Uyumadan önceki uzaklığını yitirmiş bedeni, bedenimin hemen yanındaydı.
Ne gözlerini kapatıp bakışını kesiyordu, ne de başını başka tarafa çeviriyordu. Hiçbir tepki vermeden sadece bana bakması kalbimin tüm topraklarına yaşamı getiriyordu.
⚜️
#1 de...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sırt sırta⚜️
Aslına bakarsanız fenerimin bu kadar kalabalık olduğu bir zamanı en son ne zaman görmüştüm bilmiyorum. Babam beni kollarına aldığında annem ve Nur bize bakıyordu. Şaşkınca karşılık veriyordum ben de. Burada ne işleri olduklarını sorarken babam somurttuğu yüzüyle kızının yanına gelmesi için bir sorun mu olması gerektiğini söyleyerek ayrılmıştı benden. Babamın beni kaybedeceğini düşündüğü günden sonra bana olan tavrı üzüntü ve korkuyla dolup taşıyordu, o yüzden bir şey diyemedim.
Sonra onun kollarının yerini annemin kolları almıştı. İkisini de özlemiştim ama annemin kokusunu her duyduğumda çocukluğuma iniyor, tüm sorunlarımı annem çözecekmiş gibi hissediyordum. Beni parçalayan kırıklarımı anneme versem hiç kırılmamış hale getirir miydi?
"Benim can parçam, iyi misin?"
"İyiyim annem, sen nasılsın?"
Beni gördüğü için tam olduğunu söyleyen annem koluma girerek beni yukarı çıkartıyordu. Babam da Nur'u kollarının altına almış arkamızdan geliyordu. Salona çıkarken Karun'un sesini duyuyordum.
"Al iç şu ilaçları!"
"Beni düşünesin mi tuttu?" Harun'un alaylı ve biraz da kinayeli sesini duyarken Karun altta kalmamıştı.
"Lan yürü git şuradan, asabımı bozma."
Konuşmaların ortasına girmiştik. Karun, tekli koltukta oturmuş kollarını kenarlara yaslarken bizi görmüştü. Onun baktığı yöne döndüğünde Harun'da görmüştü. Alçıda kolu ve yüzündeki morluk ve çizikle daha 1 gün önce trafik kazasından kurtulduğunu haykırıyordu resmen.
"Aslanım ilaçlarını aldın mı?"
"Alacağım şimdi amca." Babamın sözünü dinlerken bana bakıyordu. Utanmış gibi bir hali vardı. "Yengem yatsaydın, niye kalkıyorsun?" Annem Harun'u çocuk azarlar gibi azarlarken o minik bir tebessüm sunmuştu anneme. Seyar ailesinin çocukları niçin kardeş gibi derseniz tam da bu yüzdendi işte. Bizi birbirimizden ayırmadıkları için. Nur'dan duyduğum kadarıyla babamda ilk başlarda Harun'a biraz mesafeliydi ama babam onu alıp amca yeğen konuştuklarında ağlayarak halini anlatan Harun'a kıyamadığını göstermişti. Çünkü biliyordum babam da bu konuda kendini suçluyordu.
Nur yanımdan geçerken yanağımdan makas alıp Harun ile tekli koltuktaki Karun'un ortasına oturduğunda Babam da başa kurulmuştu.
Belli bir müddet annem ile ortalarına oturmuş lisedeymiş gibi durum bildirmiştim resmen. Bu sabah yeni geldiklerini söylediklerinde hafta sonunu burada geçirip hemen döneceklerini söylemişlerdi. Benim de sabah bir iş için vakıfa gittiğimi zannediyorlardı. Nur'a baktığımda onun ortamı hallettiğini anlamıştım, göz kırpmıştı. Tabii bu sırada Karun göz deviriyordu bize ama görmezden gelmiştim.
