Babayım Ben Baba! *Yarı Texting*

altı

Anıl

Gözlerimi kırpıştırıp yataktan usulca kalktım. Alin beşiğindeydi. Huzurlu uykusundan uyanmasın diye sessizce odadan çıktım. Gece yarısıydı. Sadece bölük pörçük uyumuştum. A'ya Lamia'dan bahsetmek canımı yakmıştı. İleride kızıma annesini nasıl anlatacağımı bilmiyordum. Ya bir gün çıkıp gelirse diye korkuyordum.

Meleğimi benden almaya çalışır diye korkuyordum.

Alt kata indim. Işıkları yaktım. Etraf dağınıktı. Alin'in oyuncakları salonun her yerindeydi.

Uyusun diye çabalasam da uyanık olmadığı zamanlarda onu özlüyordum. Koltuğun üzerinde duran telefonumun ekranı açıldı. Sessizdeydi.

Telefonu aldım.

A: Uyku mu tutmadı?

Kaşlarımı çattım. Cama doğru gidip birileri var mı diye kontrol ettim. Ama kimse yoktu. Tekrar telefona döndüm .  Mesaj gelmişti.

A: Bulamazsın.

Anıll: Kimsin?

A: Seni seviyorum.

Anıll: Kimsin diye sordum.

A: Seni sevdiğimi söyledim. 

Anıll: Kim olduğunu söylemeyecek misin?

A: Beni sevdiğini söylemeyecek misin?

Anıll: Ha o kadar imkansız diyorsun.

A: Hayır, imkansız değil. Daha zamanı var diyorum.

Anıll: Neden?

A: Çünkü beni sevmek zorundasın.

A: Tek umudum sensin.

A: Şefkatini gördüm.

A: Nasıl seveceğini biliyorsun.

A: Yüreğine beni de kabul et. | Görüldü.