𝐢 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐜𝐡𝐚𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮 °//ʸᵒᵒⁿᵏᵒᵒᵏ//°

•part18•

Yoongi's pov

"Μαμά δεν είμαι καλά, νομίζω πάσχω από κατάθλιψη"

Δεν γύρισε το κεφάλι της, δεν με κοίταξε, δεν ήθελε να με αντικρίσει

"Μην λες ανοησίες, δεν υπάρχει η κατάθλιψη, αν εκτιμούσες αυτά που έχεις δεν θα ένιωθες στεναχωριμενος"

Συνέχιζε να απασχοληται με το καθάρισμα. Μάλλον η ψυχολογία του γιου της ήταν πιο άσυμαντη ακόμα και από αυτό.

"Η κατάθλιψη είναι ψυχική ασθένεια"

"Όχι, δεν υπάρχει κατάθλιψη. Μόνο οι τρελοί τα πιστεύουν αυτά. Πάνε κάνε προσευχή, ο θεός θα σε βοηθήσει"

Δεν είμαι άνθρωπος της πίστης, δεν πιστεύω στον Θεό. Πώς ένας ανύπαρκτος για εμένα θεός θα με βοηθήσει;
Ελέγχει τα συναισθήματα μου;

Δεν πρέπει να εμπλεκομαι στο θέμα της θρησκείας, δεν με βγάζει κάπου.

Μα, μαμά γιατί δεν με πιστεύεις; Τι είναι ακατανόητο για εσένα; Η χρόνια στεναχώρια; Ανθρωπος είμαι, συναισθήματα έχω, πως γίνεται να μην βασανίζομαι;

Ή ίσως για εσένα το δώρο για να νιώθεις σημαίνει μόνο χαρά και ευτυχία;

Γιατί δεν υπάρχει κατανόηση;

---
---

"Είσαι καλά;"

"Ναι μια χαρά, γιατί ρωτάς;"

Με κοίταξε και άφησε ένα κύμα σιωπής να απλωθεί καθώς σκεφτόταν την απάντηση του.

"Πόσες μέρες έχει να σου μιλήσει;"

Έμεινα σιωπηλός, πόσες άραγε μέρες με αγνοεί; Πονάω λίγο σκεφτοντάς τό, έχουμε απομακρυνθεί, είναι σαν να έχουμε αφήσει στην μέση "εκείνο" το πρότζεκτ της αγάπης μας, χωρίς να του δώσουμε ένα ικανοποιητικό τέλος και για τους δυο μας.

"Μια βδομάδα"

"Πώς νιώθεις για αυτό;"

"Πονάω λίγο"

Χαμογέλασα πονεμένα στα λόγια μου. Είναι ειρωνικό να γελάς με την ίδια σου την κατεστραμμένη ψυχολογία, νιώθω πως γίνομαι ο εχθρός του εαυτού μου που γελάει στην κατάθλιψη σαν ένα συνηθισμένο αστείο, χωρίς να το πιστέψει.