Çocukluğundan beri hayatını kontrol eden mental sorunlarla aldığı her nefeste mücadele etmekte olan Eylül, bir gün zihninde duyduğu sesler ile kendisinden başka kimsenin göremediği kişilerin aslında basit bir sanrıdan ibaret olmadığını öğrenir.
Kend...
başlamadan önce kısa bir uyarıda bulunmak istiyorum. bu hikâyede psikolojik konular işleneceğinden bazı kısımlar bu durumları yaşayan insanlar için tetikleyici olabilir. psikolojik hastalıkların yanında kimi bölümlerde yetişkin içerikler de bulunacağından hikâye yetişkin okurlara hitap etmektedir. hikâyeyi okumaya başlamadan önce lütfen bunları göz önünde bulundurmayı unutmayın.
son olarak bölümle ilgili düşüncelerinizi benimle paylaşmanızı rica ediyorum. yorumlarınız benim için fazlasıyla değerli, onları eksik etmeyin lütfen.
çok teşekkürler.
❅
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kendime yalanlar söylüyordum.
Her akşam bir sonraki sabaha daha huzurlu, beni boğan düşüncelerimden biraz daha uzak bir şekilde uyanacağımı söylüyordum kendime lakin bu, doğru değildi. Gece beni korkularımın pençesinde bir başıma bırakıyor, uçsuz bucaksız karanlığın içine bakıp kendimle baş başa kalmaktan bir kez daha nefret ediyordum. Yine aynı hüzünlü yüz karşılayacaktı beni aynanın karşısında, konuştuğumda yine o çirkin sesi duyacak, yıllardır olduğu gibi tekrar aynı hapishanede uyanacaktım. Başka çarem yoktu, kabul ediyordum, bu da benim savaşımdı.
Gece acımasızdı fakat zamanın biraz da olsa merhameti vardı. Uykunun duvarlarımı kıramadığı saatlerin sonunda, şafak vaktinin sesi olan o hafif rüzgâr ufukta beliren aydınlıkla birlikte pencerenin aralığından içeri süzülüp yüzüme dokunduğunda zihnimdeki iblislerle konuşuyordum.
Bu, ilk değildi ve son da olmayacaktı.
Onlar yaşadıkları kıvrımlardan çıkıp saçlarımın arasında dolaşırken yataktan kalktım ve yaprakları hızla kopup giden takvime baktım. Bugün büyük gündü lakin bütün o çalışmalara rağmen kendimi katiyen hazır hissetmiyor, üzerime yoğun bir duman gibi çöken kaygılarımın altında eziliyordum. Yanağıma düşen bukleleri kulağımın arkasına iterken derin bir nefes aldım ve suyu açtım. Avucuma dökülen sabun damlalarını saymaya başlarken saçlarımın arasında yankılanan "Asla hata yapamazsın," cümlesi ile sayıları şaşırdım. Kendime sinirlenip avucumu kapattım lakin gardiyanlarım beni bırakmadı. Sayı iblisi tırnağımın ucunda durduğunda çaresizce parmaklarımı araladım ve bir kez daha dörde kadar saydım.
O kayboldu hemen sonra, ben de bir başka yenilginin ardından kendimi biraz da olsa rahatlamış hissettim. Önce ellerimi yıkadım, sonra yüzümü, ardından tekrar tekrar parmaklarımın arasına doldu soğuk su. Tenim buz kesse de artık kirli olmadıklarına kanaat getirene kadar duramadım, temizlik iblisim izin vermedi, durduramadım kendimi. Parmak uçlarımdaki ve tırnaklarımın altındaki kâğıt kesikleri yanmaya başlayınca durdum ve karşımdaki yansımama baktım. Yıllardır türlü dans gösterileri ve tiyatrolarda rol almıştım, sahneye attığım ilk adımda, seyircilerin karşısında durduğumda kalbimin hangi duygularla dolacağını tahmin etmek güç değildi lakin bugünkü gösteri onlar arasında en mühimiydi. İlk defa canlandıracağım bir karakteri dans arkadaşlarım haricindeki başka insanlara göstermek heyecanımı katlarken salonu dolduran kalabalığın çok daha görkemli olacağını bilmek gerginliğimi büyütüyordu.
