Αμαλούρια: Απαγορευμένη Αγάπη

Κεφάλαιο 3

Φόρεσε την κουκούλα του μαύρου μανδύα του και μου έκανε νόημα να κάνω το ίδιο και να τον ακολουθήσω. Το σκοτάδι της νύχτας λειτουργούσε υπέρ μας καθώς περπατούσαμε νυχοπατώντας και προσπαθούσαμε να φύγουμε από το κάστρο χωρίς να πέσουμε στην αντίληψη των φρουρών.

«Φτ-...;» Πήγα να τον ρωτήσω επειδή σταμάτησε αλλά μου έκανε νόημα να σωπάσω.Το ελάχιστο χλωμό φως του φεγγαριού,έδινε κάτι το εξωπραγματικό στην όψη του. Τα βήματα των φρουρών απονακρύνθηκαν και μου έκανε νόημα να ξαναρχίσω να προχωράω. Δεν ήξερα γιατί αλλά όλο αυτό κρυφό, αναζοπύρωνε τον ενθουσιασμό μου.

Δεν είδα ότι σταμάτησε και συνέχισα να προχωράω. Είδα δύο φρουρούς να πλησιάζουν και κοκκάλωσα. Τα χέρια του με τράβηξαν απότομα και βρέθηκα να συνθλίβομαι στα γυμνασμένα μπράτσα του. Με έσφιξε στην αγκαλιά του για να μην μας βρουν και το στήθος μου άρχισε να πονάει σαν να στένευε.Ήταν περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα.

Εισέπνευσα το άρωμα του και ξινίστηκα.

«Βρωμάς» Ψιθύρισα και γύρισε να με κοιτάξει με ανασηκωμένα φρύδια. Έκανε μια κίνηση να μυρίσει τον εαυτό του.

«Τι εννοείς;» Με ρώτησε τελικά.

«Μυρίζεις σαν κοπριά.»

«Α...απλά μου αρέσουν πολύ τα άλογα και περνάω πολύ ώρα στους στάβλους» Παραδέχθηκε με ένα αμήχανο και σχεδόν παιδιάστικο ύφος. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι και βρήκα τον εαυτό μου να απορροφά κάθε καινούργια εικόνα και πληροφορία. Του χαμογέλασα αλλά μετά θυμηθήκαμε πού βρισκόμασταν και τι προσπαθούσαμε να κάνουμε οπότε σοβαρέψαμε.

Καταφέραμε να βγούμε από τον προαύλιο χώρο και τα τείχη και ανέπνευσα ανακουφισμένη.

«Το κάστρο είναι πιο ατελείωτο απ'ότι φαίνεται. Γιατί έπρεπε να το κάνουμε όμως όλο αυτό;» Τον ρώτησα ενώ είχα λυγίσει το σώμα μου και ακουμπήσει τα χέρια μου στα γόνατα μου. Είχα εξαντληθεί. Είχα να φάω και να πιω μέρες!

«Ο μόνος που μπορεί να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς σου είναι μία μάντισσα. Οι γονείς μου όμως δεν θα με άφηναν να φύγω από το παλάτι για ένα τέτοιο ζήτημα οπότε έπρεπε να βγούμε στα κρυφά. Ας ελπίσουμε όμως να επιστρέψουμε πριν ξημερώσει και αντιληφθούν την απουσία μας» Το τελευταίο το μουρμούρισε λίγο ανήσυχα και μου φάνηκε αστείο γιατί ήταν ο πρίγκιπας και θα έπρεπε να είναι πιο ισχυρός και ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλει.