ᴛᴀᴛʟɪ ᴄᴀɴᴀᴠᴀʀɪ {ꜰᴜʀᴋᴀɴ ʏᴀʟᴄɪɴ}

¹⁸

Bir haftadır berbat durumdaydım. Daha önce annemin varlığını hissetmediğim için yokluğuna kolay alışırım sanıyordum ama başıma gelince bu kadar kolay olmadığını anlamıştım. Tek istediğim onun tekrar yaşama dönmesiydi ama bu imkansızdı.

Cem ile Mısra bunu öğrendikten sonra çok üzülmüşlerdi. Cenazede hepimiz zar zor ayakta durmuştuk. Daha sonra eve gelince birbirimize sarılıp ağlamıştık. Şu an onlar biraz daha iyiydi ama ben hâlâ çok acı çekiyordum. Belki her şey üst üste geldiği içindi. Hiçbir şey yapmak, hiç kimse ile görüşmek istemiyordum. Zaten bir haftadır işe gitmiyordum. Bir umut Furkan'ın yanıma gelmesini beklemiştim fakat hiçbir işaret yoktu. Bu beni daha çok üzmüştü.

Bu sabah Mert beni aramıştı ve destek olmak için gelmek istediğini söylemişti. Onu sevmiyordum fakat gerçekten birisine ihtiyacım olduğu için kabul etmiştim. Yine de bu kişinin Mert yerine Furkan olmasını çok isterdim.

Ben kabul ettikten yaklaşık yarım saat sonra zil çalmıştı. Üstüne bir şeyler geçirdikten sonra Mert ile beraber Kadıköy sahiline gitmiştik. Orada bir banka oturduktan sonra denizi izlerken konuşmaya başlamıştık.

Her ne kadar benimle motive edici konuşsa da işe yaramıyordu. Şu an ağlayıp sarılmak istiyordum ama bu kişi Mert değildi. O yüzden kısa kısa cevaplar verip ona ayıp olmaması için hiçbir şey belli etmiyordum.

"Hazal bir şey soracağım."

"Tabii sor."

"Furkan ile aranızda bir şey mi var?"

Tabii ki ona hiçbir şeyi anlatmayacaktım. O bu soruyu sorduğuna için Furkan ile aramız iyiyken dışarıya belli ettiğimizi anladım.

"Hayır yok."

"Emin misin? Dışarıdan hiç öyle gözükmüyor."

"Nasıl gözüküyor?"

"Sevgili gibisiniz."

Zaten öyleydik ama babası yüzünden her şey mahvolmuştu. Onu gerçekten çok özlemiştim.

"Sevgili değiliz."

"Yalan söylüyor gibisin."

"Mert bu konu çok karışık ve benim özel hayatım. Lütfen konuyu açma."

"Peki tamam nasıl istersen."

Daha sonra aramızda bir sessizlik olmuştu. Sadece denizi izleyip olanları düşünüyordum. Birine ihtiyacım olduğu için Mert ile buluşmak bana iyi gelir sanmıştım ama öyle olmamıştı.

Oturmaya devam ederken biraz zaman geçince önümüzde dikilen bedenle kafamı kaldırdım ve onun Furkan olduğunu gördüm. Onu gördüğüm an kalbim hızlanmaya başlamıştı. Bir bana bir de Mert'e baktıktan sonra konuştu.

"Hazal benimle gelmen gerekiyor."

1 hafta önceki tavırlarına göre şu an çok sakindi. Neler oldu hakkında hiçbir fikrim yoktu.

"Neden?"

"Bir şey konuşmamız lazım."

"Ne hakkında konuşacağız?"

"Babam hakkında."

O babam hakkında dedikten sonra acaba bir şeyleri öğrendi mi diye düşünmeden edememiştim. Sadece kafamı sallayıp ayağa kalktım ve Mert'e görüşürüz dedikten sonra onunla ilerlemeye başladım.

İkimiz de sessiz bir şekilde arabaya geldikten sonra binmemi işaret etti ve kendi de bindi. Bende bindikten sonra oturup ona baktım.

"Baban hakkında ne konuşacağız?"