι τσίριξα. Ναι πολυ καλύτερα.

Τώρα απλά θέλω λίγο χρόνο για να σκεφτώ τι θα κάνω απο εδώ κι πέρα....

ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΟΛΎ ΆΡΕΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΓΙΑΤΊ. ΕΠΙΣΗΣ ΆΡΓΗΣΑ ΝΑ ΑΝΕΒΆΣΩ...ΣΟΡΡΥ....ΕΊΝΑΙ ΛΊΓΟ ΜΙΚΡΟ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΕΦ.