Magkabilang Mundo (BOOK1)

Kabanata 42

“Louis, ano kasi..” Hindi masabi ni Yheura ang sasabihin nito.

“N-nasaan sila? Bakit hindi niyo sila kasama?!” Tumaas ang boses ni Louis.

Ngunit, tahimik lang ang mga ito. They just look away and didn't respond to her. Ano ba ang nangyayari?! Bumaling si Louis sa labas ng marinig ang sunod-sunod na huni ng kabayo. Sa sobrang pag-aalala ni Louis. Tumakbo siya papunta sa labas ulit.

“Louis! Bumalik ka dito! Louis!”

Hindi niya pinansin ang sigaw ni Ate Pipa. Kahit na sinundan siya nito sa labas. Louis stop for awhile, stilled and shock. Her lips parted open while looking in his direction. Bumagsak ang sugatan na Semasu sa lupa at puno rin ito ng sugat!

Umiiling siya.

“L-luxe! S-semasu!”

Natataranta si Louis ng makitang naka-pikit ang mga mata ng binata. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman habang nasaksihan kung paano pumikit ang mga mata nito.

“S-semasu?! L-luxe!” Niyugyug ni Louis ang balikat ng Princepe. Ngunit walang reaksyon sa binata.

Louis whimpered heavily.

“L-louis”

“B-bakit wala kayong sinabi sa akin?!” Sigaw ni Louis sa galit at sarimot-saring emosyon.

Mariin na pumikit siya. Her heart scourge in pain seeing Semasu situation. Bakit ganito ang nangyayari?! Anong ginawa ni Semasu?

“P*tangina, Luxe! G-gumising ka diyan!”

Hinila siya ni Ate Pipa ng dumating ang isang kawal at binuhat ang Princepe. Walang lakas si Louis na tumingin sa paligid. Nasaan si Kuya Argon?!

NAG-AALALA si Louis na tumingin sa matanda. Ginagamot nito si Luxe at ngayon lamang ito lumabas.

“O-okay lang ba si Semasu, Nay Sora? Hindi naman siguro ganun kalala ang sugat niya diba? Magigising pa si Semasu, diba? Hindi naman siguro—” Hindi pa natapos ang sasabihin ng pinigilan siya ni Ate Pipa.

“L-louis”

Nanginginig ang kamay niyang umiiling sa harapan.

“H-hindi, Ate Pipa! N-nangako siya. B-buhay pa siya at hindi niya tayo iiwan.”

Iniiwasan at inambona palang siya ng Ina masakit na 'yun. Ano pa kaya kung mawala si Semasu?! Louis heart twinged in pain and this is what she doesn't want to feel again. She have panic disorder, Louis couldn't hinder her emotion. Siguro, dahil paulit-ulit siyang iniwan ng Ina niya kaya natataranta na siya.

“L-louis!” Hinawakan ni Ate Argara ang balikat niya. Masuyo siya nitong tiningnan at tinuyo ang luha sa pisnge.

Bumibigat ang pag-hinga niya.

“L-louis, huminahon ka muna—”

Umiling siya at napaatras.

“Huminahon? Madali lang ba sabihin 'yun sayo dahil hindi mo naramdaman mag-isa! Ang maiwan at kamuhian” Basag ang boses niya. Pina-alala sa kaniya ni Ate Pipa ang naranasan sa mundo niya. Dahil nangangako ang dalaga pero iniwan din siya nito.

“'Yun na lamang ba ang sasabihin mo, Ate Pipa? Nangangako ka noon sa akin pero iniwan mo lang din naman ako. Iniwan mo na lamang ako na walang paalam! Tapos ano, huminahon lang ako? This situation triggered me! I have panic disorder, Ate Pipa. Alam mo ba 'yun?”

Napatigil si Ate Pipa. Umiiling ito sa kaniya.

“It's not what you think, Louis. Wala akong alam. W-wala talaga akong alam”

“A-alam mo naman na wala akong Ina mag-aalala sa akin. Iniwan niya ako, kinahimuhian ng hindi ko alam ang dahilan! Paulit-ulit iniwan, Ate Pipa. Kaya kapag sinusumpong ako, hindi ko mapigilan ang emosyon ko!” Louis just control herself to burst her anger. Kahit iniwan siya ng dalaga, parang Ina na niya ito.

Kay tagal na niyang kinimkim ito.

