Contagious Love (CoViD Series #1)

Chapter 10

July 14, 2009

Napagod kami noong Linggo kaya hindi ko nagawa agad ang panibago kong plano kahapon. Maaga akong nagising kanina para magluto ng pagkain. Sobrang daming pagmamahal na ang binuhos ko para sumarap 'tong luto ko kaya sana magustuhan niya.

Yes! Balak kong bigyan si nurse Rence ng pagkain.

Maaga rin akong pumasok sa school at inabangan siya sa parking area.

Kaunti lang naman ang mga dumadaan dito kaya hindi naman siguro ako mapapansin.

In just half an hour, I already saw nurse Rence coming.

Nagmadali akong pumunta sa kaniya.

"Hi sir! Long time, no see," I beamed.

Tumingin siya sa relo niya bago humarap sa akin. "Pumunta ka na sa klase mo," he said while throwing me his usual aloof facial expression.

"Mamaya pa ang simula ng klase ko!" I smiled.

Inangat ko ang dala kong pagkain. "Para sa iyo 'to. Sana magustuhan mo," I bit my lower lip while saying those words. Nahihiya kasi ako.

Nilagpasan niya lang ang mga kamay ko at nagpatuloy na sa pagkuha ng mga gamit niya.

I don't know but it seems like my heart was hammered for a moment and I also feel like I was too neglected. Maybe it was because I'm too confident that he will accept it.

Assuming is really bad, you'll just end up for an expectation and imagination that may not happen in reality. Sometimes called a chimera.

"I cooked this food for you," I attempted more. My lashes trembled slightly as I tried to hold the tears that ready to cloud my vision. I also can't help but to gave him a downcast gaze.

Nanatili ang mga kamay kong nakaangat at unti-unti ko na lamang itong binaba ng mapagtantong wala siyang balak tanggapin ang bigay ko. In an instant, the state of neglect and shame slapped me.

My sight fell into the ground. Pinikit ko na lamang ang mga mata ko ng magsimula na siyang maglakad ngunit nabigla na lamang ako ng kumawala ang lunch box na dala ko.

Napadilat ako dahil akala ko ay nahulog ko ito. Sayang! Kung ayaw niya edi sa akin na lang ngunit napako ang tingin ko sa kamay ni nurse Rence dahil nasa kaniya na ang pagkain na binibigay ko kanina.

"Salama-" napahinto ako nang banggain niya ang balikat ko at tuluyan akong lampasan habang dala-dala ang pagkain na bigay ko. As if the pain I felt a while ago, the complete disregard and shame was just nothing and not happened, my face lit up.

Nagmamadali kong pinunasan ang mga nagbabadyang luha sa mga mata ko. I pouted. Kailangan ko pa pala siyang dramahan para lang tanggapin ang bigay ko!

Kung hindi lang kita crush baka kanina ko pa sa 'yo hinampas 'yung lunch box. But atleast, he accepted it. Natawa ako sa sarili ko habang naglalakad papuntang department namin. This is crazy!

September 18, 2009

Two months passed, I still giving him food. Maaga ako laging gumigising para magluto. Nagtataka si mama at kuya Alex bakit pa daw ako nagbabaon. Sinabi ko na lang na nagtitipid ako para sa thesis.

I am also grateful because Leigh finally open up with me. She told me everything so I also confessed all the things I did before, without her knowledge about it.

At first, she was mad at me. Naiintindihan ko na kung bakit lagi siyang nagagalit sa tuwing sinusundan ko si nurse Rence. Lahat naman daw ng mga gagawin ko ay susuportahan niya kaya lang ayaw niya raw akong nakikitang naghahabol sa isang lalaki dahil baka masaktan lang daw ako sa huli.