Αμαλούρια: Απαγορευμένη Αγάπη

Κεφάλαιο 9

"Αααααα!" Φώναξα ενώ χτυπούσα πάλι τα χέρια μου στα κάγκελα.

"Ναι...Νομίζω ότι δεν θα έχει κάποιο διαφορετικό αποτέλεσμα μόνο και μόνο επειδή το κάνεις για πεντηκοστή φορά." Η ειρωνεία του Νεγκθ ήταν το τελευταίο που ήθελα να ακούσω εκείνη τη στιγμή.

"Δεν... Θα... Τα... Παρατήσω... Τόσο... Εύκολα!" Τον αγνόησα και συνέχισα να χτυπιέμαι. Ο Τριστάνος με πλήσιασε και πήρε τις κλειστές γροθιές μου στα χέρια του. Πήγα να τραβηχτώ αλλά με έσφιξε στην αγκαλιά του. Διαλύθηκα και πριν το καταλάβω άρχισα να κλαίω.

"Δεν φταις εσύ που είμαστε εδώ. Θα βρω έναν τρόπο να βγούμε." Μου ψιθύρισε καθησυχαστικά στο αυτί και έσφιξα τη μπλούζα του ακόμη περισσότερο. Πώς το είχε καταλάβει ότι κατηγοτουσα τον εαυτό μου για ό, τι είχε γίνει; Είχα άδικο όμως να πιστεύω κάτι τέτοιο; Δικιά μου ιδέα δεν ήταν αυτό το εξωφρενικό ταξίδι;

Η αγκαλιά του με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα αλλά ταυτόχρονα ένιωσα σαν να μου ρουφούσαν την ενέργεια. Τα πόδια μου άρχισαν να γλιστράνε στα πέτρινα πλακάκια και ο Τριστάνος προσπάθησε να με στηρίξει αλλά το πρόσωπο του ήταν χλωμό σαν το δικό μου και καταλήξαμε να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Ήταν πεσμένος πάνω μου και το πρόσωπο μου είχε γίνει σαν τουλίπα ενώ η καρδιά μου δούλευε υπερωρίες σε σημείο που μπορεί να εξαντλούνταν τόσο που να σταματούσε. Και πάλι όμως δεν είχα τη δύναμη να τον σπρώξω από πάνω μου ούτε εκείνος έμοιαζε να μπορεί να κουνηθεί. Τι μας συνέβαινε; Ήταν και αυτό μια επίδραση του μαγικού φίλτρου;

Από τις σκέψεις μας μας έβγαλε ένας παράξενος ήχος που έμοιαζε με φτερά που χτυπιόντουσαν προσπαθώντας απεγνωσμένα να πετάξουν. Δεν φαίνονταν να ανήκουν σε φυσιολογικό πουλί. Ξαφνικά, κάτι χτύπησε στα κάγκελα του παραθύρου που βρισκόταν ψηλά στον τοίχο του κελιού. Ήταν κάτι σαν μεταλλικό πουλί. Έμοιαζε νεκρό αλλά άρχισε να ροκανίζει τα σίδερα. Μόλις τα έσπασε, ένα σκοινί έπεσε μέσα καλώντας μας να ανέβουμε.

Ο Φέργκους έπιασε τον Τριστάνο για να τον σηκώσει από πάνω μου. Μόλις απομακρύνθηκε από κοντά μου, η ενέργεια μου επέστρεψε σαν έκρηξη. Ένιωθα έτοιμη να κάνω οτιδήποτε χρειαζόταν.

Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας σαν να προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε αν θα εκμεταλλευόμασταν την ευκαιρία για να διαφύγουμε ή όχι. Θα μπορούσε άνετα να είναι παγίδα. Και πάλι όμως, τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Ήμασταν ήδη φυλακισμένοι. Αν η ζωή μας κινδύνευε,είχαμε τρεις έμπειρους πολεμιστές και έναν ικανό πρίγκιπα. Ναι... Εγώ ήμουν γλάστρα. Νεύσαμε θετικά και ανεβήκαμε ένας-ένας το σκοινί.