ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျပင္ဆင္ထားခဲ့တာမို႔တုန္လွုပ္ေျခာက္
သြားသည့္Jeonကေတာ္၏မ်က္ႏွာအားျမင္လိုက္ရေသာ္
အခါေပ်ာ္ရႊင္မွုကေျပာမျပတတ္။Jungkookအား
ပူပန္သလိုမ်က္လုံးေတြႏွင့္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့Jungkookက
လက္ေတြကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားေပးခဲ့သည္။
"ဒါဘာေတြလုပ္ထားတာလဲJeonJungkook...ငါ့ကိုေျပာ
စမ္း...ဒါဘာေတြလဲလို႔....."
"မာမီ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ..."
"နင္ကအိမ္လည္ေခါင္မွာ ဒီပန္းစုတ္ေတြနဲ႔ဒီေအာက္တန္း
စားကို ...."
"မာမီ......"
အဝါေရာင္Shirtအက်ီႏွင့္သားျဖစ္သူရင္ခြင္ထဲမွမထြက္
ေသးေသာParkJiminသည္တစစီလုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာ။
"ထြက္သြားစမ္း....နင္ထြက္သြားစမ္း နင့္ကိုငါအေသသတ္
ခိုင္းတာ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ေတြေၾကာင့္ နင္က
တကယ့္မေကာင္းဆိုးဝါး..."
"က်ေတာ့္JeonကိုSupriseလုပ္ေနတာ ....."
"JeonJungkook....နင့္မွာစဥ္းစားတတ္တဲ့ဦးေႏွာက္မရွိ
ေတာ့ဘူးလား ဟမ္ တအိမ္လုံးကိုအဝါေရာင္ေတြလုပ္
ထားတာကိုနင္ဘယ္လိုႏွလုံးသားနဲ႔ေပ်ာ္ေနနိုင္ရတာလဲ"
မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာJeonကေတာ္၏မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္
ေတာ္ေတာ္ေလးထိေရာက္ေၾကာင္းသတိထားမိကာ
ထပ္ဆင့္ထပ္ဆင့္ေက်နပ္မိသည္။
"Hyung....က်ေတာ့္အတြက္စဥ္းစားေပးထားတာ....
အဆင္ေျပတယ္...."
အဖ်ားခတ္တုန္သြားေသာအသံႏွင့္Jungkookသည္အေမျဖစ္သူ မ်က္ႏွာအားေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ရဲ။
"နင္ကတကယ့္တိရိစၧာန္....."
"မာမီ....ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ....."
"ဒီေကာင္ကိုခုခ်က္ခ်င္းဆြဲထုတ္...လာၾကစမ္း
ကပ္ပါးေကာင္ကိုငါ့အိမ္ေပၚကဆြဲထုတ္သြားၾက...
ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ....."
တုန္ရီေနသာJeonကေတာ္၏အသံသည္အိမ္ႀကီးတအိမ္
လုံးအားလႊမ္းမိုးသြားလ်က္။ေျပးဝင္လာေသာလူတစု
သည္Jiminနားသိူ႔ေရာက္လာခဲ့ၾကေသာ္လည္း
Jungkookေၾကာင့္ေျခလွမ္းတို႔သည္ဆက္မတိုးရဲ။
"ထိရဲရင္ထိၾကည့္ မင္းတို႔တင္မဟုတ္ဘူးမိသားစု
လိုက္ျပာက်သြားမယ္....."
Jim inအားေနာက္သို႔ဆြဲပို႔လိုက္ရင္ဝင္လာေသာလူတစ္စု
အားသတိေပးေနေသာJeonသခင္ေလးသည္ဘာကိုမွ
မျမင္နိုင္ေတာ့သည့္ပုံ။Jungkookပုခုံးေတြ၏ေနာက္မွ
ယဲ့ယဲ့ေလးျပဳံးျပေနေသာJimin၏မ်က္ႏွာသည္ေသြးေတြ
ပြက္ပြက္ဆူလာေစခဲ့သည္။
"နင္တို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆြဲထုတ္လို႔ငါေျပာေနတယ္ေလ"
"မာမီထြက္သြားပါ.....က်ေတာ္ေျပာခဲ့သလိုပဲလိုအပ္တာ
ေတြခြဲျခမ္းၿပီးရင္ အေဝးႀကီးကိုထြက္သြားေပးပါ
က်ေတာ္သူ႔ကိုလက္ထပ္မွာ ကေလးေတြယူမွာ
က်ေတာ္မိသားစုတစ္ခုကိုေသေသခ်ာခ်ာတည္ေဆာက္
မွာ မာမီလက္မခံနိုင္ရင္ထြက္သြားေပးပါ....
