Çocukluğundan beri hayatını kontrol eden mental sorunlarla aldığı her nefeste mücadele etmekte olan Eylül, bir gün zihninde duyduğu sesler ile kendisinden başka kimsenin göremediği kişilerin aslında basit bir sanrıdan ibaret olmadığını öğrenir.
Kend...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
VI.I
Siyah maskeli yabancının gösterdiği yoldan ilerlerken titreyen ellerimi durdurmak adına çantamın kollarına sıkıca tutundum. Ağaçların arasından sessizce geçip giderken kulaklarıma dolan adım sesleri zihnimde yoğun bir uğultu bıraktığı için ana binaya yaklaştığımız sırada alnıma keskin bir ağrı saplandı ve hafifçe sendeledim fakat kendimi hızlıca toparladığım için fark edilmedi. Kış Köşkü gibi gotik mimariden esinlenilmiş büyük binaya girerken derin bir nefes alıp rahatlamaya çalıştım, aynı anda önümde yürüyen yabancı başını omzuna çevirip bana kısa bir bakış atınca soluğum göğsümün üzerinde asılı kaldı.
Eşikten içeri adım attıktan sonra koridor boyunca ikimize çevrilen bakışlara o aldırış etmedi hiç lakin ben gözlerimi hangi yöne kaçıracağımı şaşırmıştım, bir türlü bilemiyordum dudaklarımı nasıl tutacağımı. Biri bana eşlik etmese kaybolacağımdan emin olduğum bir yolda ilerlediğim için gergin değildim sadece, etrafımdaki hiç kimseyi tanımıyor olmanın verdiği bir rahatsızlık da vardı içimde. "Şimdi geri dönsen iyi olur, seni nereye götürdüğünü bilmiyorsun," diye fısıldadığında düşünce iblisim, şüphelerim yutkunmamla birlikte kalbime döküldü.
"Seni eve götürmeyecek," diye ekledikten sonra kirpiklerimin üzerinden kayıp yanağıma dokundu. Orada vahşi iblisin elini tutup sinsice gülümserken "Cezalandırılacaksın, buradan kaçmaya çalışmanın bedelini ödetecekler sana," dedi, sonra arttı kahkahası, yankısı sardı zihnimin kıvrımlarını.
Onu dinlemeyip adımlarımı hızlandırınca tırnaklarını tenime batırdı ancak sesimi çıkarmadım. Defalarca benzer cümleleri haykırsa da onu duymazlıktan gelmeyi güçlükle de olsa başarıp doğruca önüme baktım. Saniyeler sonra rehberim elindeki kartı binanın giriş kapısındaki görevliye gösterdikten sonra duraksadı ve bana kapının ardını işaret etti fakat tek bir adım dahi atmadım. Tereddüt ettiğimi fark edince başını danışmada duran genç kadına çevirip "Eylül Hanım ailesini ziyaret edecek, Kuzey Bey'in haberi var," dedi sakin bir tonla. Sesini duyunca düşüncemin aksine çok da yaşlı bir adam olmadığına karar verdim, diğer yandan maskenin üzerine yüklediği ağırlığa rağmen aslında pek de ürkütücü biri de olmayabilirdi ancak ismimi biliyor olması kalbimi dehşete düşürmüştü.
