Zawgyi
"က်ြန္ေတာ္ သြားပါ့မယ္"
လမ္းဆံုးကိုေရာက္ေနသည့္အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီစကားကလြဲ ဘယ္အရာကိုမ်ားသူထပ္ျပီးေျပာဆိုနိုင္ခြင့္ရွိဦးမွာလဲ။
ဒီဘုရင္က ယံုရသူတစ္ဦးမဟုတ္သည့္တိုင္ ထိုအရာကိုလက္ခံလိုက္ယံုေလာက္နဲ့ ေကာကိုျပန္လြွတ္ေပးမည့္သူမဟုတ္။
သို့ေပမယ့္ ဒီမွာေနျပီး အတိုက္အခံလုပ္ေနတာထက္စာရင္ ထိုအရာကအနည္းငယ္ေလာက္ေတာ့ပိုထိေရာက္လိမ့္မည္။
သဲတစ္မွုန္စာ ျမူတစ္မွုန္စာေလာက္ဆိုရင္ေတာင့္ သူ့အေျခအေနနဲ့ယခုအခ်ိန္မွာ သနားခံအခြင့္အေရးတစ္ခုကလည္းသိပ္ကိုအေရးပါလွသည္။
ထိုဘုရင္ေျပာသလိုမ်ိဳးပဲ ေကာေတာင္သူ့အတြက္နဲ့ဒီလိုငရဲမ်ိုးမွာေနနိုင္တာကို သူကဘာေျကာင့္မ်ားအဲ့ကိုမသြားနိုင္ရမွာလဲ။
"ေသခ်ာျပီေပါ့"
ရိေပၚ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"အဲ့ကလူေတြကို က်ြန္ေတာ္အတတ္နိုင္ဆံုးေသေသခ်ာခ်ာကုသေပးပါ့မယ္
မင္းျကီးဘာေတြေတြးေနတယ္မသိလို့ က်ြန္ေတာ္အမ်ားျကီးမေမ်ွာ္လင့္ပါဘူး
အဲ့ဒီအစား က်ြန္ေတာ္မရွိတဲ့အေတာအတြင္းမွာ ေကာထိခိုက္ေစမယ့္အရာေတြကိုနည္းနည္းေလးမွမလုပ္ပါနဲ့"
"ငါ ဘယ္တုန္းကမွသူထိခိုက္ေအာင္မရည္ရြယ္ခဲ့ဖူးဘူး"
"ရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ မရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ ေရွ့ေလ်ွာက္ဆင္ျခင္ေပးပါ
ဒီခရီးအတြက္ က်ြန္ေတာ္ဒီေလာက္ေတာ့ေတာင္းဆိုခြင့္ရွိတယ္မလား"
"ေသခ်ာတာေပါ့"
"ထပ္ျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခုေတာင္းဆိုပါရေစ"
"..."
"က်ြန္ေတာ္ အဲ့ကိုသြားမယ့္ကိစၥကိုေကာကိုဖံုးကြယ္ထားေပးပါ"
"အဲ့အတြက္ မင္းစိတ္ပူစရာမလိုဘူး"
"ဒါဆို ေကာသတိရလာတာကိုေတြ့ျပီးရင္ က်ြန္ေတာ္သြားပါ့မယ္"
ဝမ္ရိေပၚ၏ အျကည့္တြင္ခြင့္မျပဳလိုသည့္အရိပ္အေယာင္မ်ားပါဝင္ေနသည္။
"က်ြန္ေတာ္ ေကာကိုေျပာစရာရွိတာေတြေတာ့ေျပာရဦးမယ္ေလ"
ဝမ္ရိေပၚဘာမွဆက္မေျပာ။
ရိေပၚက အေဆာင္ထဲျပန္ဝင္သြားသည္။
နိုင္ငံေရးအေျကာင္းေဆြးေႏြးရန္ တိုင္းတပါးကမင္းသားတစ္ပါးေရာက္ေနသျဖင့္ ဝမ္ရိေပၚလည္းစိတ္ေလ်ွာ့ကာ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
