"စားလို့အဆင်ပြေလိုက်တာ...သားစားဖိုမှုးပြောင်းထား
တာလား"
"အင်း"
Jeonအိမ်တော်ကြီး၏စားပွဲရှည်ကြီးပေါ်တွင်ဟင်းအမျိုး
ပေါင်းမြောက်မြားစွာဖြင့်ညစာစားနေသောလူနှစ်ယောက်
ဇွန်းနဲ့ပန်းကန်ထိခတ်သံတိုးတိုးဖြင့်နူးအိနေသော
အကောင်းဆုံးအသားများအားလှီးဖြတ်နေကာဝိုင်နီနီ
များသည်လည်းတောက်ပနေလျက်။
"မာမီ..ကိုလာတောင်မကြိုဘူး အလုပ်တွေအရမ်းရှုပ်နေ
သလား ဂျွန်လေး...."
တောက်ပနေသောစိန်များအားပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့်ဖိနပ်
တွင်ပင်အလှဆင်ဝတ်တတ်သောမာမီသည်ဒီနေ့တွင်
လည်းတဖြတ်ဖြတ်အရောင်တောက်နေလျက်။
ပြုံးယဲ့ယဲ့မျက်လုံးများကိုသူမကြည့်ခဲ့တာဘယ်နှနှစ်ရှိ
နေပီလဲပြန်မတွေးချင်တော့။စားလို့ပြီးသွားချိန်တွင်
တစ်သျှူးတစအားထုတ်ကာခပ်ဖွဖွသုတ်လိုက်သည်။
အကောင်းဆုံးသောအလှပြင်ပစ္စည်းများကိုသာသုံးခဲ့
သောမာမီ၏နုပျိုမှုသည်အံ့ဩစရာအတိ။
လက်သည်းရှည်များအားတဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ကာ
သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေမှန်းသိသော်လည်းမော့မကြည့်ချင်ခဲ့
အစားကိုသာစိတ်ဝင်တစားစားပြနေခဲ့သည်။
"ParkJimin နေကောင်းရဲ့လား......"
တိခနဲရပ်သွားသောဇွန်းသံကြောင့်မာမီကနူတ်ခမ်းလေး
ကိုပိတ်ကာရီသံတစ်ခုပြုသည်။လှောင်ရီသံပေါ့....
လှောင်ပြောင်ခြင်းနယ်ပယ်တွင်ထူးချွန်ထက်မြက်လွန်း
သောမာမီသည် ဘယ်အရာကလူတစ်ယောက်၏အား
နည်းချက်ဖြစ်ပြီးဘယ်လိုများထိုးစိုက်လိုက်လျှင်အသက်
ပျောက်နိုင်မလဲဆိုတာကောင်းကောင်းသိတတ်သောသူ။
ထို့ကြောင့်မာမီကိုသူမကြည့်ချင်ပါ...။
"မာမီ...ကျတော့်ကိုခြိမ်းခြောက်ဖို့ညစာလာစားတာလား"
"သား ကိုမာမီက ဘယ်တုန်းကခြိမ်းခြောက်ဖူးလို့လဲ
ဂျွန်လေးရာ...လက်တွေ့တွေပဲပြခဲ့တာကို..."
"မာမီ စည်းတွေကိုကျော်မလာပါနဲ့တော့...."
"စည်း.....ဘာစည်းလဲ ဂျွန်လေး..."
