The Unkown

Chapter 8

Toen merkte ik het pas. Mijn pols voelde leeg aan. Verdraait! Zr had mijn armband afgepakt! Snel rende ik verder, de grot uit en kwam weer op de open plek. Daar zag ik Dave verbaasd naar me kijken maar alsnel veranderde zijn blik toen hij Ava zag. Haastend probeerde hij Ava te stoppen. Maar tevergeefs, Ava was te snel. Ik had het idee dat ze nog maar een paar centimeter achter me rende. Voordat ik als een gek rondjes ging rennen, ging ik voor deze ene keer goed naar de omgeving kijken of er ergens een uit weg was. Daar, een tak dat hopelijk zo laag was dat ik hem kon pakken en mezelf omhoog trekken. Met nog wat meer vaart dan eerst sprintte ik met volle kracht op de boom af. Voordat ik ertegen aan kon knallen, maakte ik een grote sprong en kon nog net bij de tak. Haastig hees ik mezelf op. Ava had dit niet zien aankomen en en terwijl ze probeerde te remmen kwam ze toch nog met een harde klap tegen de stam aan. Op andere momenten zou ik haar keihard hebben uitgelachen maar nu overwon angst me. terwijl ik op adem kwam, stond ze al weer op en keek inplaats van woedend meer lachend naar me toe met een grote bult op haar voorhoofd. Lag het aan mij of was iedereen hier een beetje gek? Al snel herstelde Ava zich weer en probeerde zelf ook in de boom te klimmen. Snel sleurde ik mezelf verder omhoog en terwijl Ava er om moest lachen, straalde ik doodsangst uit. Vroeger klom ik nauwelijks in bomen. Daardoor had Ava haar voordeel in en al snel pakte ze mijn been vast. Haar vingers strengelde zich om mijn huid en trok me naar beneden. Ik liet mezelf bungelen aan mijn armen en probeerde met mijn vrije voet haar hand weg te schoppen. Haar hand bleef me vast houden en trok me verder naar beneden totdat me nog maar een paar vingers me overeind hielden. Toen gleed mijn andere vingers ook van de tak af en viel ik drie meter naar beneden. Maar voordat ik de grond raakte werd ik opgevangen door Ava zichzelf! Snel sprong ik uit haar armen. Het leek erop dat ze me niet meer ging aanvallen. "Waar sloeg dat op?!" Woede had mijn angst verplaatst en nu had ik echt zin om haar een klap te verkopen. "Dit was een les voor jou," zei ze schouder ophalend. "Wat?! Waarom een les voor mij? Jij bent de gene die raar doet!" "je moet ook kunnen vechten zonder al je wapens en gadgets of wat je ook bij je mag hebben. En zo te zien kan jij nog wel een les gebruiken hoewel je het niet 'super' slecht deed." niet super slecht? Ik had haar anders wel een hele grote bult op haar hoofd bezorgt. Negerend van wat ik net dacht zei ik: "Je had het ook gewoon kunnen vragen voordat je als een beest op me afkwam." pijnlijk wreef ik over mijn arm. "Je moet ook weten dat gevaar overal kan zijn. Terwijl jij lekker aan het uitrekken was had zo iemand je aan kunnen vallen." "eigenlijk gebeurde dat ook," zei ik, nog steeds boos naar haar kijkend. "Als blikken konden doden.." mompelde Ava terwijl ze haar hoofd schudde en wegliep. Ik wou ook weer teruglopen naar de grot sinds ik nog steeds geen ontbijt had gehad toen ik Dave naar me toe zag lopen. "Trek je er niks van aan, zo is Ava nou eenmaal," zei hij grinnikend. "Wat is er zo grappig aan?" snauwde ik naar hem toe. "Nou zag je die bult op haar hoofd? Hij is echt gigantisch!" schaterde hij eruit. Ik zelf begon ook mee te lachen. "Het lijkt wel alsof ze nu twee hoofden heeft!" samen schaterde we het uit. In mijn ooghoek -dat vol met tranen van het lachen zat- zag ik Ava weer naar ons toe lopen. Terwijl ze verbaasd naar ons keek moesten wij weer vol lachen. "Wat is er zo grappig?" vroeg ze met een serieuze blik. Ik durfde haar niet meer aan te kijken want ik was bang dat ik dan om zou vallen van het lachen. "Urgh, laat ook maar." en terwijl Ava weer wegliep ging Dave en ik nog verder lachen tot we niet meer bijkwamen.