က်ေတာ့္ကိုလက္မခံနိုင္ရင္ က်ေတာ့္ေရြးခ်ယ္မွုအေပၚ
မုန္းတီးရင္မာမီပဲထြက္သြားလိုက္ပါ က်ေတာ္ သူ႔ကို
ဘယ္ေတာ့မွလက္မလႊတ္ဘူး..မေသ႐ုံတမယ္ခဏခဏ
ႏွိပ္စက္ပီးပီပဲ ေတာ္ေလာက္ၿပီ...ဒီအိမ္ကေနမာမီပဲထြက္
သြားလိုက္ပါ....."
Jungkookလက္ေတြအားအလန့္တၾကားဆုပ္ကိုင္ခဲ့မိ
သည္။ဒါဟာJungkookေရြးခ်ယ္ေနတာလား....
၂၃ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကသူ႔ေရွ႕တြင္
ကာကြယ္ထားကာတစ္ဦးထဲေသာေသြးသားျဖစ္သူ
ႏွင့္သူ႔အားလဲလွယ္ေနခဲ့တာလား....။
"ငါနင့္အေမအရင္းပါ Jungkook...."
"မလိုခ်င္ပဲရခဲ့တာေလ....အေမအရင္းဆိုတဲ့ခံစားမွုမ်ိဳး
က်ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွမရခဲ့ဖူးဘူး.အဲ့အတြက္က်ေတာ္
စိတ္မဝင္စားဘူး..."
"နင့္ကိုငါမလိုခ်င္ဘဲေမြးခဲ့မလား ေဂ်ာင္ေလးရယ္...."
"က်ေတာ့္ကိုခ်စ္ရင္ က်ေတာ့္စိတ္ခ်မ္းသာမွုကိုမာမီ
စဥိးစားေပးရမွာေပါ့ တသက္လုံးမာမီျဖစ္ခ်င္တဲ့ပုံစံခြက္
ထဲထိုးထည့္ခဲ့တာ..."
"ငါထိုးထည့္ခဲ့တဲ့ပုံစံခြက္က CEO JeonJungkook ဆိုပီး
ဘယ္သူမွေမာ္မၾကည့္ရဲတဲ့ဘဝမ်ိဳးေလ...နင့္ကိုငါလမ္း
မွားကိုပို႔ခဲ့လို႔လား အ႐ူးေကာင္ရဲ့...."
"က်ေတာ္႐ူးေနတယ္လို႔ပဲသတ္မွတ္ၿပီး က်ေတာ္တို႔ကို
လႊတ္ထားေပးပါ ...."
"နင္မွားလိုက္တာ....."
"Hyungကအမွားဆိုရင္ေတာင္က်ေတာ္တစ္သက္လုံး
မမွန္ခ်င္ေတာ့တာမို႔ မာမီမႀကိဳက္ရင္ေဝးေဝးမွာေနလိုက္
ပါ..."
အဝါေရာင္ပြင့္ခ်ပ္ေတြသည္ေဒါင့္ဖိနပ္ေအာက္ျပားျပား
ဝပ္။တစ္ေယာက္ထဲေသာသားဆီမွစကားမ်ားသည္
ရင္ကိုဆားနဲ႔ပက္သလိုနာက်င္လြန္းတာေၾကာင့္ေနာက္မွ
အျပစ္မဲ့သလိုမ်က္ႏွာျဖင့္ပုန္းကြယ္ေနသူအားစိုက္ၾကည့္
ေနမိခဲ့သည္။
"နင္ေနာင္တႀကီးႀကီးရေစရမယ္ ParkJimin...."
"က်ေတာ္ ေနာင္တက Jeonပါ....ဒီထက္ပိုတဲ့ေနာင္တမ်ိဳး
ေတာ့ရွိနိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး...ေတာင္းပန္ပါတယ္
အိမ္ျပန္လာတာ အဆင္မေျပတာမ်ိဳးေတြျဖစ္ခဲ့လို႔"
"ဒီေန႔အတြက္ ဒီပန္းပြင့္ေတြအတြက္ ငါ့သားအတြက္
နင္ျပင္ဆင္ထားလ္ုက္ပါ...."
လွည့္ထြက္သြားေသာေက်ာျပင္သည္အတၱအျပည့္ျဖင့္
ဟုန္းဟုန္းေတာက္လ်က္။Jungkookမ်က္လုံးထဲရွိမ်က္
ရည္မ်ားအားေတြ႕လိုက္ရ၍အံ့ဩမိသည္။ငိုစရာဘာမ်ား
ရွိလို႔လဲ.....။သူ႔အားဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲအေပၚထပ္သို႔
သာျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္သြားေသာJeonသည္လဲက်
ေတာ့မည္ပုံပန္း....။
........
