26
“What took you all so long?” Masama ang tingin ko kay Kester habang ginagamot niya ang mga sugat ko.
“Traffic?” He said sarcastically. Gusto ko siyang batukan. Pasalamat siya at masakit ang buong katawan ko.
“Damn you!” Sigaw ko pero tumawa lang siya. Andito ako ngayon sa hospital. Hindi ako nabaril ni Xyrus kasi sakto namang dumating ang mga kasamahan ko at naunahan nila ang walanghiyang yun. Although mas gusto ko sana na ako ang pumatay sa kanya pero wala na akong magagawa dahil pinuruhan agad siya ng kasamahan namin.
Pinlano ang lahat. They planted a small camera on my jacket para maging familiar sila sa lugar at kung ilang tao ang nasa loob ng bahay. Pinayagan nila akong pumuntang mag isa para paniwalain na wala akong back up. And they took their time backing me up. Nabaril si Angela and I wanted to know what took them so long. At ngayon sasabihin sa akin ni Kester na dahil sa traffic? Pinagloloko ba niya ako? Muntik na kaming mamatay ni Angela.
“Well, I’m really sorry Johann, it seems that there is llapses in the intel. They didn’t mention that the 2 blocks before the house is also owned by the group. Even before we could position ourselves outside the house, we already have an encounter and that’s the reason why we weren’t able to penetrate . We lost some of our men too.” Hindi ko na nagawang nagalit kay Kester. Kahit gaano pa ka sophisticated ang klase ng operation namin hindi pa din maiiwasan ang mga ganitong pagkakamali. Tumahimik na lang ako at hinayaan siyang gamutin ang sugat ko.
“How is she?” Hindi sumagot si Kester. Kinabahan ako dahil sa hindi niya pagsagot. Pagkadating ng mga kasamahan ko, Hindi ko na namalayan pero isinakay siya sa ibang ambulance at agad na dinala sa hospital.
I haven’t seen her yet simula nung dinala ako dito sa hospital dahil pinatulog ako sa ambulance pa lang. And now na nagising na ako I wanted to know how she is and where she is.
“I wanted to see her.” Tumayo na ako kahit masakit pa ang katawan ko.
“You cannot see her yet. She’s currently in the OR. They are operating her to get rid of the bullet in her chest. I will inform you when the operation is done.” Napaupo na lang ako ulit sa kama. Maya maya pa lumabas na din si Kester. Hindi ako mapakali at tatayo na sana ako para hanapin kung nasaang OR si Angela when the door opened and Kester came in.
“You’re an AB negative right?” Biglang tanong ni Kester sa akin. I nodded at nakita ko ang relief sa mukha niya.
“She needs transfusion.” Agad akong sumama kay Kester sa OR. They cleaned me up and checked my blood tapos dinala na nila ako as OR kung nasaan si Angela. Halos hindi ko kayang tingnan siya. So pale and almost lifeless. Naninikip ang dibdib ko pag nakikita ko ang lagay niya. The doctors sorrounding her are busy.
Pinahiga nila ako sa katabing OR table ni Angela and they started the transfusion and the operation. Hindi ko alam kung gaano katagal ang operation but for me parang napakatagal ang inilagi naman sa kwartong yun. And I find myself praying. Praying hard for her recovery. For the first time in my life, I beg Him to spare her life. Kung kailangan ubusin ang lahat ng dugo ko para lang mabuhay siya, gagawin ko.
After a few hours, dinala na siya ICU. Papaalisin nila sana ako pero pinilit ko na magstay. Gusto ko siyang bantayan. I don’t want to miss her every breath. Gusto ko na pag nagising na siya ako ang una niyang makikita.
But the doctors didn’t confirm her full recovery. She is still under observation. Kahit hinang hina na ako dahil sa transfusion at sa mga sugat ko hindi ako umalis sa tabi niya. After four hours in the ICU, hindi pa din siya gumigising. Pinilit na nila akong lumabas at bumalik sa kwarto ko.
The next day, pumunta ako ulit ako pero hindi pa din siya nagigising. The 12 hours observation is over pero mahina pa din ang heartbeat niya.
Umupo ako sa upuan sa tabi ng higaan niya. Hinawakan ko ang mga kamay niya at I wasn’t able to stop my tears from falling. Pinipilit kong hindi ientertain ang isang posibilidad na maaaring mangyari sa kanya. Pinilit ko tinatatak sa utak ko na kakayanin niyang mag survive. Pero hindi ko maiiwasan at isipin pa lang ang bagay na yun parang pinipiga na ang puso. Dahil alam kong hindi ko kayang tanggapin.
Kung nawala siya nung una halos hindi ko na kinaya, paano pa kung mawala siya ngayon? Papaano ko kakayanin? Papaano ko haharapin? How would I face my conscience knowing that I am the cause of her death? Paano ako mabubuhay kung wala na ang rason kung bakit ako nabubuhay?
Hindi. Hindi siya mamamatay. She will be fine.
“I love you Angel. Please…fight. Please stay alive. Hihintayin kita. Kahit gaano ka pa katagal matulog, hihintayin kitang magising. I will forever wait for you. That’s a promise.” I kissed her cheek and watched her sleeping form. Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakaupo sa tabi niya. But nakailang balik na ang Nurse at mga docotr to check on her.
Ni hindi ko namalayan na nakatulog na ako sa tabi niya.
Nagising na lang ako nung maramdaman kong humigpit ang hawak niya sa kamay ko. Nagising ako bigla at parang nagising din ang puso ko.
Her hands are warm and it is holding my hand tightly. Tiningnan ko ang monitor and steady na ang heartbeat niya unlike kanina na mahinang mahina.
I kissed her hand.
“Thank you.” Hinaplos ko ang buhok niya.
“Rest now, my love.” Napahinga ako ng malalim. My heart is now at rest.
