Black and white love

Deel 101

Is het verhaal waarvan ik niet eens begreep hoe het begon dan echt geinidigd, was dit het dan?
_______________________________________

Perspectief Onbekend:

Met gespande kaken kijk ik naar mijn doelwit, Fikria Benaisia ofterwijl Fikria Mazroui. Grijnzend kijk ik naar mijn wapen, net wanneer ik op haar wil aflopen stapt ze een taxi in, woedend loop ik terug naar mijn moter waarna ik mijn helm opdoe en achter de taxi aan rijd, als ik niet eens 1 cm van de taxi vandaan sta en haar tegen het raam zie leunen wil ik mijn kans grijpen maar algauw word die verstoord door de poltitie auto die achter mij staat waardoor ik mijn wapen weer onopvallend in me zak doe. Maar no stress, Ik krijg jou nog wel te pakken Fikria Benaisia..

Perspectief Fikria Benaisia/ Mazroui:

Bij Ebru thuis aangekomen stap ik de taxi uit, Algauw komt Ebru op me aflopen die ik onderweg had gebeld "lieverd! Wat is er gebeurd!?" zonder wat te zeggen knuffel ik haar, als ik haar los laat lopen we samen het huis in waarna ze de deur achter haar sluit "het gaat niet goed met mij Ebru" "lieverd ga zitten" zuchtend neem ik plaats op de bank waarna ik me tasje op tafel gooi en Ebru naast mij plaats neemt "wat is er gebeurd?" hevig begin ik te slikken waarna ik voor even me ogen sluit, "je weet toch als een auto -met hoge snelheid- van een berg afrijd en je dan een rare gevoel in je maag krijgt omdat je bang bent dat die auto weg glijd? Nou in zo een situatie zit ik nu" zeg ik nadat ik me ogen open "alleen is het bij mij niet voor 2 á 3 seconden, ik voel me constant zo" zeg ik met ingehouden tranen, "het is alsof ik op elk moment kan glijden, alsof ik op elk moment mezelf kan verliezen" "Fikria, ik begrijp er helemaal niks van maar het klinkt totaal niet goed, wat is er gebeurd?" "ik dacht dat ik van hem weg rende, maar de realiteit is dat ik naar hem toe rende" "En hij denkt dat hij achter me aanzit, maar hij rent van mij weg" zeg ik terwijl de tranen over mijn wang rollen

"lieverd" sust Ebru mij "heb je een deken? Ik heb het koud" zeg ik met een schorre stem "ik haal hem meteen lieverd, wil je wat eten, heb je honger?" "neej" "isgoed lieverd ik pak een deken, zet wat thee een dan kan je alles duidelijk vertellen" zegt ze waarna ze zonder wat te zeggen wegloopt. Algauw barst ik in tranen "ik kan het je niet vertellen, ik kan het je niet vertellen"

-

Dood staar ik voor me uit waarna ik met woede mijn tasje pak, er gaan nu veel te veel emoties door me heen, verdriet, woede, haat, liefde.

Zuchtend sta ik op waarna ik rondjes begin te lopen.

"Adnane ik wil jou bedanken, niet omdat jij mij niet hebt vermoord maar omdat jij mij hebt geleerd dat de dood niet alles in dit leven is en je mij veel dingen hebt geleerd en laten zien, ik was een van die personen die dachten dat ze leven omdat ze niet dood zijn, maar ik ben veranderd, en zo voel ik mij ook, ik voel me veranderd. Ik heb geen flauw idee of wij elkaar nog gaan zien, waar we elkaar gaan zien of wanneer we elkaar gaan zien, ik ben erg verward, ik heb dingen die ik jou moet vertellen, ik weet niet of ik het je moet vertellen of niet, misschien doe ik nu iets heel verkeerds, iets waar ik mij niet mee moet bemoeien, misschien ga ik enorm veel spijt krijgen, maar ik moet het zeggen, jij leeft in een hele grote leugen Adnane. Nassim mazroui is niet jou vader, Mohammed Al Mohamadi is jou vader"

Met trillende handen kijk ik naar het berichtje "ik heb tosti gemaakt!" hoor ik Ebru waarna ik geschrokken op verzenden klik "Nee! Nee! Nee!" geschrokken doe ik me hand voor me mond "Fikria wat is er?" met open mond kijk ik voor me uit, wat heb ik gedaan?!