Lunatic ' sookai

Evine hoşgeldin.

"Yine görüştük Kai."

Soobin Winwin'e dışarıda beklemesini söylemişti. Kai ile konuşacakları vardı.

- Maalesef.

"Muhtemelen şuan ki halime acıyorsun. Ama acınacak bir şeyim olmadığını bilmen gerek."

- Changbin ölmüş. Acınacak bir şeyin olmadığına emin misin? Eğer benle uğraşarak vakit kaybetmeseydin belki onu kurtarırdın.

"Ne o? Şimdi beni mi umursuyorsun? Benim hayatımı, çevremi?"

- Gidiyorum.

"Nereye?"

Aslında Soobin lafın gelişi söylemişti. Çokta umrunda değildi nereye gideceği.

- Bilmiyorum. Mümkünse senden uzakta bir yer. Başka bir şehir... Belki başka bir ülke. Kendi hayatımı kurabileceğim bir yer.

"Peki. Yolun açık olsun."

- Peki ya sen?

Soobin onu umursamasa bile Kai onu umursuyordu. O da lafın gelişi belki başka bir şehir, başka bir ülke demişti. Kendisi bile bundan sonra ne yapacağının farkında değildi.

"Ne diye soruyorsun? Beni önemsiyorsun değil mi? Hayatımdan çıkmak istediğini söylesende çıkmak istemiyorsun."

Kai sadece donuk bir şekilde dediklerinin doğru olduğunu sessizliğiyle kabul etmiş oluyordu. Hepsi gerçekti. O kadar derin hissetti ki soracağı sorular ağzında kalmaya devam etti.

"Kai... Anlıyorum artık seni. Yapmaya çalıştığın şeyi. Bana yakın olmak istiyorsun. Bir şekilde peşimdesin..."

Soobin Kai'ye doğru yavaş yavaş yaklaştı aralarında çok değil ama az da olmayan bir boşluk kalmıştı.

"Sen beni..."

Kai gözleri sadece kocaman açılmıştı. Diyeceği şeyi bekliyordu. Nefesi kesilmişti. Çünkü bunun doğruluğunu sadece kendisi bilebilirdi. Acaba gerçekten onu mu diyecekti... Yoksa o onu...

"BENİ KIŞKIRTMAYA MI ÇALIŞIYORSUN?!"

- NE?

"Söyle bana! Changbin'i öldüren o zavallının adamısın değil mi? Başından beri böyleydi. HER ŞEY SENİNLE KARŞILAŞTIKTAN SONRA OLDU!!!"

- NE SİKİM SAÇMALIYORSUN. ONLARLA UZAKTAN YAKINDAN İLİŞKİM YOK. BEN SANMIŞTIM Kİ...

Soobin'in gözleri ateş ediyordu. Yapmak istediği herşeyi bakışları anlatıyordu. O gözlerde sadece acı vardı. Hueningkai'ye olan bakışlarında sadece acı vardı.

- BİLİYOR MUSUN? UNUT GİTSİN.

Kai hızlıca eşyalarını eline aldı ve kapıyı tekmelercesine açtı. Soobin arkasından koşmaya başlayınca Kai'de koşmaya başladı. Soobin arkadaşlarına onu yakalayın gibisinden söylemlerde bulunuyordu. Kai arkasına bakmadan koşuyordu ama nefes nefese kalmıştı artık. Kafasından yediği hafif darbe bile onu devirmeye yetti...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Adam1: Bu ne yapmış ki bizi bu kadar peşinde koşturdu bu Soobin.

Adam2: Ne bileyim ben. Soobin suçluyor ise muhtemelen keyfi yerinde değil. Aptalca bir şeydir. Şu çocuğa bak. Umarım yazık olmaz.

Kai hala yerde baygındı. İki adamda Winwin'in çağırması üzerine kapıyı kilitleyip gitmişti.

Kai gözlerini yavaş yavaş açmaya çalıştı. Olduğu yer baya bir soğuktu. Nerede olduğunu hemen anladı. Yine aynı yerdi. O soğuk zemini, içerideki ağır kokuyu ve eski tozlu koltuğu asla unutmazdı. Soobin onu yine eskiden kaldıkları depoya atmıştı.

Kai ayakta durabilecek kadar güç toplayınca kapıya yumruklar savurdu.

"ÇIKARIN LAN BENİ."

"ÇIKARIN BENİ."

Adam1: Seninki yine ötüyor.

Soobin demir kapının arkasından çıkıverdi. Kai onun orada olduğunu fark etmemişti.

Soobin kapıyı anahtarla açtı ve hızlıca içeri girip geri kilitledi.

"SENİ AŞAĞILIK HERİF."

Kai Soobin'e saldırmakta kararlıydı. Soobin'i baya bir hırpalanmıştı ama Soobin'de herhangi fiziksel bir hasar yok gibiydi.

Saniyeler içerisinde Kai'yi durdurmayı başardı. Koltuğa oturtup kelepçeleri taktı.

- Bu... Kelepçeler pahalıdır.

Kelepçeler parlıyordu. Tamamen gümüştü. Parlak bir gümüştü.

- Ben olsam... İplerle değil kelepçelere bağlamayı tercih ederdim.

"Ben sen değilim."

Sinirli sesiyle Kai ne dediğinin farkında olarak konuşuyordu. Soobin işini bitirip gidecekti ki Kai tekrar saldırmaya çalıştı. Ama işe yaramadı. Soobin kapıdan çıkmadan Kai'ye yaklaştı.

- Artık benim bir parçamsın. Evine hoşgeldin.

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆

Sınavlar bitti acayip mutluyum. Herkese iyi bir tatil dilerim. Tabii benimki yine evde zıbarmak ve test çözmekle geçecek.