Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 15

Ευτυχώς μετά απο όλο αυτό δεν συναντήσαμε κανέναν άλλον. Περπατούσαμε ευθεία. Ακούστηκε ήχος μηχανής. Όλοι τρέξαμε σαν παλαβοί εκεί όπου ακουγόταν ο ήχος.

Βγήκαμε σε έναν αυτοκινητόδρομο.

"Επιτέλους! Υπάρχει θεός!" φωνάζω με τα χέρια μου υψωμένα στον ουρανό..

"Αν εννοείς εμένα, ήμουν πάντα δίπλα σου..." μου λέει ο Νίκος με ένα χαμόγελο στα χείλη του. Αν δεν σχολίαζε θα έσκαγε!

" Δεν εννοούσα εσένα! Εσύ δεν συγκρίνεσαι με τον Θεό." του λέω με μια ουδέτερη έκφραση στο πρόσωπο μου.

" Άουτς!" του λέει ο Άλεξ κι τον σκουντάει με τον ώμο του. Ο Νίκος κατέβασε τα μούτρα. Ήμουν λίγο κακιά ε? Δεν πειράζει για να μάθει να μην τα βάζει μαζί μου!

"Παιδιά δεν κάνουμε κανένα οτοστόπ?" προτείνει η Τα. Πάλι καλά που περνάνε αυτοκίνητα σκέφτομαι.

" Ωραία κορίτσια ξέρετε τι πρέπει να κάνετε." λέει ο Νίκος. Εγώ και η Τα τον κοιτάξαμε απορρημένες. Ακόμα κι ο Άλεξ γύρισε κι τον κοίταξε με την απορία γραμμένη στο πρόσωπο του.

" Τι να κάνουμε λέει?" του λέω με το ένα φρύδι σηκωμένο.

" Να, φτιαχτεί τε λίγο. Ξεκουμπώστε κι κανένα κουμπί απο την μπλούζα σας κι κάντε οτοστόπ. Όλο κι κάποιος θα σταματήσει για να μας πάρει." Είναι τρελός! Πραγματικά τρελός!

" Νίκο αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες!" του λέω απογοητευμένη κι λίγο κόκκινη καθώς το μυαλό μου σκεφτόταν....αφήστε το δεν θέλετε να ξέρετε:)

" Ναι αλλά πάντα πιάνει...." με κοιτάει κι τον κοιτάω. Πόση τρέλα κι ηλιθιότητα παίζει να κουβαλάει ένα άτομο? Πήγα να του απαντήσω αλλά τότε πετάχτηκε ο Άλεξ στον δρόμο κι κουνούσε τα χέρια του. Γυρίσαμε να δούμε τι κάνει κι είδαμε μια μεγάλη νταλίκα να έρχεται προς το μέρος μας. Τι προς το μέρος μας ο άνθρωπος απλά οδηγούσε στο μήκος του δρόμου....Τέσπα βγήκαμε κι εμείς και κάναμε το ίδιο. Εκείνος σταμάτησε μπροστά μας. Μας άνοιξε την πόρτα να μπούμε μέσα. Μπήκαμε κι στριμοχτήκαμε λίγο. Πάλι κάθομαι δίπλα του αμάν! Θεέ μου γιατί το κάνεις αυτό? Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είμαι δίπλα του κι εσύ δεν ξέρω κι εγώ τι κάνεις κι όλο τον βάζεις να είναι μαζί μου! Δεν λέω σου είμαι ευγνώμων αλλά είπαμε όχι κι σε καθημερινή βάση!

" Που παν τα παιδιά??" Να ξέραμε κι που είμαστε κύριε καλά θα ήταν... Αντί για αυτού του έριξα ένα χαζό χαμόγελο.

" Εεε χαθήκαμε λίγο κι δεν ξέρουμε που είμαστε" λέει ο Άλεξ. Ο οδηγός μας κοίταξε με απορία.

" Πως χαθήκατε βρε παιδιά? Έγινε κάτι?" τώρα τι του λες του ανθρώπου? Ότι σε απήγαγαν κάποιοι τρελοί, τους ξ έφυγες κι αυτοί τώρα σε ψάχνουν? Θα μας νομίζει κι εγώ δεν ξέρω για τι!!

