Küçük Aşk

11 Küçüklük "2"

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın!

Yatsı ezanı okunurken parkta tek tük kalmış insanlara baktı minik çocuk. Artık oturup Eftelyayı beklemek onun için normal geliyordu. Onlar taşınalı tam bir ay olmuştu ve Eftelyayı çok özlemişti.

Eftelya gittiğinden beri ailesi de hiç iyi geçinmiyordu. Anne ve babası arasında sürekli kavgalar oluyordu. Hem onlardan kaçmak hem de Eftelyayı beklemek için tüm gün bu parkta oturuyordu.

Eve giderken yolda çok büyük bir kalabalığın olduğunu fark etti. Ve bir sürü polis arabası. Onların evinin önündeydi.

Hızla koştu ama eve giremedi. Daha sonra iki polis annesinin koluna girip onu arabaya bindirmişlerdi. Annesinin arkasından ise babası sedyeye uzanmış çıkıyordu ama kadın çıkarken babasının üstünü beyaz bir örtüyle örtmüştü.

Babasına bakarken teyzenin şunları dediğini duydu

"yazık kadın adamı bıçaklayıp öldürmüş, bunların birde çocukları vardı acaba ona ne olacak?"

Annesi babasını öldürmüştü...

Şimdi ona ne olacaktı gerçekten.

------------------------------------------------------

O kadar olaydan sonra polisler savaşı bir günlüğüne karakolda misafir etmiş ve yeni evine yani yetimhaneye getirmişlerdi.

Savaş çok tatlı ve dikkat çeken bir çocuktu. Sarı saçları ve ela gözleriyle herkesi kıskandırabilirdi. Şu anda yatağına uzanmış ve ağlıyordu. Hıçkırıkları bira yükselince ondan daha büyük olan bir çocuk ona susması için bağırmıştı.

Sadece annesi ve babasını istiyordu ama onların hiç gelmeyeceğini söylemişti yetimhanenin müdürü.

Geceleri korktuğu için genellikle Eftelyayı ona verdiği minik ayıcığı elinde tutarak uyuyordu.

Burada günler onun için çok zor geçiyordu

---------------------------------------------------

Bir buçuk yıla yakındır bu yetimhanede yaşıyordu savaş. Birçok zor durumla karşılaşmıştı ama artık ne yapması gerektiğini biliyordu. Oda diğer büyük abiler gibi derslerine çok çalışacak ve bir gün bu yerden ayrılacaktı.

Şu anda en çok çalışan ve derslerinde başarılı olan kişi savaştı.

O ders kitaplarını tekrar gözden geçirirken yatakhanenin kapısı açılmış ve içeriye müdürle beraber bir kadın ve erkek girmişti. Muhtemelen evlatlık edinmek isteyen bir aile diye düşündü ve onları umursamadan tekrar kitabı okumaya başladı.

İçeri giren adam sarışın oğlanın hareketlerine dikkat etmişti. Diğer çocuklar gibi değildi üzgün gözüküyordu. Müdüre onu sorduğunda

"Annesi babasını öldürüp hapse girmişti, yaşadığı olaylar yüzünden çok içe kapanık bir çocuk ve bakımı zor sizin yerinizde olsan sevimli bir kız çocuğu evlat edinmek daha uygun olurdu."

Bunu duyan adam ve kadın sinirlenerek "Biz bir çocuk evlat edinmeye geldik pazardan mal almaya değil ve bir aile olacaksak her türlü şekilde çocuğumuza destek olmalıyız"

"haklısın kocacığım, ben bu sarışın oğlanı çok sevdim ve eğer ona düzgün bir aile ortamı sağlarsak eminim mutlu bir ailemiz olur"

Adam kafasını salladı ve "Artık o bizim çocuğumuz, müdüre hanım lütfen gerekli evrakları hazırlayın.

Savaş yeni ailesiyle beraber mutlu olabilecek miydi?

---------------------------------------------------

Savaşın yeni anne ve babası yani Haldun Bey ve mine hanım tamamıyla bir aile ortamı yaratmışlardı. Ve savaş günden güne daha çok gülümsüyor ve hayattan zevk alıyordu.

İyileştiği süreden beride hem annesinden hem de babasından İngilizce eğitimi görüyordu savaş. Haldun Bey büyük bir holdingin patronuydu ve eşi mine bir moda tasarımcısıydı. Çoğunlukla yurt dışında bulunmalı gerelti ve artık yeni bir karar vermişlerdi.

Yurt dışına taşınacaklardı. Bu konuyu savaşla konuşuşlardı ve savaş olgunca düşünmüş ve ailesinin onun için yaptıkları kadar onunda onlar için fedakârlık yapması gerektiğini düşünüyordu.

Bu yüzden kabul etmişti. Ama üzüldüğü tek bir şey vardı ki Eftelyayla aralarında çok uzak bir mesafe olacaktı. Yine de bir gün tekrar Türkiye'ye gelecek ve Eftelyayı bulacaktı.

Bu hem kendine hem de Eftelyayı verdiği bir sözdü.

Yurt dışında eğitim görmüş ve üniversiteyi bitirmişti savaş. Artık Türkiye'ye gidecek ve oradaki şirketi yönetecekti. Ve küçüklük aşkı Eftelyayı bulacaktı.

Eğer Eftelya onu unuttuysa tekrar hatırlatacaktı.

Savaşın hayatıysa hem acı hem de tatlı bir şekildegeçmişti.