"Jeon သခင္ေလးရဲ့ေဖေဖက စိတ္က်ေရာဂါနဲ႔
ၿခံေဘးကသစ္ပင္ႀကီးမွာ ဆြဲႀကိဳးခ်ပီးသတ္ေသသြား
တာေလ......ေအာက္မွာႏွင္းဆီပန္းခင္းႀကီးရွိတယ္
သူကိုယ္တိုင္ပ်ိဳးပီးစိုက္ခဲ့တာေသေတာ့လည္း
ႏွင္းဆီပန္းအဝါေတြၾကားေသခဲ့တာ
ပီးေတာ့အဝါေတာက္ေတာက္အဝတ္စႀကီးနဲ႔...."
"ကေလးေလးကသူ႔အေဖကို
လိုက္ရွာခဲ့ပုံရတယ္ ဦးေလးတို႔ရွာေတြ႕တဲ့အခ်ိန္အပင္
ေအာက္မွာသူ႔အေဖကိုျပဴးၾကည့္ၿပီး
အရမ္းကိုငိုေနခဲ့တာ.....ေသသြားတာလို႔နားမလည္ေပမယ့္
သူအရမ္းလန့္သြားခဲ့မွာပဲ ....အသက္ႀကီးလာလို႔ေမ့သြား
သလိုျဖစ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ အိမ္မက္ေတြခဏခဏမက္လို႔
အဝါေရာင္ေတြျမင္ရင္ေအာ္ငိုတဲ့အထိ
သူေဌးကေတာ္ကေတာ့ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ မ်က္ရည္တစက္
မွမက်ခဲ့ေပမယ့္႐ူးမတတ္ေၾကကြဲခဲ့မွန္းအဲ့အခ်ိန္ကလူ
တိုင္းရိပ္စားမိခဲ့ၾကတယ္....အိမ္မွာအဝါေရာင္ေတြကို
တားျမစ္တယ္...သခင္ေလးJeonကအဝါေရာင္ေတြ
အေပၚမွာဘယ္ေတာ့မွခြင့္မလႊတ္တတ္ဘူး...ျမင္ပီးရင္
သူ႔ေဖေဖကိုအိမ္မက္ထဲမွာေတြ႕ရလို႔တဲ့ေလ....
အဝါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြဆိုရင္ေတာ့ေျပာဖြယ္ရာေတာင္
မရွိေတာ့ပါဘူး...."
"အကိုေလးJiminကဘာေၾကာင့္မ်ားလုပ္ရက္ရတာလဲ.."
"အနိုင္လိုခ်င္တဲ့စိတ္ေပါ့....သူသိတာက သူေဌးကေတာ္
ဟာဒါကိုမႀကိဳက္ဘူး ေသခ်ာေပါက္မႀကိဳက္တာကို
သူလုပ္ရမယ္...သူဒါပဲသိခဲ့တာ.....သူဟာသခင္ေလး
အေပၚသိပ္ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နိုင္တယ္..."
...........
အခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနရင္းမာမီႏွင့္အေခ်အတင္ကိစၥမ်ား
အားျပန္စဥ္းစားမိတိုင္းမြန္းက်ပ္သည္။မွားသြားၿပီလား
ဆိုတဲ့အေတြးေတြ..မမွားနိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့အေတြးေတြ..
ႏွင္းဆီပန္းနံ႔ေတြေၾကာင့္ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္ေန
ေသာ္လည္းHyungရဲ့လက္ေဆာင္ပဲဟူ၍တကိုယ္ေကာင္း
ဆန္ခဲ့မိျခင္းေတြ။
"မင္းတေယာက္ထဲေနခ်င္ေနမွာပဲ.....ငါအျပင္သြားလိုက္
အုန္းမယ္...."
တံခါးပိတ္သံေနာက္ထြက္သြားသည့္လူကိုလည္းဘယ္လဲ
ဟုမေမးမိေတာ့။အိပ္ယာေပၚသို႔လွဲခ်ကာမ်က္ႏွာက်က္
အားေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"Jungkookရွိလား.....!"
ထယ့္အသံပါလား...။တံခါးတိုးတိုးေခါက္သံေလးနဲ႔အတူ
ေမးသံေသးေသးေလး..။
"ဝင္ခဲ့ထယ္ ပိတ္မထားဘူး...."
ေခြးညိဳညိဳေလးပိုက္ထားရင္းတလွမ္းခ်င္းဝင္လာေသာ
ထယ္သည္အခ်ိန္တိုင္းေအးခ်မ္းေနသည္။
"Jiminက မသိလို႔ေနမွာပါ....စိတ္လွုပ္ရွားေနတုန္းလား.."
