Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 21

Τους αποφεύγω εδώ κι μια βδομάδα. Ο Νίκος κι ο Πέτρος ψάχνουν να με βρουν αλλά εγώ κρύβομαι. Κάνω σαν μωρό το ξέρω! Άλλα νιώθω ότι δεν είμαι ακόμα έτοιμη να τους μιλήσω. Δεν ξέρω για πόσο θα συνεχιστεί όλο αυτό αλλά εύχομαι να κρατήσει για λίγο καιρό ακόμα. Μπαίνω στο σπίτι μετά απο μια κουραστική μέρα απο το σχολείο. Φυσικά μόλις χτύπησε το κουδούνι έγινα καπνός! Τώρα που είμαι σπίτι, ανεβαίνω τις σκάλες κι μπαίνω στο δωμάτιο μου. Κι ναι έψαξα κι βρήκα το κλειδί του δωματίου μου. Κλειδώνω την πόρτα κι πέφτω για ύπνο. Μόλις πάει να με πάρει ο ύπνος στα καλά καθούμενα κάποιος έξυπνος βροντάει την πόρτα μου...

"Ελλη άνοιξε το ξέρω ότι είσαι μέσα!" λέει νευριασμένος ο Νίκος. Κι εγώ το ξέρω έξυπνε.... Τεσπα αν κάνω ότι κοιμάμαι σίγουρα θα φύγει. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να μπει μέσα.. Εκτός κι αν σπάσει την πόρτα. Έχει γούστο να μπορεί? Τότε την βάψαμε! Ίσως να μπορώ να πηδήξω απο το παράθυρο αν θέλω να σπάσω κανένα πόδι... Αχ φύγε γρήγορα!!

"Ελλη το ξέρω ότι είσαι μέσα κι ότι δεν κοιμάσαι!" οχχχ δεν μ ου αρέσει η αγρίλα στην φωνή του. Αν κι μπορώ να που του πάει!! Συγκρατήσου Ελλη.....

"Ελλη θα σπάσω την πόρτα αν δεν μου άνοιξης αυτήν την στιγμή!" χα σιγά μην μπορέσεις! Εδώ εγώ την δίνω μια μπουνιά όταν έχω τα νεύρα μου κι μετά το μετανιώνω....

"Θα σε ακούσουν οι δικοί μας!" του λέω ξερά κι ψυχρά...

"Άπλα φύγε..!!" συνεχίζω.

Ησυχία απλώθηκε απτήν άλλη πλευρά της πόρτας. Λες να έφυγε? Άλλα γιατί γαμώτο μου τον αποφεύγω? Θέλω να του μιλήσω.... Κι όμως βρίσκω τον εαυτό μου να κρύβεται κάθε φορά που τον βλέπω. Καθώς σκεφτόμουν τον Νίκο κι όλο το κρυφτούλι τον τελευταίον ημερών ένα δυνατό μπαμ ακούστηκε κι πετάχτηκα στην κυριολεξία όρθια απο το κρεβάτι μου κοιτάζοντας την πόρτα με ορθάνοιχτα μάτια πεσμένη μπροστά μου κι τον Νίκο να μπαίνει φουριόζος μες το δωμάτιο.

"Πας καλά παιδάκι μου?" του λέω άφωνη.

"Όχι δεν πάω καθόλου καλά απο τότε που άρχισες να με γράφεις κι να με αποφεύγεις!" μου λέει πλησιάζοντας με. Έκανα ένα βήμα πίσω κι έκατσα επάνω στο κρεβάτι.

"Και γιαυτό έσπασες ολόκληρη πόρτα?"

"Σε προειδοποίησα. Αν δεν ήθελες να σπάσω την πόρτα ας μου άνοιγες!" μου λέει κι με αρπάζει κι με φιλάει. Τον σπρώχνω μακριά μου.

"Πας καλά? Αν μας δουν οι δικοί μας?" τον ρωτάω. Σοβαρά που είναι? Με τόση φασαρία σίγουρα θα έπρεπε να ήταν ήδη εδώ...

"Δεν είναι κάνεις άλλος στο σπίτι εκτός απο εμάς τους δυο."λέει κι με αρπάζει ξανά κι με φιλάει. Πόσο μου είχαν λείψει τα χείλη του αλλά όχι...

Τον σπρώχνω αλλά δεν λέει να σταματήσει. Με σπρώχνει ελαφρά κι ανεβαίνει απο πάνω μου, χωρίς να σταματήσει το φιλί μας. Με τα χέρια του κράτησε τα δικά μου, αφήνοντας με στο έλεος του.... Καθώς συνέχιζε να με φιλάει εγώ ανταποκρίθηκα στο φιλί του. Ξαφνιάστηκε λίγο κι του ξέφυγε ένα μικρο γελάκι. Βρήκα την ευκαιρία κι του δάγκωσα το κάτω χείλος του. Με ένα σέξι βογκητό άνοιξε το στόμα του κι αυτήν την φορά εγώ ήμουν αυτή που έβαλε την γλώσσα της στο στόμα του. Εκείνος μου άφησε τα χέρια κι με αγκάλιασε. Με τα χέρια μου τον έσπρωξα απαλά κι τον ανάγκασα να γυρίσει ώστε να είμαι εγώ απο πάνω. Εκείνος υπάκουσε κι χωρίς να σταματάει το παθιασμένο φιλί μας. Όλο αυτό είναι τόσο έντονο που με κάνει να θέλω να γίνω δίκη του. Κοκκινίζω κι μόνο που σκέφτομαι αυτά τα λόγια. Ενώ φιλιόμαστε χωρίς σταματημό βάζει το χέρι  του κάτω απο την μπλούζα μου κι μου πιάνει την πλάτη. Ανατρίχιασα στο άγγιγμα του.

"Ελλη, Νίκο τι κάνετε εκεί?" λένε ο Λάζαρος κι η μητέρα μου ταυτόχρονα κοιτάζοντας μας με ανοιχτό το στόμα. Πότε ήρθαν? Δεν το πήρα είδηση....

Τώρα την βάψαμε.....

ΣΟΡΡΥ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΣΑ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ. ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.