Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 27

Αμάν.... κι τώρα τι κάνουμε? Βλέπω την μαμά να έρχεται προς το μέρος μας ξαφνιασμένη. Εγώ να δεις τι πλάκα έπαθα!
"Νίκο τι κάνεις εσύ εδώ?" Ρωτάει κοιτώντας τον.
"Είπα τελικά να έρθω να σας κάνω παρέα. Έχω κι εγώ καιρό, να πάω για ψώνια κι είναι κάποια πράγματα που χρειάζομαι." Λέει όσο πιο πειστικά μπορεί. Φου φου..δεν την ξέρεις καλά την μαμά μου! Καταλαβαίνει απο μακριά ποιος λέει ψέματα η όχι! Λέω από μέσα μου προσπαθώντας να κρατηθώ για να μην γελάσω. Από ότι μου έλεγε έτσι έκανε ο πατέρας μου. Έλεγε ψέματα για κάτι αλλά η μαμά μου πάντα το καταλάβαινε. Τον κακόμοιρο...
"Κι το σχολείο βρε Νίκο? Οι εξετάσεις σας πλησιάζουν σιγά σιγά..." συνεχίζει.
"Ουδέν λόγος ανησυχίας. Θα έχω την Έλλη για δασκάλα." Λέει με μια μεγάλη αυτοπεποίθηση κι ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ναι κι τώρα σώθηκες! Αν θες να μείνεις στην ίδια τάξη πολύ ευχαρίστως να σε βοηθήσω! Λέω κι γελάω από μέσα μου.
"Αν είναι έτσι τότε εντάξει."
Ωπα κάτσε.. σοβαρά τώρα το έχαψε? Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο άτυχη...Έλλη μην κάνεις έτσι! Είσαι δυνατή κοπέλα! Είμαι?!
"Έλλη θα έρθεις?" Ρωτάει η μητέρα μου καθώς ήταν όλο γέλια κι χαρές με τον Νίκο...
Έχω κι άλλη επιλογή? Ξεκινάω κι περπατάω δίπλα τους.
Έχω να πω οτι η μέρα δεν έχει ξεκινήσει καθόλου όπως την είχα προγραμματίσει! Τουλάχιστον ανυπομονώ να δω την έκπληξη που μου έχει φυλαγμένη ο Λάζαρος! Νιώθω το χέρι του Νίκου στο δικό μου. Αμ δε που θα σου κάνω την χάρη να σου κρατήσω κι το χέρι!. Το τραβάω μακριά του. Αν κι μετά το μετάνιωσα γιατί η έκφραση του προσώπου του έδειχνε λυπημένη. Μόλις τον είδα έτσι του άρπαξα το χέρι κι το άφησα με το ζόρι όταν ο Νίκος ηθελε να μπει σε ένα βιβλιοπωλείο.
Η καρδιά μου έλεγε: δεν μπορείς να του αντισταθείς ότι κι να κάνεις......ενώ το μυαλό μου διαφωνούσε λέγοντας: μπορώ κι παρά μπορώ!!
Αντε να βγάλεις άκρη.. βέβαια ξέρουμε τι αληθεύει αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ...
Μετά από λίγη ώρα βγήκε με μια σακούλα στο χέρι του.
"Όλα εντάξει Νίκο?" Ρωτάει η μαμά μου κι εκείνος γνέφει θετικά.
"Ωραία! Κι τώρα η σειρά μου!" Λέει κι πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση από κει που είναι το μαγαζί που υποτίθεται πως, πρέπει να πάμε. Σταματάω να περπατάω.
"Εεε μαμά?" Ρωτάω κάνοντας την να σταματήσει κι εκείνη.
"Τι είναι γλυκιά μου?" Ρωτάει αθώα. Το μισώ όταν το κάνει αυτό ενώ ξέρει πολύ καλά τι θέλω να πω...
"Δεν θα πάμε στο μαγαζί?" Την ρωτάω με υφάκι.
"Ναι θα πάμε. Άλλα πρώτα χρειάζομαι κάποια πραγματάκια."
Σαν τι? Δεν θα μπω στον κόπο να ρωτήσω...
"Εντάξει αλλά να κάνουμε γρήγορα σε παρακαλώ...!" Της λέω κι συνεχίζουμε να περπατάμε μέχρι που φτάνουμε έξω από το αγαπημένο της μαγαζί. Έχει μέσα διάφορα διακοσμητικά κι ρούχα. Άσε που ξέρει κι την κυρία που έχει το μαγαζί. Κολλητές απο μικρές!