"ကိုယ္သူ႔ကိုအျပစ္မေျပာခဲ့ပါဘူး ကိုယ္နားလည္ပါတယ္"
"သူက Jungkookကိုေပ်ာ္ေစခ်င္သြားတဲ့ဆႏၵပဲရွိခဲ့မွာ
Jungkook ေမေမ ေဒါသႀကီးသြားတာကိုလည္း
စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာပဲကို...."
"အင္း...ကိုယ္မာမီကိုႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္..အိမ္ကိုဘယ္
ေတာ့မွမလာနဲ႔လို႔...."
"သားအမိေတြပါ ဒီလိုျဖတ္လို႔ဘယ္ျပတ္ပါ့မလဲ
Jungkookကေျပာပီးစိတ္မေကာင္းေနတာလား..."
"ကိုယ္သူHyungကိုလုပ္ထားတာေတြလည္းခြင့္မလႊတ္
နိုင္ေသးဘူး...."
"Tan.....ေလၽွာက္မေျပးရဘူးေလ....!!!!"
"ေနပါေစ..သူကိုယ့္ဆီအလည္မလာတာဘယ္ေလာက္
ၾကာပီလဲ...."
"နည္းနည္းေတာ့ၾကာပီထင္တာပဲ..."
"ခုတေလာ ပန္းခ်ီေတြဆြဲရင္ Hoseokကိုေခၚသြားတယ္လို႔
ၾကားတယ္...ဟုတ္လားထယ္....Hoseok က
ကိုယ့္အတြင္းေရးမွုးမလုပ္ဘဲ ထယ့္ဆီပဲေရာက္ေရာက္
ေနတယ္တဲ့...."
ျပသနာႀကီးႀကီးတခုခုအားရင္ဆိုင္ပီးတိုင္းငယ္ငယ္ထဲက
ေရာက္ေရာက္လာတတ္ကာႏွစ္သိမ့္ေပးတတ္ေသာထယ့္
ရဲ့အက်င့္ေလးသည္ယခုထိလည္းမေျပာင္းေသး။
တခါတေလပုံတူပန္းခ်ီေတြဆြဲေပးတတ္သည္။
တခါတေလ အေရာင္ေတြျခယ္ဖို႔ကူညီခိုင္းသည္။
အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့သူျပသနာေတြကိုေမ့ေမ့သြားျမဲ။
ခုလည္းေျခသံဖြဖြျဖင့္ေရာက္ခဲ့ေပးျပန္သည္။
တစြန္းတဆၾကားခဲ့ရေသာသတင္းအတိုအစေတြအား
ေမးလိုက္မိေတာ့ မလုံမျခဳံထယ့္မ်က္လုံးေတြ....။
မလိမ္တတ္ပါလား ထယ္ေလးရယ္။
"Jungkookie ကိုေခၚခ်င္တာပါ...ဒါေပမယ့္ မအားေတာ့
မအားေတာ့...သူ႔ကိုပဲ..."
"ေခၚပါ...ထယ္သူနဲ႔ပန္းခ်ီဆြဲရတာေပ်ာ္တယ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ထင္ရင္ ေခၚလို႔ရပါတယ္...ကိုယ္ကဒီတိုင္း
ေမးၾကည့္႐ုံ..."
"ထယ္ တို႔ နမ္းမိတယ္ဆိုတာလည္း မေတာ္တဆပါ...
Jungkook အထင္မလြဲပါနဲ႔....."
"ဟင္....!"
နီနီရဲရဲမ်က္ႏွာေလးျဖင့္အစအဆုံးကိုဝန္ခံေနပါေသာ
ဝက္ဝံေလးသည္သူအားလုံးကိုသိေနသည္ဟုထင္ေနသ
လားမသိ။Hoseokသည္လည္းအလုပ္ရွုပ္ေနလို႔သာပင္။
"ထယ္ ...ျပန္ေတာ့မယ္...ေအာက္မွာ Coffeeေအးလုပ္
ေပးခဲ့တယ္..."
"ခ်က္ခ်င္းႀကီး ထယ္..."
"ဟို....အဆင္မေျပေတာ့လို႔ပါ...Jiminျပန္လာရင္လည္း
မေကာင္းဘူးေလ..."
ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးေတြအားဖြလိုက္ေတာ့မသိမသာေရွာင္
သူထယ္..။
"သူငယ္ခ်င္းေတြေလ ထယ္...ငါးႏွစ္သားေလာက္ထဲက
ထယ့္ ဝင္ထြက္ေဆာ့ခဲ့တဲ့အခန္းပါ...သူစိမ္းမဆန္ပါနဲ႔
ကိုယ့္မွာႏွစ္သိမ့္ေပးမယ့္သူက ဒီဝက္ဝံေလးပဲရွိတာ..."
