The Unkown

chapter 1

Mijn ogen gaan knipperend open terwijl de zon op me schijnt. Nog steeds half in slaap tuimel ik van mijn bed af. Kreunend sta ik moeizaam op en kijk in de spiegel. Mijn bruine haar lijkt wel een vogel nest op mijn hoofd en ik zie eruit alsof ik me nog nooit gewassen heb. Dus ik stap de douche in en laat het water over mij heen stromen. Het damp stijgt zich op in de badkamer en ik stap weer de douche uit. Ik droog me af en loop naar mijn kamer toe. Op mijn bed ligt een mooi zwart jurkje -mijn moeder zal hem waarschijnlijk daar hebben neergelegd-. Snel trek ik het aan en ga naar het ontbijt toe. Daar neem ik een soort van meusli papje en slik het moeizaam door. Buiten hoor ik dat de muziek al beginnen te spelen op het plein. Nog even en er staan honderden mensen op het plein. Ze doen net alsof het een feest en er hangt een gezellig sfeertje. Iedereen wil de uitverkorene omdat dat een hele grote eer is. De goden hebben je dan uitgekozen omdat jij de gene bent die speciaal is.Jackson is ookal beneden. En kijkt heel erg blij. Hij weet niet waarom er muziek draait laat staan waarvoor. Hij is nog maar vijf en kan ook nog niet gekozen worden. Pas na je twaalfde mag je echt blij zijn want dan heb jij ook kans. Het is zover. Ik krijg een nerveus gevoel in mijn lichaam en loop hand in hand met Jackson het plein op. Er zijn al wat mensen. Iedereen is netjes aangekleed en er staan allemaal kraampjes met lekkere hapjes.. Het plein is een klein pleintje met allemaal kleine winkeltjes eraan. Natuurlijk ligt het gemeentehuis er ook aan vast waar nu al de burgemeester op staat. Ik til Jackson op mijn schouders zodat hij ook het gemeentehuis kan bekijken. "Dames en heren, bedankt dat jullie er allemaal zijn deze middag." De burgemeester kijkt ons allemaal blij aan mensen juichen allemaal terug en klappen alsof hun handen eraf vliegen. De burgemeester gaat weer verder praten. "Welkom bij een traditie die we elk jaar moeten doorstaan, troosten en moeten overleven." Hij wrijft express met zijn vinger langs zijn oog alsof hij aan het huilen is. "We hebben dierbaren verloren, de gene van wie we het meest houden en alsnog blijven we sterk. Want samen kunnen wij dit aan! Want samen staan we sterk!" De burgemeester kijkt on bedroevend aan en je hoort iemand in het plubliek huilen. Een paar mensen roepen 'ahh' en er wordt veel geknuffeld. "Maar vandaag gaat de traditie weer door. Vandaag wordt er weer een gelukkige gekozen die zich voor ons kan opofferen! Laat de goden spreken!" Terwijl hij dat zegt steekt hij zijn armen in de lucht. Voor hem ligt een bak met allemaal briefjes met onze namen erop. "Goden van het heelal, wij roepen u vanuit dit vredige dorpje om ons weer een nieuwe kandidaat te kiezen. Wie o wie mag de gelukkige zijn?" Hij laat zijn armen zakken boven de opening van het bak. Het is opeebs doodstil op het plein. Iedereen verwacht dat hij of zij die gene is die de goden hebben gekozen, de gelukkige, de uitverkorene. Maar ze hebben het allemaal mis want als de burgemeester een kaartje uit het bak haalt normt hij een naam op. Een al te bekende naam: "Hazel Prinks".