Αμαλούρια: Απαγορευμένη Αγάπη

Κεφάλαιο 2

Πώς είχα μπλέξει έτσι;Είχα ξυπνήσει μέσα σε ένα κάστρο, ντυμένη στα λευκά! Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ονειρευόμουν όλη αυτή την ώρα ή αν όντως συνέβαιναν όλα αυτά! Μπορούσαν όμως όντως να συμβαίνουν; Αν το παραδεχόμουν αυτό, παραδεχόμουν και το ότι υπήρχε μαγεία! Θα κατέρρεε όλη μου η λογική υπόσταση.

Οι υπηρέτριες που έπλεκαν τα μακριά μαύρα μαλλιά μου, έδειχναν ξινισμένες σαν να μην με συμπαθούσαν ιδιαίτερα.Και μόνο με τα βλέμματα που μου έριχναν, τις είχα ήδη αντιπαθήσει. Δεν ξέρω γιατί διατηρήθηκα ήρεμη όση ώρα με ετοίμαζαν για ό, τι κι αν ήταν η δεξίωση στην οποία θα παρευρισκόμουν. Ίσως έφταιγε το ότι μπορούσα να νιώσω τα μάτια δύο φρουρών να με τρυπούν σε κάθε μου κίνηση. Δεν ήταν και το καλύτερο συναίσθημα.

«Είναι έτοιμη» Είπε η γηραιότερη από τις υπηρέτριες και οι δύο φρουροί με έπιασαν από τις μασχάλες και άρχισαν να με σέρνουν. Προσπάθησα να κουνηθώ για να δω αν θα μπορούσα να ξεφύγω αλλά η λαβή τους αμέσως σφίχτηκε και κατάλαβα ότι η διαφυγή ήταν μάλλον απίθανη. Θα έπρεπε να σκαρφιστώ κάτι άλλο πιο μετά.

«Πώς σας λένε;» Η διαδρομή φαινόταν ατελείωτη και είπα να ανοίξω κουβέντα. Κανένας από τους δύο δεν μου έκανε τη χάρη να απαντήσει οπότε απλά παρατήρησα το χώρο γύρω μου. Το εσωτερικό του κάστρου ήταν πελώριο, πέτρινο, με καμάρες και γλυπτά. Ένιωθα λες και είχα μεταφερθεί σε κάποια άλλη εποχή. Βγήκαμε έξω και διαπίστωσα ότι όντως δεν βρισκόμουν πλέον εκεί που έκανα διακοπές.... Ή γενικά στον κόσμο μου.

Προχωρήσαμε προς μια εκκλησία και τότε ξύπνησα. Κατάλαβα γιατί ήμουν ντυμένη στα λευκά, γιατί εκείνος ο περίεργος είχε αναφερθεί σε δαχτυλίδι αρραβώνων και γιατί όποιος φρουρός από τον οποίο περνούσαμε υποκλινόταν μπροστά μου! Δεν ήμουν έτοιμη να παντρευτώ ακόμη και σίγουρα όχι με κάποιον άγνωστο!

Άρχισα να κλωτσάω προσπαθώντας να δώσω ώθηση στο σώμα μου για να απελευθερωθώ. Με κράτησαν βίαια αλλά αυτό δεν θα με σταματούσε. Είχα την αίσθηση ότι αν τον παντρευόμουν, δεν θα μπορούσα πλέον να φύγω από εκείνο το μέρος! Η εκκλησία γινόταν όλο και πιο διακριτή στο οπτικό μου πεδίο και γι'αυτό πολεμούσα με μανία. Είχα αρχίσει να βγάζω αφρούς από το στόμα και να μοιάζω με αφηνιασμένο άλογο.

«Φώναξε ενισχύσεις!» Είπε ο ένας στον άλλο και εκείνος με άφησε για να τρέξει προς τους υπόλοιπους φρουρούς.Τώρα ήταν η ευκαιρία μου. Με κρατούσε μόνο ένας άρα θα ήταν πιο εύκολο. Στάθηκα ακίνητη για ακριβώς τρία δευτερόλεπτα ώστε να πιστέψει ότι τα παράτησα και μετά πήδηξα αιφνιδιαστικά προς τα πάνω. Το σώμα μου παρέλυσε από τον διαπεραστικό πόνο καθώς το πίσω μέρος του κεφαλιού μου συγκρούστηκε με το σαγόνι του. Ακούστηκε ένας αποκρουστικό ήχος αλλά δεν είχα χρόνο να ελέγξω αν είχε βγει από εμένα ή από εκείνον. Άρχισα να τρέχω για να ελευθερωθώ.