Shackles of Melancholia (Completed)

Chapter 8

Chance

Dahan-dahan akong lumuhod habang nakayuko. Kliyente siya. Kliyente.

The huge bulge in his pants is evident, I swallowed hard. Bago ko pa man mahawakan ang butones niya ay humakbang siya paatras. Umangat ang tingin ko sa pagtataka.

He's clenching his jaw tight, his knuckles were white. Nakatingin siya ng diretso sa dingding at hindi sa akin.

"Rest. I'll deal with you tomorrow."

Bago pa ako makakurap ay narinig ko na ang malakas na pagsara ng pintuan. Iniwan niya akong nakaluhod sa sahig.

Siguro pagginalingan ko ay may chance na pauwiin niya ako. Hell he has that option!

Tumayo ako at ipinalibot ang tingin sa buong kwarto, baka sakaling makahanap ng gadgets pero wala. He's not fool to leave one.

Nagtungo akong pintuan palabas at sinubukang buksan iyon ngunit nakalock iyon. Again... not fool.

Then I remember his name. Axon.

"Axon..." bulong ko at sinasanay ang dila sa banyagang pangalan.

Umupo ako sa malaking kama at pasalampak na humiga. It's smells just like him. Is this his room?

Kinuha ko ang kumot at tinabunan ang sarili, pakiramdam ko sa ilang oras ay nakaramdam na rin ako ng pagkakomportable.

Certainly, this is not the worst. Kung titignan ay malupit siya. Pero mas malupit ang mga naging kliyente ko noon.

"'Wag kang magugulat kung itatali ka nila! May mga gan'on Astra."

A client, once raped me.

My greatest nightmare so far.

Pinosasan niya ako sa kama niya at doon ginahasa. You could hardly say it was a rape. Trabaho mo. Alam mo kung anong mangyayari. Tapos gagasahin ka?

That time. I felt so dirty. I want to kill myself. Not that I don't feel dirty everyday anyway.

Gabi-gabing umiiyak. Gabi-gabing napapanaginipan iyon. Madaling araw na gigising, basa ang mata, nanginginig, basang-basa ng pawis. At iiyak ulit.

A raped, but I did sell myself. That doesn't matter. I've never been matter. I'm a robot. I'm not even allowed to cry. I'm not allowed to feel.

Pagkatapos akong magahasa, gahasang ako lang ang makapagsasabi. Hindi ako makausap ng maayos. Tahimik din si Mama.

"A-Astra pinapatanong ni Mina kung k-kailan ka babalik?" her voice was muffled cause I'm at my room.

Day 5.

Bruises were all over my body. My lips were bloodied. My soul was badly injured same as my body. My heart was beating, not feeling anything.

Eyes were hurt by continuous stinging tears.

Simula noon. Mas naging matatag ako sa trabaho ko. Mas naging manhid ako na ikinasaya ko.

And that Axon, he's a client I need to served.

"Puta ka!!" that's my rapist voice.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata sa panibagong araw. Paunti-unti ring nahuhulog ang bawat butil ng aking luha. Hindi na kasi bago. Hindi na ako magigising sa bangungot na iyon na nanginginig. Yes, I have panic attack since then. Pero nakontrol ko na.

Pinunasan ko ang aking luha at nagulat nang makita ang lalaki; it's Axon.

Nakaupo siya sa kamang hinihigaan ko, nakahalukipkip, pinagmamasdan. Basang basa ang buhok at katawan. Meron lamang siyang twalyang nakatapis sa kanyang bewang.