Aşkıma Sahip Çıkamadım(Düzenleniyor...)

Kuzen

(Multimedia-Emre :)

Ertesi gün hemşirenin sesiyle uyanmıştım.Tepside duran iki tane hapa ve bir bardak suya baktım.Hemşire sıcaķ gülümsemesiyle tepsiyi bana uzatıyordu.Hapları ağzıma attım hızla.Esma hemşire yeniden gülümseyerek odadan ayrıldı.Hapları içmiyordum.Hemşireler fazla aptaldı.Dilimin altına yerleştirdiğim iki hapı çıkartıp gizli bölmeme sakladım.Ben deli değildim ki. Bu haplar, bu oda ve bu hastane bana çok yabancı ve uzaktı.Bulut yüzünden buradaydım.Lanet olsun! Onu unutamıyordum!

Kafamı yeniden yastığa yasladım.Fazla soğuktu yatak.Üşüyordum.Ellerimi birbirine sürterek ısınmayı denedim.Acınası bir halim vardı.Bulut ve ailem yoktu yanımda.Annem öldükten sonra babamda başkasıyla evlenmişti.En son duyduğum habere göre babam olacak herif yurt dışındaydı.Herşey annemin ölümünden sonra başlamıştı zaten.Ben 6 yaşımdayken annem kanserden ölmüştü.Herkesin telaşlı yüz ifadesi aklımın bir köşesinde hatıra olarak kalmıştı.Artık ailem ve Bulut olmadığı için tek sığınak olarak kuzenim Emreyi kendime yakın görüyordum.

"Cadım?"

Duyduğum tanıdık sesle gözlerim irice açıldı.

"Emre!"

Dedim heyecanla.Bana kapıdan bakıyordu.Yataktan güç bela çıkıp yanına koştum.

"Naber cadı?"

"Aynıyım işe.Ya sen?"

Elini omzuma attı.

"Aynıyım bende."

Cevap vermeden sessizliğe büründüm.Emre eliyle başımı kaldırdı.

"O piçi kafana takmıyorsun değil mi?"

Bulut'tan bahsediyordu.Beni bir hiç uğruna bırakan aptal herif.

"Şş bana bak.Buradan çıkacaksın ve yine eskisi gibi olacağız."

Ah Emre, iyi ki varsın..

"Olmuyor Emre.Aklımdan çıkmıyor ki hiç."

Kollarıyla bedenimi sardı.

"Çıkacak cadım çıkacak.Sadece zaman."

Kendimi teselli etmek amaçlı iyi şeyler düşünmeye odakladım. Tam ağzımı açacakken Emre'nin telefonu çaldı.Uzun kolları bedenimden ayrıldıktan sonra telefon da konuştuğu kişiye tamam gibisinden şeyler söyledi.

"Benim gitmem lazım Yağmur.Bilirsin işler beklemez.Yine geleceğim ve seni böyle görmek istemiyorum."

Başımı sallamakla yetindim.İkimizde biliyorduk bu acının hemen geçmeyeceğini.Fakat Emre bir ümitle çabalıyordu.

Hastane kapısına yürüdük Emreyle.Bana uzaktan el salladı.Zorda olsa ona gülücük yolladım.Emre gözden kaybolduktan sonra odama geri dönmek için hamle yapmıştım.Ta ki sert bir cüsse yerimde durmamı sağlayana dek.

"Kimdi o?"