ထယ္သည္သူ႔အားေငးၾကည့္သည္။မ်က္လုံးေတြကစကား
ေတြေျပာေနသည္ဆိုထယ္သည္ဘာေတြမ်ားေျပာေနတာ
ပါလိမ့္။ဘာသာျပန္ရန္ခက္လြန္းေသာအၾကည့္ေတြသည္
ေခ်ာက္နက္နက္ထဲျပဳတ္က်သြားသလို။
ထယ္ဘာေၾကာင့္ဒီလိုၾကည့္ေနရသနည္း....။
ထို႔ေနာက္ရိုးရွင္းစြာႏူတ္ဆက္ရင္းထြက္သြားခဲ့သည္။
"နင္သြားေျပာလိုက္တယ္မလား သူေဌးကေတာ္အဝါ
ေရာင္ေတြကိုမႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းကို....."
"အကိုေလးJiminကအရမ္းေမးေနတာနဲ႔ ...ေျပာမိလိုက္ပါ
တယ္...."
"သခင္ေလးက သူ႔ကိုၾကင္နာလို႔လုပ္ေပးတယ္လို႔ထင္ေနတာအဲ့တာေၾကာင့္အျပစ္တခြန္းမွမေျပာဘဲၿမိဳသိပ္ေနတာ
ခုခ်ိန္အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္ရင္ေတာင္ထပ္မက္ေနမွာ
အဲ့ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ဒါကိုျပင္ဆင္ထားခဲ့တာဆိုတာ
သခင္ေလးသိသြားရင္......နင္ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပး
မလဲ Jiminကနိုင္႐ုံေလးတုန္လွုပ္သြား႐ုံေလး
မစဥ္းစားဘဲလုပ္ခဲ့တာ နင္ဘာေၾကာင့္သူစိမ္းကိုအိမ္ေတာ္
ကကိစၥေတြအေၾကာင္းပါးစပ္ဖြာရတာလဲ"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...."
"သြားေတာ့ငါေနာက္ထပ္ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးထပ္မၾကားခ်င္ဘူး"
ထယ္ေယာင္း၏မာဖလာေလးက်န္ခဲ့တာေၾကာင့္ေနာက္မွ
လိုက္ေပးရန္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာေတာ့ၾကားလိုက္
ရေသာအိမ္ေတာ္ထိန္းအသံ။
"က်ေတာ္ထပ္ၾကားခ်င္ေသးတယ္...."
"သခင္ေလး...."
႐ုတ္တရက္ေရာက္လာခဲ့ေသာJungkook ေၾကာင့္အိမ္အကူမေလးသည္ငိုခ်ေတာ့သည္။မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္
ေနေသာအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးအားေမးလိုက္တိုင္းထြက္က်
လာေသာအေျဖေတြသည္ဟားတိုက္ရီေမာခ်င္စရာ။
"ဒါဆိုသူက မာမီ့အတြက္ျပင္ဆင္ထားခဲ့တာေပါ့...
ေပ်ာ္လုံးစို႔ပီး အေဖ ေသခဲ့တဲ့အဲ့ပန္းေတြၾကားမွာ
က်ေတာ့္အတြက္လုပ္ေပးတယ္အထင္နဲ႔မိုးမျမင္ေလမျမင္
နမ္းမိခဲ့ေသးတယ္ ခင္ဗ်ားတို႔တအိမ္လုံးေရွ႕မွာေလ
က်ေတာ္မာမီ့ကိုေတာင္ႏွင္ထုတ္လိုက္ေသးတယ္....
ၿပိဳလဲေနတဲ့က်ေတာ့္ကို ဘာျဖစ္ေနသလဲတခြန္းေတာင္
မေမးဘဲ အရက္ေသာက္ဖို႔ထြက္သြားတဲ့သူ႔ကို က်ေတာ္
နားလည္ေပးေနတုန္းပဲ..."
