Uyumadan önceki uzaklığını yitirmiş bedeni, bedenimin hemen yanındaydı.
Ne gözlerini kapatıp bakışını kesiyordu, ne de başını başka tarafa çeviriyordu. Hiçbir tepki vermeden sadece bana bakması kalbimin tüm topraklarına yaşamı getiriyordu.
⚜️
#1 de...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yetkin⚜️
"Sanrı, kızım ne yapıyorsun?"
Bu soruyu nasıl bir halde aldığımı merak ediyor olmalısınız. Açıkçası pek de saşırılacak bir şey yapmıyordum. Bisikletlerin tekerleklerini sokarak ayakta durmasını sağlayan demir aparatta yer kalmamıştı. Gözüme kenarda parça parça duran yeni aparatı kestirmiş, bir alet çantası bularak onu birleştirmeye başlamıştım. Hem kolaydı zaten. Birkaç kez hazır olanına bakmam yeterli olmuştu. Tabii bir yanlış yapıp insanların malzemelerini bozmaktan korktuğum için bayağı bir incelemiştim her şeyi.
İşte ben yere oturmuş bir halde o işi bitirmek üzereyken içeriye malzemelerle giren Sinan amcanın radarına yakalanmıştım. Hem de tam vidayı sıkarken... Malzemeleri bırakıp yanıma gelirken şaşkınca bana bakıyordu.
"Yer kalmamıştı da Sinan amca, onu hallediyordum."
Sinan amca yanıma eğilirken "Aybars'a söyleseydin, yapardı o." dediğin de iyi insan lafının üzerine gelirmiş misali Aybars gözükmüştü dükkanın iç kısmından. Yanımıza geliyordu. Bense son vidayı yerine yerleştiriyordum.
Yanımızda bittiğinde aynı babası gibi şaşkın kalmıştı birkaç saniye. Sonra yüzünde bir tebessüm kollarını göğsünde bağlayarak beni izlemeye koyulmuştu. İyi bari, o bir şey dememişti.
"Ne olacak, yaptım bitti Sinan amca."
Son vidayı da sıktığım da aparat gerçekten bitmişti. Bitirdiğim aparatı önümden almıştı Sinan amca. Başını 'Seni gidi ' dermiş gibi sallamayı da unutmamıştı. Bence Sinan amcanın gözüne bununla girmiştim ben. Yakınlaştığımızı da düşünüyordum. Alkış bana!
Arkasını döndüğünde beni izleyen oğluyla karşılaşmıştı. Muzip bakışları yüzündeydi ve kolları göğsünde izleme modunda olan oğluna gülümsüyordu. Bir şeyler mi kaçırıyorum acaba? Evet, Denizciğim. Anladın da anlaşmazlıktan geliyorsun. Farkındayız.
"O demirler ağırdı, beni çağırsaydın keşke."
Babası yanından geçip giderken Aybars'ın minik sitemini dinliyordum. Yerden kalkmış üzerimi silkelemek öncelikli işimdi. "Ben kendi başıma kaç malzeme monteledim. Bu onların yanında pek ağır değildi. Biraz inceleme gerekiyordu, o kadar. Kaldıramayacak olsaydım, çağırırdım zaten seni."
Yalan söylemiyordum. Fenerime alıpta montesini kendim yaptığım kiler dolabı mesela, bundan ağırdı. Yani toplu hali ağırdı. Ben de taşımamak için koyacağım yerde yapmış ve birkaç harekette yerine yerleştirmiştim. Kaldıramıyorsan yapım planını yerine göre ayarlamak bence herkesin aklına gelebilecek bir şeydi. İlla koyamıyorsam da kuzenlerim ne güne duruyordu.
Aybars daha fazla orada durmamış kollarını çözüp yanıma yaklaşmıştı. Yüzünde yamuk bir gülüş vardı "Duramadın değil mi?"
Ondaki gibi bir gülüşü yüzüme oturturken omuz silkmiştim.