"Oke Hazel, zet hem op!" moedigde Dave me van de zij kant aan. Ik haalde diep adem in en spande mijn boog. Ik was nu al een week bij Ava en Dave en had elke dag super veel getraind. Terwijl Dave mij pijl en boog leerde, ging Ava met mij weer (zwaard)vechten. Dave had me geleerd hoe ik het beste om kon gaan met een pijl en boog, hoe ik super snel pijlen achter elkaar kon schieten en hoe ik rennend schoot. Van Ava had ik geleerd hoe ik een zwaard goed kon bewegen en hoe ik er controle over had. "Zie het niet als een voorwerp maar als een verlengingstuk van je arm. Beweeg het als je eigen arm. Wordt ern met het zwaard." Ik had nog nooit zoveel getraind. Inplaats van dat ik uitgeput was voelde ik me nu beter dan ooit. Met een oog dicht keek ik geconcentreerd naar het doel, de roos. Met drie pijlen in mijn hand voerde ik ze vliegensvlug na elkaar af, allemaal in de roos. "Woohoo!" ik gooide mijn armen in de lucht. Dave kwam aanrennen en samen deden we een vreugde dansje. Ava stond ons maar raar aan te kijken en zei: "Nu is het mijn beurt." glimlachend stapte ze in het open veld en pakte haar stenen zwaard. ik zelf pakte ook snel mijn zwaard en stond ik in een strategische houding. Dave liep weer naar de zijkant toe en stond bewonderend te kijken. "ben je er klaar voor?" Vroeg Ava met een grijns op haar gezicht. "Meer dan klaar," zei ik terwijl we rondjes draaiden om elkaar heen. Ava sloeg naar me uit maar ik ontweek hem makkelijk. ik snel sloeg ook toe en raakte bijna haar arm met mijn zwaard. Ava kon nog net mijn zwaard stoppen. "beginnersgeluk." mompelde ze terwijl ze naar me uit haalde. snel hield ik haar met mijn zwaard tegen. Met mijn voeten probeerde ik haar de tackelen maar zij probeerde weer aan mijn haar te trekken. Zo ging het een tijdje door, we waren gewaagd aan elkaar. Na een tijdje terwijl we allebei onder blauwe plekken en schrammen zaten merkte ik dat Ava uitgeput raakte. Ik zelf voelde de adrenaline door me heen stromen. Terwijl ik nog een paar stoten gaf, wachten ik tot het juiste moment om toe te slaan. Ik gaf haar een duw en zag dat ze bijna haar evenwicht verloor. Dit was het moment om toe te slaan. Met mijn elleboog duwde ik haar zwaard uit haar handen en stak mijn zwaard uit bij haar keel. Verbaasd stak ze haar armen in de lucht en moest toen glimlachen. "nog steeds beginnersgeluk?" Vroeg ik haar terwijl ik in mijn hoofd weer een vreugde dansje deed. Ik pakte haar zwaard op en gaf hem terug aan Ava. Dave kwam rennend naar ons toe en sloeg een arm me heen. "Wow, hoe jullie bewogen, het leek met een dans!" "Een dans waar mensen elkaar de haren uit het lijf trekken?" Zei ik grinnikend terug. Dave en ik waren in deze week echt goede vrienden geworden en ik zag hem als een soort van grote broer die ik nooit heb gehad. Ava mocht ik opzich ook wel, ze leek een beetje op mij met haar driftbuien af en toe. "Zullen we wat eten? Ik heb echt verschrikkelijke honger!" samen liepen we terug naar de grot en ik had echt het idee dat ze trots waren op mij.