ဟားတိုက္ရီေမာရင္းဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တာကဧည့္ခန္းတခုလုံး
ေဒါသသည္ထိန္း၍မရ။လြယ္လြယ္ကေလးပဲသူလုပ္ခဲ့တာ
ဘယ္အရာကိုမဆိုမစဥ္းစားဘဲနိုင္ခ်င္႐ုံေတြးခဲ့တာ
အရွက္ရလိုက္တာမ်ား...ရွက္မိလိုက္တာမ်ား။
ကားေသာ့ဆြဲကာသူရွိေနနိုင္မည့္Barသို႔မိုင္ကုန္ေမာင္း
လာခဲ့သည္။မာယာေတြသည္ပင္လယ္ထက္ပင္ေပါမ်ား
လွစြာပါလား ParkJimin ေရ....။ပန္းစည္းအဝါေရာင္
ျဖင့္ညဳတုတုအသံသည္နားထဲသို႔ျပန္ျပန္ဝင္လာတ္ုင္း
ေဒါသသည္ထိန္းမရနိုင္။မုန္းလွေသာ္လည္း ဝမ္းနည္း
လြန္းလွေသာ္လည္း အဝတ္စအဝါႏွင့္သစ္ပင္ေပၚမွေဖေဖအေလာင္းကိုပထမဆုံးေျပးျမင္ကာအသက္ရွုက်ပ္သြား
ေသာ္လည္းသူရဲ့စဥ္းစားေပးမွု သူ႔ဂ႐ုစိုက္မွုဟုအသုံးမက်
စြာေတြးရင္းေပ်ာ္လုံးစို႔ေနလိုက္ေသးသည္။
Barသို႔ေရာက္လာေသာ္အခါMinYoongi ကိုအရင္ေတြ႕
လိုက္ရသည္။ထပ္ရီမိျပန္သည္။႐ုပ္ရွင္ဆန္လြန္းေနတာ
ေၾကာင့္ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
"ခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကတာလား...."
ႏွစ္ေယာက္အတူတူထိုင္ေနပုံရေသာအရက္ခြက္ႏွစ္ခြက္
ေၾကာင့္ေမးလိုက္ေတာ့MinYoongi ကေခါင္းခါသည္။
"မခ်ိန္းထားပါဘူး ကိုယ္ကအရင္ေရာက္ေနတာ
Minက ခုႏွကမွေရာက္လာတာ....ခုေတာ့သန့္စင္ခန္းခဏ
သြားတယ္...ထိုင္ေလ ျပန္လာေတာ့မွာပါ"
"ေအာ္....Barကိုေန႔တိုင္းလာပီး ParkJimin ကိုေစာင့္ေန
တာလား.."
"Jungkookတခုခုျဖစ္လာတဲ့ပုံပဲ..."
"ေသခ်ာတာေပါ့..."
"ဒါဆိုေျဖရွင္းၾကပါ ျပန္လိုက္ပါအုန္းမယ္...."
"ေနပါအုန္း ParkJimin အသက္ကိုဒီညလည္းကယ္ေပး
ရအုန္းမွာ ခင္ဗ်ားမရွိလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ..."
လက္ကိုခပ္တင္းတင္းဆြဲထားေသာJungkook သည္
အံႀကိတ္သံျဖင့္ခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။
"ဘာ...ကို..."
သန့္စင္ခန္းထဲမွဖုန္းေျပာရင္းထြက္လာေသာJiminေၾကာင့္
စကားတို႔ရပ္တန့္သြားကာJungkookသည္Jiminဆီ
သို႔ေလၽွာက္သြားသည္။
"Jungkook လိုက္လာတာလား ငါခုေလးတင္ျပန္ေတာ့မလို႔"
ေျဖာင္း....။
အားပါသည္ဆိုတာၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ပစ္စလတ္ခတ္က်
သြားေသာသူ႔ပုံစံကသက္ေသ။ေျပးလာေသာMinYoongi
သည္သူ႔အားခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဆြဲထူေတာ့သူ႐ုန္းထြက္
သည္။
"မင္းငါ့ကိုဘာလုပ္တာလဲ...!!!JeonJungkook"
"ခင္ဗ်ားကေရာ က်ဴပ္ကိုဘာလုပ္ခဲ့သလဲ...."
"ငါဘာလုပ္လို႔လဲ..."
"သိခ်င္လား။ လာသိခ်င္ရင္လိုက္ခဲ့..."
ၾကမ္းျပင္ေပၚကသူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကာတရြတ္တိုက္
ဆြဲကာေခၚေတာ့MinYoongiတြန္းလႊတ္သည္။
"စကားနဲ႔ေျပာလို႔ရမဲ့ကိစၥဆိုစကားနဲ႔ေျပာပါJungkook
ဒီမာလူေတြအမ်ားႀကီးပဲ Jiminအတြက္မေကာင္းဘူး"
"သူက ...ဘယ္သူ႔အတြက္မ်ားစဥ္းစားေပးခဲ့ဖူးလို႔
သူ႔ကိုဘာေတြမ်ားထည့္စဥ္းစားေပးရမလဲ ခင္ဗ်ား
သူရဲေကာင္းဝင္မလုပ္နဲ႔ ဖယ္စမ္း.."
"လာခဲ့..တစစီလုပ္ပစ္မယ္ ခင္ဗ်ားကို စိစိညက္ညက္ေက်
ေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္...."
