Not perfect at All© (Aan het verbeteren)

Hoofdstuk 17- Missie Cupido Charlotte

Ik sloeg mijn map met een harde klap dicht en stopte hem in mijn tas. Als een echte slak stapte ik naar Emilie's tafel.

"Wat was dat nou?", vroeg ze terwijl ze haar tas dichtritste. Ik speelde een verbaasde uitdrukking.

"Wat?"

"Je weet wel."

"Emilie, ik ben geen helderziende. Verduidelijk je vraag."

Ze rolde met haar ogen. "Waarom riep Nathan heel de klas bijeen, terwijl jij daar zat als een duingel."

Mijn ogen werden groot bij het woord 'duingel', voordat ik in de lach schoot.

"Wat betekent dat nu weer?", vroeg ik lachend. Emilie rolde -alweer- met haar ogen en grijnsde.

"Je weet wel, een engel en een duivel. Maar dan gemixt. Je snapt het wel", zei ze schouderophalend. Ik schudde lachend met mijn hoofd en staarde Emilie aan alsof ze een gek was. Ze gooide gefrustreerd haar tas over haar schouder en duwde me met haar schouder opzij.

"Hé! Wat heb jij?" Verontwaardigd wreef ik over mijn schouder. Ze had heel wat spieren, die meid. Jezus. Ze had daarnet nog haar lachen moet inhouden toen ik haar een veelbetekende blik gaf en opeens was ze een chagarijnig monster.

"Niets."

Ze klonk als een koppig achtjarig meisje. Zo een meisje dat mij echt op de zenuwen werkt. Mijn nichtje was er één en god, ze moest later echt naar de toneelschool gaan. Tegen de familie was ze het schattigste wezen op heel de planeet, maar als die er niet bij waren knipte ze plukken haar uit mijn haar. Ik kan echt niets tegen die meid beginnen, ook al is ze 8 jaar jonger dan mij..

Ik legde fronsend een hand op haar schouder, maar ze schudde die er af. Ze liep met grote stappen naar de deur en zonder nog één keer om te kijken naar me liep ze de deur uit. Verbaasd bleef ik op mijn plek staan en liep dan ook snel de deur uit.

Net toen ik de deur uit was zag ik Emilie's blonde haar om de hoek verdwijnen. Ik zette het op rennen, waarbij ik tegen veel mensen aanbotste. Allemaal gaven ze me dodelijke blikken, waarop ik met mijn ogen rolde.

Toen ik bij het volgende lokaal aankwam zag ik dat Emilie al naast Lucy was gaan zitten. Ik zuchtte. Wat was er nou opeens met haar? Heeft ze haar regels ofzo? Ik liet me met een plof op de stoel naast Arthur neerzakken. Arthur keek verbaast op toen hij zag dat ik naast hem ging zitten, maar toen hij mij ook naar hem zag kijken kleurden zijn wangen rood en keek hij meteen verlegen weg.

Arthur's krullen zaten alweer eens slordig en zijn zwarte bril schoof hij steeds omhoog omdat hij van zijn neus afzakte. Snel pakte ik mijn boeken uit mijn tas en liet me dan wat onderuit zakken op mijn stoel.Naast me zat Arthur al driftig aantekeningen te maken. Ik bestudeerde hem vanuit mijn ooghoeken. Zijn krullen waren eigenlijk best schattig en als ik eerlijk ben, hij is niet lelijk. Hij heeft zo'n babyface, wat echt wel schattig was. Zijn blauwe ogen zaten vooral verstopt achter die grote, lompe bril maar als hij die afzette zag je die grote blauwe kijkers goed.

Ik voelde iemands ogen op me prikken en keek op. Bijna meteen zag ik Emilie me een zure blik toewerpen. Ik trok als reactie één wenkbrauw op en kruiste mijn armen voor mijn borst. Emilie leek verrast door mijn koele reactie op haar blik en keek meteen weg. Nu keek ze naar Arthur. Haar blik verzachte en haar mondhoeken trokken een beetje naar boven, zodat er zich een kleine glimlach rond haar mond vormde. Ik fronste en pas na twee minuten kwam het me dagen.

Nee.

Oh my god. Nee.

Ik had opeens zin om in lachen uit te barsten, maar vanbinnen smolt ik ook onder de liefkozende blik van Emilie naar Arthur. Ik awde net zo hard genoeg zodat Emilie het hoorde en Arthur natuurlijk. Meteen vloog Emilie's blik naar de mijne en ik gaf haar een wetende blik. Er verschenen rode plekken in haar nek en haar hoofd werd rood eens dat ze besefte dat ik haar geheim had ontdekt.