“Hindi mo alam kung ano ang nangyari sa akin noon nung iniwan mo ako! My life become worst, alam mo ba 'yun?” Nanginginig ang labi ni Louis nang maalala ang nangyari sa kaniya noon. “Ikaw lang ang nasa tabi ko noon pero iniwan mo rin ako nang walang paalam. Sakit!pagdudusa, at pagtitiis ang naranasan ko noon. Sobrang galang at bait ako noon pero nagbago lang 'yon dahil sa dalawang babaeng yaya na pinasok mo sa mansyon. Inalila nila ako na parang hindi ako ang may-ari nang bahay, sinasaktan paulit-ulit, pinagtatawanan, sa limang taon gulang palang alam kona ang pagod at sakit!” Tuloy-tuloy ang luha ni Louis. Hindi niya matiis na itago ang lahat na 'yun.

“Lumipas ang mga taon. Tiniis ko ang lahat hanggang sa bigla na silang naglaho na parang bula. Ang saya-saya dahil sa wakas malaya na ko. Para sa akin noon mas mabuti nang mag-isa kaysa may kasama ka na paulit-ulit ka nilang iiwan at sasaktan. Sobrang tuwa at galak ko nang makita ko ang Ina ko pero 'yon pa ang pinaka-sakit na naranasan ko sa buong buhay ko. 'Yung trato at pag tingin niya sa akin parang hindi niya ako anak! P-parang hindi niya maramdman na nasasaktan ako. Unti-unti nalang nababaliw na ako. Desperado na desperado na ako noon, Ate Pipa! Alam mo ba 'yun huh?!”

“Kaya hindi ko ito gusto. Ayoko na iiwan at maiwan ako. Alam mo ba kung bakit sabik na sabik akong makita at makilala ang ama ko dahil 'yon sa Ina ko. Para matanggap at ituring niya akong anak. Gusto ko maranasan ang mahalin ako at alagaan. Gusto ko maranasan na may pamilya. Gusto ko maranasan ang lahat-lahat kasama sila hindi yung sakit at pagdudusa! B-bakit ganito huh? Bakit ayaw nila sa akin?”

Lahat ay napatahimik sa narinig habang si Ate Pipa ay umiiyak sa harapan niya.

“P-pasensiya na L-louis. H-hindi ko alam. W-wala akong alam. Patawarin mo ako” Yumuko ang dalaga sa kaniya.

Pero, bakit ganito? Hindi man lang niya kayang magalit?!

“A-anong sinabi mong panic disorder?” Tanong ni Ate Pipa.

Hindi niya ito sinagot.

“W-wala paba si K-kuya Argon?” Pag-iba niya ng usapan.

“L-louis, sagutin mo ako!” May desperasyon sa mukha ni Ate Pipa.

Louis look away. Kung sasabihin niyang iniwan siya ng Ina sa gitna ng malakas na ulan at pag-kulog ng langit, maniniwala ba ito? Louis desperate that day, it's her birthday. And she want to celebrate her birthday with her but her mother didn't showed up. She left without saying anything but Louis still hoping and waiting. Pero sa sobrang desperasyon niya nag-hintay siyang magdamag habang hinaharap ang malakas na ulan at galit na langit. Siguro naramdaman ng nasa itaas ang nararamdaman niya.

“K-kalimutan na natin 'yun, Ate Pipa” Mahinang sabi niya.

Umiling si Ate Pipa at alam niyang hindi ito titigil hanggat hindi nalalaman ang totoo.

“D-do you want to know ha?”

Mahina si Louis natawa.

“Sinabihan ko siyang p-pupunta siya. She nod, Ate Pipa! Sumang-ayon siya. Pero, hindi siya sumulpot sa k-kaarawan ko! Hinayaan niya ako sa malakas na ulan at pag-kulog ng langit. At, iniwan niya ako sa bahay na mag-isa! Akala ko kahit sa balay na lamang, makakasama ko siya pero iniwan parin niya ako! Hindi niya maisakmura na makita pa ako. 'Yun ang totoo, Ate Pipa. Galit ito at hindi ako mahal ng Ina ko dahil sa Ama ko. B-bakit sa akin siya g-galit? Anong ginawa ko?! B-bakit sinilang pa niya ako?!” Puno ng sakit na sinabi niya sa ina-inahan niya. Sumabog na si Louis sa nararamdaman niya, 'yung sakit at paghihirap niya ay naghahalo na sa dibdib.

At, wala siyang alam kung bakit pinaramdam 'yun sa kaniya ng Ina! Bakit kailangan iparanas sa kaniya ng magulang ang ganitong buhay.