Paint Of The Enchanted Nights (Marchero Series #1)

CHAPTER TWENTY FOUR

I was crying for too much frustration. Hindi ako naiiyak sa posibilidad na dala ko ang anak niya, namin. kundi sa isipan na nagawa niyang magsinungaling sa akin. I feel betrayed.

I trust him. Naniwala ako sa kanya. He knows me. he knows I hate liars. he fucking knows it.

Napakaraming posibleng mangyari dahil bago pa lamang kami ni Manuel, he can find someone new, he can cheat and he can do everything kasi wala naman mawawala sa kanya pero sa akin mayroon. Nabigay ko na lahat ng sa akin kaya kahit naiisip ko palang ito napakasakit na. I can't imagine being left by him, being cheated, being wrecked because of him. The idea of it is too cruel. Naramdaman ko ang animo buhol sa aking kalabnan.

I'm very new to this, Manuel is my first in everything.

"Damn it!" I cursed when I saw two lines in first pregnancy test, ginawa ko rin ang una ngunit ganoon pa rin. Napaluha ako. Paano na? hindi ko pa kaya maging ina sa ngayon, ang dami ko pang hindi napapatunayan sa sarili ko, hindi pa ganoon kaayos ang relasyon ko kay Manuel tapos niloko niya pa ako. Tumingala ako upang pigilan ang mga luhang lumalandas sa aking mata. I can't afford to get stress, not now when I have my child inside me.

I decided to leave and think. Ayoko siya makita at naiisip ko ang pagsisinungaling niya.

Kumuha ako ng isang bag at pumunta sa closet, halos lahat ng madaanan ko ay nahuhulog ang mga gamit kaya gumagawa iyon ng ingay.

Pumasok ako sa closet at binuksan ang kabinet, kumuha ako roon ng damit na nakahanger, walang kaayos ayos na isinuksok ko yon sa bag ko at passport, lumabas ako sa closet at hinanap ko ang wallet at cellphone ko na nakalagay sa drawer ng side table.

Napalingon ako dahil sa pagbukas ng pinto, hindi na ako magtataka kung pumasok siya sa kwarto ko dahil sa ingay na nilikha ko sa pagkuha ng damit at pag sarado ng drawer.

Tumingin siya sa mata ko hanggang bumaba sa hawak ko na passport, wallet at cellphone.

Tumingin siya sakin pero binalewala ko iyon. ayoko siyang tignan, ang hapdi niya sa mata.
Minabuti ko nalang na manahimik at mag ayos para makaalis na rito.

"Aalis ka? Aalis ka na naman."tanong niya na nagpatanga sakin.

Aalis na naman ako? Siraulo ba siya? Sino ba ang dahilan bakit ako aalis dito? siya rin naman at ang panloloko niya sa akin! Tumingin ako sa kanya ng hindi makapaniwala ngunit nagulat ng makita ang nangingilid na luha sa kanyang mata.

"Bakit? Ano pa ba ang dapat gawin dito?" tanong kong pabalik.

"You love me, so why can't you stay? Let's fix this. I'm sorry for what I have done." he muttered and I shook my head in disbelief.

"I gave you your 2nd chance. heck, everyone knows I never gave 2nd chances to others but for you, I did! Ano ginawa mo? Niloko mo ako!" I said and pointed my fingers in him.

"Hindi ako nagloko." he defended kaya napatawa ako,

"You did. you fucking lied and that is a form of cheating. Stop being dumb! It won't change the fact that I'm leaving you." I stated firmly.

"I'm sorry because I lied to you. I'm sorry kung niloko kita sa gamot na iniinom mo. I'm really sorry... Please think about our child, I can assure you and my son's safety here." he said and tried to go near me ngunit lumayo agad ako.

"I'm safer when I'm not with you. Naiisip palang kita sumasama na ang pakiramdam ko. Kapag nandito ako mas lalo akong ma-stress and I can't risk my child to you." I said emphasizing that it is only mine

Nanahimik siya roon at kita ko ang sakit sa mata niya ng mga sinasabi ko.

"Please stay." he pleaded at lumapit sa akin.

Kinuha ko ang mga gamit at lumapit sa pinto.

"I love you, Avella. Please stay. I need you. Please?" he whispered but I can hear it.

"I'm sorry kasi hindi kita kailangan." sabi ko at bumaba ng hagdan ngunit hinila niya ako.

Hinarap niya ako sa kanya kaya tinignan ko siya sa kanyang mata.

"I don't know what else to say but I have a couple of questions for you and this time, atleast just once, be honest to m-me..." I uttered , trying to manage a stable voice.

"We already talk about this before. You know I hate liars, I hate when people lied, I hate lies, and as much as I can, I'm being straightforward to anyone." sabi ko at bahagyang nababasag na ang boses sa pinipigilang pagdaloy ng luha sa'king mata.

"How did you become the kind of person I really hate?" I uttered as tears fall into my eyes.

I'm having a heavy breathing and can't help myself to sob. Umiyak lamang ako at naramdaman ang kamay niyang pinapalis ang luha ko tumingin ako sa kanya at nahuli siyang nakangiti kaya tinabig ko ang kamay niya at bahagyang bumaba ng hagdan para sa aming distansiya.

Stop smiling, Manuel. You may not know but your smile is one of my weaknesses. Stop.

"Baby..." he uttered.

Tinignan ko lamang siya ng masama at bumuntong hininga ng malakas.

"I'm sorry." muling sabi niya sa akin.

"I want to leave, let me leave," I said

"I want to think, I can't think here especially when you're around," I added.

"Is that a good way of saying that you are leaving me?" he asked.

"Stop asking, hindi ko pa alam." wika ko at iniwas ang tingin.

