အခန္း (၃၃)
ေဆးရံုမွာ Round လွည့္ရင္း လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါး ကုသမႈအတြက္ ညႊန္ၾကားျပီး အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အတူ ဆရာမႀကီးပါ လိုက္ပါလာတယ္။ သနပ္ခါးေရက်ဲ လူးထားတတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆရာမႀကီးက တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးပံု အၿမဲ ေပၚလြင္တယ္။
အရွိန္ဆိုတာ ဂုဏ္ပကာသနေတြ၊ ပညာရည္ေတြ၊ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြဆိုတာထက္ ကိုယ္ပိုင္မူလ ပံုစံမွာ ရိုးစင္းတဲ့ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းေတြ ရွိေနတာကို ေပၚလြင္ သိသာေစမႈရယ္လို႔ပဲ ျမင္မိတယ္။
ဆရာမႀကီးမွာ ထူးကဲသာလြန္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈ ႀကီးႀကီးမားမား ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္သိစိတ္ တစ္ခုအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ စိတ္ရင္း ေစတနာေတြကေတာ့ မနည္းပါးခဲ့ဘူး။
ဒီအခ်က္ကပဲ ကိုယ့္အတြက္ ဆရာမႀကီးက ေလးစားစရာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
“ ဆရာ ေစာေစာျပန္ရင္ ျပန္ႏွင့္ပါလား။ က်ဴးကိုလည္း ၾကည့္ေပးလို႔ ရတာေပါ့ ”
“ ျပန္လို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီမွာ ခဏ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ ”
ဆရာမႀကီးရဲ႕ အႀကံျပဳစကားကို အၿပံဳးနဲ႔ ျငင္းဆန္ျဖစ္တယ္။ လူနာ လွည့္ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္သြားဖို႔က အခ်ိန္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအေပၚ ေစးကပ္လြန္းရာ က်တယ္။
ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ ေနမေကာင္းတဲ့ က်ဴးအနား ေနေပးခ်င္တယ္။
အစာ မရွိဘဲ ေဆးေသာက္မွာလည္း စိုးတယ္။
ဗိုက္ေအာင့္ေနမလားလဲ ေတြးပူမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တာဝန္ယူထားတဲ့ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုယ့္မွာ က်ဴးဆီ အေျပး သြားဖို႔ ေျခလွမ္းေတြ တြန္႔ရတယ္။
ဆရာဝန္ဆိုတာ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္သိစိတ္ ရွိေနရံုနဲ႔ မျပည့္ဝဘူး။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ ေစတနာ၊ ကရုဏာေဒါေတြလည္း ရွိေနရမွာ။
ဘယ္အလုပ္မဆို ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္တာထက္ ေစတနာေလး ထည့္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္တာက ပိုေကာင္းပါတယ္။
“ ဆရာ ”
အေတြးမ်ားၿပီး ၿငိမ္က်သြားေတာ့ ဆရာမႀကီးဆီက အသံ ထြက္လာတယ္။ အသိကို သတိနဲ႔ ၿမဲေအာင္ ပစၥဳပၸန္မွာ ျပန္တြဲခ်ဳပ္ရတယ္။
