The Race

12

Alsnog ben ik weer in slaap gevallen want ik schrik wakker van het nare geluid van mijn wekker, naast me hoor ik ook gekreun 'sorry babe ik zet hem al af' zeg ik en zet snel de wekker uit, en stap uit bed, we zijn er blijkbaar al een half uur doorheen geslapen, mijn taxi is er al over een half uur 'babe ik ga zo naar het vliegveld, blijf maar gewoon liggen' roep ik terwijl ik me snel aankleed, 'nee ik ga met je mee' en op het moment als hij dat zegt springt hij ook uit bed en kleed zich snel aan. Ik haal al het make-up eraf wat er nog op zat, doe mijn haar in een slordige staart en ruim de laatste spulletjes weer op in mijn tas en ben helemaal ready, samen met Lando loop ik naar buiten, als we bij de lift staan komen er 2 vermoeide mannen aanlopen 'tja eigenschuld mannen' lach ik als ze vermoeid voor onze neus staan 'Uhg helaas wel' komt er moeizaam uit de mond van George, Lando en ik schieten in de lach 'hoe kunnen jullie niet moe zijn?' vraagt nu Charles 'we zijn wel moe geloof mij maar, maar wij kunnen er denk ik wat beter tegen' lach ik nog steeds 'hebben we nog tijd voor ontbijt?' gaapt Lando 'uh de taxi is er over 5 minuten, we ontbijten wel op het vliegveld ja' en ik geef hem een kus 'is goed' en hij komt tegen me aan hangen, maar op dat moment komt de lift eraan 'ik denk toch echt dat alleen jij er beter tegen kan' lacht George nu, terwijl Lando weer tegen me aan hangt 'achja ik vind het niet erg dat hij zo moe is, maakt hem weer schattig' lach ik en knuffel Lando die me alleen maar dichter tegen hem aan trekt. 

Aangekomen op het vliegveld, en we allemaal ingecheckt zijn gaan we op zoek naar een ontbijtje. We zijn eigenlijk beland bij de Starbucks, puur voor de koffie en lekkere cakejes en koekjes. Ik heb als eerste mijn koffie en neem alvast plaats aan een tafeltje voor vier. Al snel komt Charles, en dan Lando en dan George. 

Na een poosje is het tijd om afscheid te nemen van de mannen, ik geef George en Charles een knuffel en dan Lando, ik geef hem een knuffel en dan nog een laatste kus tot we elkaar weer zien 'ik ga je missen babe' zegt hij nog voor ik ga 'ik jou ook babe' en geef hem nog een kus en zwaai dan nog een keertje voor ik ze niet meer zie. Ik voel me nu best sad, en toch verlaat er een traantje mijn oog... 

Eenmaal als ik op mijn plekje zit in het vliegtuig doe ik mijn oortjes in en pak ik mijn laptop erbij en begin ik met editen, eigenlijk was de planning om vanavond te beginnen als ik weer thuis was, maar ik ga meteen door naar Yara in het ziekenhuis het gaat op dit moment erg slecht met haar vader, ze denken dat hij de nacht of op zijn minst de volgende ochtend niet gaat halen. Yara haar vader is net een vader voor mij, ik ben op mijn 15e mijn vader verloren door een hart stilstand, en ik heb altijd al een hele goeie band met haar vader gehad, en die werd alleen maar groter toen ik mijn vader was verloren. 

Op het moment dat ik het laatste deel heb ge-edit word er omgeroepen om onze riemen weer vast te maken omdat we gaan landen, ik sla het bestand nog een aantal keren op om er zeker van te zijn dat alles is opgeslagen, en sluit dan mijn laptop af en doe mijn riem vast. 

Als ik mijn koffer heb loop ik naar de parkeergarage waar ik mijn auto een woensdag had geparkeerd en rij meteen door naar Rotterdam naar het Erasmus ziekenhuis. 

Als ik eenmaal in het ziekenhuis ben aangekomen, mijn auto geparkeerd staat, word ik al opgewacht door Yara, ze komt huilend mijn armen in gerend en al snel vallen bij mij de tranen ook, zo staan we zeker een aantal minuten te janken in elkaars armen en dan gaan we door naar de kamer waar haar vader ligt. 

We staan voor de kamer, Yara doet de deur open en samen lopen we de kamer in. Haar vader ligt aan allemaal draadjes en monitoren. Hij ziet er zo levenloos uit, ik ga naast het bed zitten en Yara komt naast me zitten, en zo zitten we een poosje aan het bed van haar vader samen met haar moeder en broer. 'Yaar, Soof, we laten jullie even met z'n 2'en hier, wij gaan even wat eten en drinken dan kunnen jullie daarna' zegt Tineke de moeder van Yara, we knikken beide 'we bellen als er iets veranderd ma' zegt Yara, ze knikken beide en lopen de deur uit. 

We zijn nu al 10 minuutjes alleen, ik pak de hand van Jeroen (de vader van Yara). 'Dag Jeroen, dag lieve bonus papa, ik zit samen met Yaar naast je bed, we weten hoe sterk je bent! We houden van je en zijn zo onwijs trots op jou' op het moment dat ik dat zeg beginnen Yara en ik te huilen en voel ik een kneep in mijn hand en daarna als de hand van Jeroen ontspant een harde en lange piep, we schieten allebei in de stress ik druk op de alarm knop en Yara belt haar moeder huilend op. De verpleging komt al snel naar binnen gerend en wij worden de kamer uit gestuurd, als we op de gang zijn vallen Yara en ik huilend in elkaars armen, en al snel voelen we extra armen om ons heen. We laten elkaar los en Yara valt in de armen van haar moeder en Jake haar broer ziet er gebroken uit en ik sla mijn armen om hem heen. 

Na een poos met z'n allen huilend in elkaars armen op de gang te hebben gestaan, komt de arts op ons afgelopen, iedereen kijkt hem hoopvol aan maar hij schud helaas zijn hoofd al 'we hebben helaas niets meer kunnen doen' iedereen heeft de tranen weer over zijn/haar wangen lopen 'ik laat jullie even alleen, ik heb even tijd nodig sorry' zeg ik en ren weg 'Soof' hoor ik Yara nog roepen, maar ik ren door.... 

SORRY SORRY SORRY SORRY voor het lang niet uploaden.... Ik heb het erg druk, en zit erg met mezelf in de knoop... maar hier is dan eindelijk deel 12!! 

1098 woorden