ParkJiminအားBarအျပင္သို႔အားသုံးေခၚလာခဲ့သည္။
ေနာက္မွလိုက္လာေသာMinYoongiသည္လည္း
သူ႔အားတားဆီးလ်က္။ေတာ္ေတာ္ေလးမွအထိမခံနိုင္
ဘူးထင္သည္။
ကားပါကင္သို႔ေရာက္ေသာ္အခါParkJimin၏လက္ဝါး
တခ်က္သည္ပါးေပၚသို႔ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္က်လာသည္။
"ငါ့ကိုလူၾကားထဲအရွက္ခြဲတဲ့ေကာင္...."
"ခင္ဗ်ားမွာအရွက္ေရာရွိေသးလို႔လား...."
"ေစာက္႐ူးလာထမေနနဲ႔ မင္းအေမနဲ႔အဆင္မေျပတိုင္း
စိတ္မနိုင္ရင္ ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ငါ့ကိုျပသနာလာမရွာနဲ႔"
"မနက္က ႏွင္းဆီပန္းအဝါေတြ ....အဝါေရာင္ေတြ...
Surpriseလုပ္ေပးခဲ့တာဆို..."
"မႀကိဳက္လို႔လား မင္းေက်နပ္ေနတာပါ...မဟုတ္ဘူးလား"
"ေက်နပ္တာေပါ့ ႐ူးမတတ္ပဲ..."
လည္ပင္းေပၚသို႔ေရာက္လာေသာJungkookလက္ေတြ
ေဒါသထြက္လၽွင္မျမင္နိုင္ေသာသူ႔စရိုက္သည္ေသ
ေလာက္ေအာင္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။
MinYoongiသည္မရရေအာင္ဆြဲဖယ္ကာJiminအား
ကာကြယ္ေပးလာေတာ့ဓာတ္ဆီထပ္ေလာင္းလိုက္သလို။
"မင္းကိုစကားနဲ႔ေျပာလို႔ငါေျပာေနတယ္ေလ..Minကို
ထပ္ပီးမထိခိုက္ေစပါနဲ႔ေတာ့..."
"Min..ဟုတ္လား..ဘယ္သူကMinလဲ ရြံစရာ....
က်ဴပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့သူကို ခင္ဗ်ားအဲ့လိုေခၚေနတာ
အားမနာဘူးလား...ဟမ္ ပါးစပ္အရသာခံလို႔...
အေခၚခံေနတဲ့ ခင္ဗ်ားကလည္းသိပ္ေပ်ာ္ေနပုံပဲ...."
"လိုရင္းကိုေျပာစမ္း...မင္းအ႐ူးလာထတဲ့ကိစၥရဲ့လိုရင္း
ကိုေျပာ မဆိုင္တဲ့သူကိုပက္ရမ္းမေနနဲ႔..."
"က်ေတာ့္အေဖဆြဲႀကိဳးခ်ေသတဲ့အေၾကာင္းၾကားဖူးလား"
လန့္သလိုမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ၾကည့္လာသူသည္တကယ္ပင္
မုန္းစရာ။႐ုပ္ဆိုးလွတဲ့ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို
မေျပာခ်င္ေသာ္လည္းေျပာထြက္မိေသာကိုယ္ကိုကိုယ္
တိုင္ကပို၍မုန္းစရာ။
"အိမ္ေဘးက ႏွင္းဆီပန္းေတြၾကားမွာေသသြားတာ....
အဝတ္စအဝါေရာင္နဲ႔ေသေၾကာင္းႀကံသြားတာ
မာမီက အဲ့တာေၾကာင့္သိပ္မုန္းတာ က်ေတာ္ကေၾကာက္
တာ က်ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ ေဖေဖကလုပ္ခဲ့တာ
ကေလးမလို႔မမွတ္မိေပမယ့္ က်ေတာ့္အိမ္မက္ေတြ
ထဲကိုညတိုင္းေရာက္ေရာက္လာတယ္ က်ေတာ္ဘယ္
ေလာက္လန့္သလဲခင္ဗ်ားသိလား"
"ငါမသိခဲ့ဘူးငါကဒီတိုင္း...."
"ရပါတယ္ မသိခဲ့လို႔ အျပစ္မျမင္ပါဘူးParkJimin
ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား က်ဴပ္ကိုလိမ္တယ္ က်ဴပ္ေပ်ာ္ရႊင္မွု
ကိုလိမ္တယ္ခင္ဗ်ား မာမီ့ကိုႀကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ျပန္
တိုက္ခိုက္လို႔ရတယ္ ခ်စ္လို႔သိပ္ခ်စ္လို႔ဒီႏြားကနားလည္
ေပးအုန္းမွာပါ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ့ခံစားခ်က္
ငါ့ႏွလုံးသားနဲ႔ ငါ့ရဲ့ၾကည္ႏူးမွုေတြကို မင္းအနိုင္လိုခ်င္
တာတခုထဲနဲ႔အသုံးမခ်ပါနဲ႔ ေျဖစမ္း
ငါ့ကိုခ်စ္လို႔လုပ္တာလား မာမီကိုစိတ္ဒုကၡေပးခ်င္လို႔
လုပ္တာလား..."
