+054****: Her gece sokak lambasının altına bıraktığın zambaklar bir gün solacak.
+054****: Kimsenin seni görmediğini düşünüyorsun.
+054****: Ama ben görüyorum.
+054****: Bugün o duvara bir çentik daha atma. Bırak 1230 çentik olarak kalsın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Uyansak uzakta Denizler yakınsa Gölgen de yuvamsa Seninimdir."
Dabin, part time lover
Gece: Cuma günü akşam altıda atacağım konumdaki yere gelir misin?
Gece: Konum📍
O gece Asil'le olan konuşmamızdan sonra iki gün boyunca onu neredeyse hiç görmemiştim. Çok kısa bir an ders arasında karşılaşmıştık ama yanında Alena denen o kız vardı ve beni tamamen görmezden gelerek yanımdan geçip gitmişlerdi. Bu beni çok fazla öfkrlendirmişti ama ben de onun yaptığı gibi onu görmezden gelmiştim. O gece konuştuktan sonra uzunca bir süre düşünmüş, arkadaşlarımla konuşmuştum ve artık bazı şeylerin saklanmaması konusunda hemfikirdik. O yüzden ona yaptığım sarı uçurtmayla beraber şehri tamamen görebileceğimiz yüksek bir tepede onu bekliyordum. Gelip gelmeyeceğinden emin değildim ama ona bugün her şeyi, içimde tuttuğum her şeyi anlatacaktım. Derin bir nefes alırken telefonumdaki saate baktım. Şimdiden otuz dakika geçmişti bile ve Asil hâlâ yoktu. Elimdeki telefonum titremeye başladığında heyecanla arayan numaraya baktım. Arayanın Asil olmadığını gördüğümde omuzlarım düşmüştü. Aramayı yanıtlayıp kulağıma götürdüm.
"Alo?"
"Gece!" dedi Kardelen heyecanla. "Geldi mi? Ne yaptınız konuştunuz mu? Ne dedi? Kabul etti mi?" Ard arda sorduğu sorular beni bir an güldürecek sanmıştım fakat şu an oldukta üzgün hissediyordum.
"Gelmedi," dedim üzgünce.
"Ne demek gelmedi?" Telefonun arkasından Ahsen'in sesini duyduğumda beraber olduklarını anlamıştım.
"Gelmedi işte. Otuz dakika geçti bile."
"Gelir ya," dedi Kardelen kararsız bir şekilde. "İşi falan çıkmıştır yoksa kesin gelir. Değil mi Ahsen?"
"Kesinlikle!" Ahsen'in gereğinden fazla yüksek çıkan sesi gözlerimi kısmama sebep olmuştu.
"Bilmiyorum," diye mırıldandım. "Biraz daha bekleyeceğim ama geleceğini zannetmiyorum kızlar."
"Öyle düşünme," dedi Ahsen güç verircesine. "Ben geleceğine inanıyorum."
"Gece her ne olursa olsun biz seninleyiz biliyorsun değil mi?" Kardelen'in sorusu dudaklarımda silik bir tebessümün oluşmasına sebep olmuştu.
"Biliyorum," dedim, "iyi ki varsınız ama şimdi kapatmam gerek."
"Tamam, bir şey olursa haber et," de Ahsen. Ne kadar görmeyeceklerini bilsem de başımı aşağı yukarı salladım.
"Tamam görüşürüz."
"Görüşürüz bebeğim." Telefonu kapattıktan sonra yeniden saate baktım. Neredeyse yediye geliyordu. Tepede olduğum için buerada rüzgar daha fazla esiyordu ve gittikçe üşümeye başlıyordum. Kapüşonumu kafama geçirirken uçurtmayı sıkı sıkı tutmaya devam ediyordum. Asil gelmezse ne yapacaktım hiç bilmiyordum. Büyük ihtimalle o Kore'ye gidecekti ve biz birbirimizi yeniden hiç tanımıyormuşuz gibi davranmaya devam edecektik. Bunu istemiyordum. Bunu kesinlikle istemiyordum ama daha fazla ne yapabilirdim bilmiyordum.
