Αμαλούρια: Απαγορευμένη Αγάπη

Κεφάλαιο 16

"Τι εννοείς γιε μου;"

"Τι μάγια σου έκανε αυτή η ξεδιάντροπη;!" Ο βασιλιάς και η βασίλισσα του Βασιλείου της Φωτιάς βρίσκονταν σε έξαλλη κατάσταση. Δεν τους αδικούσα ως έναν βαθμό. Αυτό που είχαμε αποκαλύψει ήταν ριζοσπαστικό και σίγουρα πλήγωνε τον εγωισμό τους. Το βλέμμα όμως που μου έριξε η βασίλισσα Ορέλια και ο τρόπος που με αποκάλεσε με έκαναν να κρυφτώ πίσω από τον Τριστάνο. Είχα εξοργισθεί αλλά δεν είχα την ψυχική δύναμη να την αντιμετωπίσω. Μετά από αυτό που είχα περάσει για πολύ διάστημα ένιωθα αδύναμη και ο φόβος είχε ποτίσει την καρδιά μου. Ο δυναμικός μου χαρακτήρας είχε λυγίσει. Ο Τριστάνος όμως δεν βρισκόταν στην ίδια κατάσταση.

"Αν ξαναμιλήσεις έτσι για τη γυναίκα μου, θα δεις τις συνέπειες της οργής μου. Δεν θα σε λυπηθώ επειδή είσαι η μητέρα μου. Αυτό το σχέδιο, θα σώσει τον λαό μας. Από τη στιγμή που δεν μπορείτε να το δείτε αυτό, επιβεβαιώνετε την υποψία ότι δεν είστε σωστοί ηγεμόνες. "

"Τι-..;! "

"Κατεβείτε από τον θρόνο και παραχωρήστε τον στην Μπίαρ και τον Ναθάριον. "

"Θέλεις να εγκαταλείψουμε το θρόνο για να τον αναλάβει μια γυναίκα κι ένας ιπποκόμος;!"Τον κοιτούσαν σαν να ήταν θεοπάλαβος. Αν είχε προτείνει τον εαυτό του, θα το θεωρούσαν πιο φυσιολογικό. Το θέμα ήταν ότι εμείς δεν ξέραμε μέχρι πότε θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Δεν μπορούσαμε να αφήσουμε το λαό ξεκρέμαστο μετά. Εξάλλου, η Μπίαρ και ο Ναθάριον ήταν πέρα για πέρα ικανοί να αναλάβουν τη βασιλεία.

Η μεγαλύτερη κόρη μας κοίταξε με μάτια διάπλατα αλλά μπόρεσα να δω και μια λάμψη χαράς μέσα τους. Προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρύψει το μικρό χαμόγελο που άνθισε στα χείλη της.

"Εξαρχής ποιος σου δίνει τη δυνατότητα να μας διατάζεις;!" Ο βασιλιάς Ρέους είχε βγει έξω από τα ρούχα του. Πάλευε να κρατήσει την ψυχραιμία του αλλά με τα κλεφτά βλέμματα που αντάλλασε με τους φρουρούς, κατάλαβα ότι προσπαθούσε να τους κάνει νόημα να μας συλλάβουν. Δεν ήξερε βέβαια ότι δεν θα τον υπάκουγαν όσο έντονα και να κουνούσε το κεφάλι του.

"Δεν ξέρω αν δεν το παρατηρήσατε αλλά η συμφωνία των τεσσάρων βασιλέων είναι υπογεγραμμένη και αναγνωρισμένη από τον Βασιλέα των Βασιλέων."

"Ο Βασιλέας των Βασιλέων ποτέ δεν θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο!" Φώναξε η Ορέλια και άρπαξε το χαρτί για να δει και με τα μάτια της.

"Ο παλιός σίγουρα όχι αλλά οι καινούργιοι είναι πιο ανοιχτόμυαλοι."

"Καινούργιοι;"

"Οι Βασιλείς των Βασιλέων. Το πρώτο ζευγάρι βασιλέων που προέκυψε με τον πιο πρωτότυπο τρόπο και πήρε την εξουσία όλης της Αμαλούρια." Το σαγόνι της γερασμένης βασίλισσας είχε πέσει μέχρι το πάτωμα ενώ τα σημάδια των γηρατειών της έμοιαζαν πιο έντονα από το σοκ. Εγώ κοιτούσα περήφανα την πλάτη του Τριστάνου. Ο παλιός του εαυτός δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο και δεν θα είχε τόσο θάρρος απέναντι στους γονείς του. Έψαξα το χέρι του και έμπλεξα τα δάχτυλα μου με τα δικά του. Αμέσως ανταποκρίθηκε και μου έσφιξε το χέρι.

"Αυτό όμως δεν σας εξουσιοδοτεί για να μας καθαιρέσετε από το θρόνο." Επιχειρηματολόγησε σκληρά ο βασιλιάς. Τώρα πήρα πρωτοβουλία να μιλήσω εγώ. Η επαφή με εκείνον μου είχε δώσει δύναμη. Δεν ήθελα να νιώθω άχρηστη σε σύγκριση με εκείνον.

"Το φανταστήκαμε ότι θα το λέγατε αυτό"Απάντησα με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο και άνοιξα τα παράθυρα του παλατιού. Άρχισαν να ηχούν οι φωνές των κατοίκων της πρωτεύουσας και κάποιων που είχαν έρθει από τις γύρω περιοχές. Είχαμε πάρει το λαό με το μέρος μας.

"Φρουροί! Συλλάβετε αυτούς τους δύο και όποιον φωνάζει εκεί έξω!Φρουροί!" Ο βασιλιάς φώναζε απεγνωσμένα αλλά κανείς δεν ανταποκρινόταν.

"Κι αυτό ήμασταν σίγουροι πως θα το κάνετε" Το χαμόγελο μου πήρε μια σατανική καμπύλη.Οι φρουροί ξύπνησαν απότομα και περικύκλωσαν το βασιλικό ζεύγος και τοποθέτησαν απειλητικά τις λόγχες τους προς τους λαιμούς τους.Φυσικά και το είχαμε σκεφτεί εις βάθος πριν κάνουμε την κίνηση μας. Έσκυψαν τα κεφάλια τους ηττημένα.

Μείναμε στο παλάτι μέχρι τον γάμο και τη στέψη της Μπίαρ και του Ναθάριον. Μετά ανεβήκαμε στα άλογα μας.

"Προς τα πού;"

"Όπου μας βγάλει ο δρόμος." Απάντησε.

"Απλά να ξέρεις ότι εγώ σε λίγο καιρό μπορεί να πεθάνω."

"Τι σύμπτωση! Κι εγώ το ίδιο!" Το χαμόγελο που μου έριξε έκανε την καρδιά μου να λιώσει στο στήθος μου. Τον χτυπούσαν τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και τον έκαναν ακόμη πιο όμορφο, αν αυτό ήταν ποτέ δυνατό.

"Ο τελευταίος είναι πτώμα!"Φώναξα ξαφνικά και χτύπησα τα γκέμια γελώντας.

"Ξεκίνησες πιο πριν επειδή πίστευες ότι δεν θα νικούσες διαφορετικά!" Απάντησε επίσης γελώντας και ακολουθώντας το παράδειγμά μου.