Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 19- Mam's wonder

Twee dagen.

Twee dagen om nog een geschenk voor Lucy te vinden.

Over twee dagen vertrekken we naar Spanje.

Het ergste van alles is dan nog, ik heb helemaal geen idee wat ik moet kopen! Geen enkel idee! Alle ideeën heeft de rest al gekocht. Emilie heeft voor Lucy een paar oorbellen gekocht, Alexander neemt haar eens mee naar de bioscoop (daar bloeit iets tussen die twee!) en Max heeft voor haar een ketting gekocht! Ze hebben alle klassiekers gekocht! En nu moet ik een origineel geschenk zien te vinden. Mijn ideeën zijn.. Wel, ik heb geen ideeën.

Mijn voeten doen pijn, ik ben moe en ik heb nog een hoop huiswerk thuis. En toch blijf ik door kuieren door het winkelcentrum. De zachte muziek op de achtergrond irriteert me mateloos. En alle mensen die maar stompen tegen mijn schouder blijven geven wil ik het liefst vermoorden met mijn eigen handen. Al zal ik dat natuurlijk nooit doen.

Zuchten pakte ik mijn telefoon uit mijn broekzak en typte Emilie's nummer in. Na een paar keer overgaan nam ze op.

"Nog steeds niets?"

"Nee", zuchtte ik,"wat moet ik nu doen? Het winkelcentrum sluit over een halfuur!" Ik hoorde Emilie aan de andere kant van de lijn ook zuchten. Na een paar seconden van stilte, klonk haar stem terug door de telefoon.

"Geef haar gewoon een bon? Van Forever 21 ofzoiets?"

"Nee! Dat is zo onpersoonlijk!"

"Wel, wat ga je dan doen?"

"Geen idee, weet jij misschien iets waar Lucy in geïntresseerd? Wat ze als hobby doet?"

Er was een kleine stilte aan de andere kant van de lijn, waarschijnschijnlijk was Emilie aan het nadenken.

"Vroeger praatte ze wel eens over fotograferen."

"Fotograferen? Als in fotografie?"

"Ja, ik denk het.", Emilie klonk een beetje twijfelachtig, maar meer had ik niet nodig om een geweldig geschenk te bedenken.

"Bedankt! Ik moet nu gaan, anders zijn alle winkels gesloten! Doei!"

Nog voordat Emilie kon antwoorden had ik het gesprek al beïndigd en holde naar de winkel die ik in gedachten had voor het perfecte geschenk. Lucy gaat zo blij zijn!

**********

"Charlotte, schiet op!"

Ik rolde met mijn ogen en probeerde nog één keer mijn koffer dicht te ritsen. Tevergeefs. Hij zat te vol.

"Mam! Kom me eens helpen!", riep ik naar mam die beneden ongeduldig stond te wachten. Ik hoorde meteen het geklik van mijn moeders hakken op de trap. De kamerdeur van mijn kamer vloog open en ik zag mijn moeders haar ogen groter werden voordat ze in lachen uitbarsten. Ik rolde met mijn ogen en kruiste koppig mijn armen voor mijn borst.

"Mam, dit is niet grappig."

Mam liet haar ogen nog eens over mijn ontplofte kamer gaan en ik zag dat ze op de binnenkant van haar wangen beet om niet terug in lachen uit te barsten. Ja, mijn kamer was zowat ontploft. Kleren lagen op de grond, kastdeuren stonden open en het zicht van mij die op een overvolle koffer zit zal waarschijnlijk ook wel heel hilarisch zijn. De meeste moeders zou nu helemaal gek zijn geworden toen ze mijn kamer zagen, maar mijn moeder is een tikkeltje anders. Aangezien ze net hetzelfde als mij is. Mijn vader is eerder het nette type. Vreemd toch?

Ik moet zeggen, eens dat ik naar school ging zijn mijn ouders veel minder bezorgt om me. Misschien hebben ze me een beetje los gelaten eens dat ze beseften dat ik niet meer een kindje van vijf jaar was. Ik was oprecht verbaasd toen mijn ouders toestemden om naar Spanje te gaan. Alleen. Althans zonder mijn vrienden meegerekent en de ouders van Lucy. Eerst hadden ze definitief nee gezegt, maar eens dat ik zei dat Lucy ouders meegingen zag ik opninie een beetje verandere.