Humakbang na ako pababa at hindi na siya hinayaan magsalita ngunit napatigil ako sa sinabi niya.

"I have all the rights for my child as well. Hindi kayo aalis dito." he said dangerously.

"Please don't, just let me leave." I beg.

"Look who is now begging?" winasiwas niya ang kamay ko at lumipat ng tokador. Nandoon ang isang pregnancy na hindi ko pa nagagamit dahil nasa luggage ko ang dalawang nagagamit ko na.

"Where is the result?" he asked at dumiretso sa kwarto.

"I flushed it in the toilet. There is no such thing as a baby in my womb. You failed in your stupid plan, Marchero." ani ko sa kanya.

"You are lying... sabi mo kanina my—"

"Accusing me of the things you've done? sinabi kong my child because you are talking to a baby pero wala naman ganoon at wala ring bata na gawa galing sayo, so, i say it dahil kung magkakaanak ako at hindi na sayo." I said without a matter of facts on it.

"I'm sorry please stay with me. Nagkamali ako hindi na mauulit please." pagsusumamo niya.

"You want me to stay with you but you lied to me! paano mo nakuhang magsinungaling sa akin
kung ako nga naging tapat sayo!

Binigay ko ang sarili ko sayo kasi pinagkatiwalaan kita! Pinangakuan mo ako ng mga bagay na makakapagpanatag sa nararamdaman ko pero ikaw din pala ang sisira?!" sigaw ko sa kanya habang tumutulo ang luha ko.

Pinunasan ko iyon dahil pagod na ako, ayoko din na lalo pang maging negatibo ang emosyon dahil baka kung anong ang mangyari sa batang nasa sinapupunan ko.

"Tell me... How can I stay with the fact that everything is not fine?" mahina kong pahayag sa kanya,

"How can I act like everything is normal when you break my trust. When I no longer trust you?" I added.

"Liligawan ulit kita, I will gain your—"

"Bullshit! Akala mo ba ganoon kadali yun? Wala tayo sa pelikula, Manuel! hindi nadadaan sa simpleng suyo yung nangyayari ngayon! kahit anong bagay kapag tiwala mo ang nawala, ang nasira. hindi mababalik iyon sa simpleng ligawan." ani ko at tinignan siya, all I can see is the man who betrayed me, who I no longer trust.

"Hindi siya basta nasuka ko na pwede ko kainin ulit. Hindi ganoon iyon!" sigaw ko sa kanya.

"I'm afraid that you end up seeing me the way I see myself." ani niya matapos ang mahaba haba rin naming katahimikan.

"You're my regret and please don't tell me not to give up in this r-relationship, ikaw ang dahilan bakit ako nag-give up. Ikaw at ang kasinungalingan mo."

"Don't make promises you can't keep,"

"I hate how much I care about you."

"Hayaan mo ako na umalis rito at mag isip. Hayaan mo ako na iwan ka. Pagod na pagod na ako umiyak at kapag nakikita kita hindi mauubos yung galit ko kaya gusto ko lumayo sa 'yo."

"Leave me alone, Emmanuel Marchero."

"Don't bother me, you're such a nuisance." ani ko. Fuck!

Hindi ko sinabi sa kanya ang totoong resulta ng pregnancy test ko. Nagmaneho ako sa isang hotel around bataan dahil gabi na at kinabukasan naman ay tumulak akong Maynila at nag-stay muna sa isang hotel roon.

I texted him to manage my work first thing in the morning at nang hapon ay tumawag ang sekretarya ko upang sabihin na maari na akong pumasok kung kailan ko gusto.

Nag aayos na ako ng damit na susuotin para sa pagpasok ko bukas ng tumunog ang doorbell sa room ko. Binuksan ko iyon at pumasok ang isang babae na may dalang isang bouquet ng lavender at pagkain. Lumabas rin ito at lumapit ako roon.

"I can't afford to lose you. Alam ko mahirap na maibalik ang tiwala ko sayo pero I will do everything to gain it no matter what happens.

Don't skip your meals. I love you.
-Emmanuel M.

Hindi ko maiwasang hindi ngumiti at nang maamoy ko ang Lavender ay agad akong nasuka kaya lumayo ako roon at pumuntang banyo. Pagtapos ko makondisyon ang aking sarili ay tumawag ako sa mga helper para ipatapon iyon. My baby doesn't want lavender o dahil alam niyang sinungaling ang kanyang ama.

Mabilis akong naligo at nag ayos upang pumunta ng opisina at magbriefing ng secretary ko para sa mga namiss kong work, pagkalabas ko naman sa CR ay papalabas na rin ang helper.

"Pakitapon na rin yung bouquet na 'yan" sabi ko sa kanya. Alanganin niya naman kinuha iyon at tinapon sa basurahan niya. Nakaangat pa nga iyon at kitang kita dahil marami rin kalat na nakuha niya siguro sa ibang nakastay in dito.

Pagtapos kong mag ayos ay kinuha ko ang shoulder bag ko at bumaba. I rented a grab na rin papuntang opisina. Nagulat ako ng maabutan si Manuel na nasa lobby, dinaanan ko lamang siya ngunit hinawakan niya ang braso ko.

"Avella, Let's talk." ani niya ngunit tinignan ko lamang siya at pinagtaasan ng kilay.

"Get your hands off me, I'm busy at pwede ba layuan mo muna ako? I can't stand seeing you.

"Nakakairita kang titigan" ani ko at agad lumabas.

Sumakay na rin ako sa grab na inarkila ko at nakita ko siyang tinatanaw ako palayo.

Let's see kung hanggang saan ang kaya mo. I've done my part. Nagtiwala ako pero sinira mo. It is your part to show me how genuine you are to gain me and it won't be easy. I'll do everything to make it even more difficult. I promise that.

Xoxo, Arabella