You And I {Roger Taylor}

Love of my life, you've hurt me

Nowy Jork, Lenox Hill Hospital
26.02.1976, środa

Otworzyłam oczy, jednak momentalnie je zamknęłam. Oślepiło mnie białe światło, zdające się wisieć nade mną.
Przetarłam dłonią twarz. Gdzie ja jestem? I co ja tu robię? Moment, kim ja jestem?

Nie pamiętałam zupełnie n i c. Nawet własnego imienia. Usiadłam. Materac lekko ugiął się pode mną, a stelaż łóżka charakterystycznie zaskrzypiał. Chwila, czy ja jestem w szpitalu?

To miałoby sens... jeszcze te białe lampy...
Ponownie próbowałam cokolwiek zobaczyć - tym razem się udało. I tak, byłam na sali szpitalnej. Tylko co ja tam robiłam?

„Może coś złamałam? Może spadłam ze schodów?", myślałam. Próbowałam sobie cokolwiek przypomnieć, ale nic to nie dawało. W mojej głowie znajdował się tasiemiec, który żywił się wspomnieniami.

Poruszałam prawą ręką. Bez problemu. Potem lewą - trochę bolało, ale nie było źle. Ruszyłam także nogami. Wszystko wydawało się być w porządku. Pozostawało jedno, zasadnicze pytanie: „Co ja tu do cholery robię?!".

Znów się położyłam i obróciłam na prawy bok. Dostrzegłam chłopaka o blond włosach, czytającego gazetę. Nagle, podniósł znad niej wzrok. Ujrzałam jego oczy - o niezwykłym kolorze. Były jak ocean, piękne i tajemnicze.
Posłał mi szeroki uśmiech, a ja go odwzajemniłam.

- W końcu się obudziłaś. Martwiłem się... - rzucił.

Nagle, naszła mnie fala wspomnień. Wszystko wróciło. Przypomniałam sobie - Roger...
Usiadłam gwałtownie, choć po chwili opadłam z powrotem na twardy materac. Nie byłam w stanie siedzieć, za szybko wstałam, przez co coś zabolało mnie w plecach. Oczy wyraźnie mi się przeszkliły. Miałam ochotę się rozpłakać.
Blondyn pogłaskał mnie po włosach, jednak ja chwyciłam jego rękę.

- Maeve, wszystko dobrze? - zapytał czule.
- Wyjdź - syknęłam.
- Ale słonko, coś się stało? Wiesz przecież, że...
- Wyjdź! - krzyknęłam raz jeszcze.

Chłopak podniósł się i opuścił bez słowa pomieszczenie. Gdy zamykał drzwi, dodałam:

- Zawołaj do mnie Deakiego.

Odetchnęłam głęboko. Wspomnienia... bolesne wspomnienia.

„Już wolałabym nie pamiętać", pomyślałam.

Po chwili drzwi uchyliły się. Zajrzał przez nie John.

- Można? - zapytał.
Pokiwałam głową, a ten wszedł do środka. Usiadł obok mnie i delikatnie ujął moją prawą dłoń. Wszystko robił ostrożnie, patrząc mi w oczy, jakby cały czas sprawdzał, czy nie mam nic przeciwko.
Jego dotyk trochę mnie uspokoił. Przynajmniej na tyle, bym mogła się odezwać.

- Nareszcie się obudziłaś. Nawet nie wiesz, jak się baliśmy! Nie mogliśmy wstrzymać trasy, więc na każdym koncercie Fred mówił, że gramy dla ciebie i kazał publiczności modlić się, żeby wszystko było dobrze. Serio, dedykował ci każdą piosenkę.
- Nie rozumiem... jak długo tu jestem?
- Cztery dni - odparł. - Wiesz, jak do tego doszło?
Pokręciłam głową.
- Ja tego nie widziałem, ale Rog tak. Wybiegłaś z domu Eltona. Byłaś w szoku. Roger powiedział, że wyglądałaś okropnie, jakby coś bardzo złego się stało. No i wtedy...
- Wtedy co?
- Potrącił cię samochód.
Wpatrywałam się w chłopaka przez chwilę.
- Wiesz, co mi jest?
- Powiem ci, Maeve, że jesteś dosyć ciekawym przypadkiem... Cóż, właśnie zacytowałem jednego z lekarzy. Tak jakby. Urazów zewnętrzych nie doznałaś prawie żadnych, tylko jakieś rany, ale jeśli chodzi o złamania - nie masz wcale. A tak, to wstrząs mózgu, oczywiście. Jesteś po operacji... czegoś tam. Wierz mi, on cię nie potrącił zbyt lekko... Ach, no i jeszcze wykryli w twojej krwi jakąś substancję. Brałaś coś? No przepraszam no, jak chcesz więcej szczegółów, pogadaj z lekarzami.
Zaśmiałam się lekko.
- Co ty, Deaky, nie musisz przepraszać - zamyśliłam się. Co takiego mogłam mieć w tej krwi? I skąd się tam wzięło? Całkiem szczerze - przecież ja nic nie brałam! Postanowiłam go nieco dopytać. - A nie wiesz, co to była za substancja?
- Przykro mi. Mogę zawołać kogoś, nawet pielęgniarkę, jeśli chcesz.
- Może później...