"ငါ လို႔မေျပာနဲ႔....." "အမိန့္လာမေပးနဲ႔ParkJimin...ေမး
ေနတယ္ေျဖ"
"မင္းအေမကိုနိုင္ခ်င္လို႔....သူမႀကိဳက္တဲ့တစုံတခုမ်ား
ငါအႀကီးႀကီးလုပ္နိုင္ခဲ့ရင္ အဆင္ေျပမလားလို႔....
ငါတကိုယ္လုံးစိစိညက္ညက္ေက်ခဲ့ရတာေတြအတြက္
ဒီေလာက္ပဲျပန္လုပ္တာ နည္းပါေသးတယ္...."
"က်ေတာ္က က်ေတာ့္အတြက္လုပ္ေပးတာလို႔သံသယ
တစက္ေတာင္မဝင္ဘဲေပ်ာ္ခဲ့တာ"
"ခင္ဗ်ား အိမ္ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့...တစက္ကေလးမွမျမင္ခ်င္
ဘူး....အေသသတ္ဖို႔လာတာ အင္အားမရွိေတာ့လို႔
ခင္ဗ်ားသိပ္ျပတ္ခ်င္ သိပ္လမ္းခြဲခ်င္ေနတယ္မလား
သေဘာပဲ.....ပီးပီခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေတာ္...."
"ငါ ...မသိခဲ့လို႔ေလ..ငါကေလးဆန္မိတာပါ...ငါ့မွာမင္း
ကိုအိမ္မက္ဆိုးေတြမက္ေစခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးမရွိ
ခဲ့ပါဘူး..."
"ခင္ဗ်ားမွာ မရွားပါဘူးက်ေတာ္ဒီေလာက္ၿပိဳလဲေနတာ
ေတာင္Barမွာ ဒီလူနဲ႔အရက္လာေသာက္နိုင္ေသးတာပဲ
လာဟန္မေဆာင္နဲ႔ မာယာလာမမ်ားနဲ႔ ..."
"JeonJungkook..!"
"ဘယ္ေတာ့မွျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးလို႔မရဘူး.."
မ်က္ႏွာတည့္တည့္အားေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္းတလုံး
ခ်င္းေအးေအးေဆးေဆးေျပာသြားသူသည္ခ်ာခနဲလွည့္
ကာကားေပၚတက္သြားသည္။ဘာရယ္မဟုတ္လုပ္ခဲ့မိတဲ့
လုပ္ရပ္သည္Jungkook အားအထိနာသြားေစခဲ့ပုံ။
မ်က္ႏွာတခုလုံးအားလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ထားကာ
ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။
မနက္ခင္းကအံ့ဩသလိုမ်က္လုံးေတြ....နာက်င္ေနေသာ္လည္းျပဳံးျပေနခဲ့ေသာထိုကေလးသည္သူ႔လုပ္ရပ္
ေၾကာင့္သိပ္နာက်င္သြားရမည္။
"တကယ္ပါပဲဗ်ာ....."
"မလိမ္ခဲ့သင့္ဘူးေလ Minရာ သူ႔အေဖကိစၥထက္
မင္းလုပ္ေပးတဲ့Supriseက သူ႔အတြက္မဟုတ္ဘူးဆို
တဲ့ အရာကို သူပိုနာက်င္ေနတာ....."
"သိတယ္ က်ေတာ္သိတယ္...."
ႀကိတ္ငိုေနေသာေကာင္ေလးသည္မ်က္ႏွာျပန္ေဖာ္မလာ
ေတာ့ ေက်ာျပင္ေလးကာခပ္ဖြဖြပုတ္ရင္းႏွစ္သိမ့္ေပး
ျခင္းသည္မထိေရာက္နိုင္ေသာ္လည္းဒီတခုပဲလုပ္ေပးစရာ
ရွိခဲ့သည္။
ကားေမာင္းရင္းေအာ္ငိုေနခဲ့ေသာေကာင္ေလးသည္လည္း
ဦးတည္ရာမရွိခဲ့။ဒါေလးကိုမ်ား...ဟုေဝဖန္လာခဲ့ေသာ္
Hyungႏွင့္ပတ္သတ္လာလၽွင္ေျခရာေလးေတြအစ
သူသိပ္႐ူးခဲ့သည္မို႔....။