" Εμ όχι..." είπα αθώα...." Άπλα να ... θέλαμε να κατασκηνώσουμε όλοι μαζί." λέω. Εκείνος μου έκλεισε το μάτι.

" Κατάλαβα!" λέει..." Είστε ζευγαράκια κι θέλατε να περάσετε όλοι μαζί την νύχτα...Ααα αυτά είναι τα νιάτα για σένα...." μουρμουρίζει... Άκουσα καλά ΕΜΕΙΣ ζευγαράκια? Και μόνο στην σκέψη τρέμω...

" Εμ όχι κάνετε λαθ-...." πάει να πει ο Νίκος αλλά του κλείνω το στόμα. Ο οδηγός γυρνάει να μας κοιτάξει κι εγώ του χαμογελάω. Για να μην μας ακούσει ο οδηγός, που σιγώ τραγουδούσε κιόλας, ο Νίκος έσκυψε δίπλα στο αυτί μου. Ένιωθα την ανάσα του, καυτή πάνω στον λαιμό μου κι ανατρίχιασα. Το κατάλαβε κι χαμογέλασε. Για να με κάνει να νιώσω πιο άβολα απο ότι ήμουν, φύσηξε τον λαιμό μου. Εγώ αναπήδησα κι έβγαλα έναν μικρο ήχο. Όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν, ακόμα κι ο οδηγός!! Χριστέ μου ρεζίλι. Έσκυψα το κεφάλι μου κόκκινη απο ντροπή. Ο Νίκος συγκρατούσε τα γέλια του. Θα μου το πληρώσεις αυτό!! Δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι....θα δεις εσύ τι έχεις να πάθεις!!! Θα τρέχεις κι δεν θα φτάνεις.....

Τουλάχιστον 45 λεπτά ήμασταν στον δρόμο. Άρχισα να νυστάζω κι να κλείνουν τα μάτια μου. Κατά λάθος έγειρα το κεφάλι μου πάνω στον Νίκο. Πήγα να τραβηχτώ αλλά εκείνος δεν με άφησε.

"Κοιμήσου επάνω μου..." λέει με μια γλυκιά φωνή, που δεν έχω ξανακούσει. Κοκκίνισα ολόκληρη. Αφήστε που μου έφυγε ο ύπνος μονομιάς. Πάλι καλά που σταματήσαμε κάπου και ο οδηγός είπε ότι είναι ώρα για διάλειμμα. Κατεβήκαμε όλοι μας απο την νταλίκα.

Τεντώθηκα για αρκετά λεπτά μέχρι να ξεπιαστώ. Αναρωτιέμαι πως αντέχει ο καλός κυριούλης μόνος του τόσες ώρες μέσα σε αυτό το πράγμα.....

"Ωραία πιάνω σήμα!" φωνάζει ο Άλεξ.

"Κι εγώ" λέει ο Νίκος.

"Θα πάρω τον πάτερα μου να έρθει να μας πάρει απο εδώ." προτείνει ο Νίκος κι με κοιτάει. Του γνέφω θετικά. Καλεί τον αριθμό. Στο τηλέφωνο δεν άργησε να ακουστεί η φωνή του Λάζαρου που φώναζε, που στο καλό ήμασταν. Ο Νίκος απομακρύνθηκε για να μιλήσει.

Μιλούσε για λίγη ώρα μέχρι που ήρθε πίσω σκεφτικός.

"Όλα εντάξει!" μας λέει κι χαμογελάει. Ναι τώρα είναι η ώρα....!!!

"Όλα κομπλέ..." λέω.." εκτός απο ένα πράγμα... Για πες μας Νίκο, σε τι είσαι μπλεγμένος?"

Ξαφνικά η έκφραση του προσώπου του άλλαξε κι σοβάρεψε.

"Από τι φαίνεται, δεν μπορώ να το αποφύγω έτσι?" λέει κι κοιτάει τον Άλεξ. Εκείνος δεν μίλησε μόνο τον κοίταξε κι αυτός σοβαρά.

"Ωραία θα σας πω... Καθίστε γιατί είναι μεγάλη ιστορία....."

Το ξέρω ότι ήταν δικιά μου ιδέα να μας πει αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα για όλο αυτό!