𝐢 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐜𝐡𝐚𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮 °//ʸᵒᵒⁿᵏᵒᵒᵏ//°

•part4•

Yoongi's pov

"Καπνίζεις;"

"Ναι"

"Δεν σου κάνει καλό"

Ανάμεσα μας υπήρχε μια άβολη ησυχία. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου στον δρόμο και απαντούσα στις ελάχιστες ερωτήσεις του, αυτός με κοιτούσε και προσπαθούσε να βρει ένα θέμα για να μου ανοίξει συζήτηση.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και τσέκαρα την ώρα. Σηκώθηκα για να πάω σπίτι μου.

"Εε που πας;"

"Σπίτι μου"

"Ο-ο αναπτήρας σου"

"Κρατά τον χάρισμα σου, άλλωστε δεν ήθελες να τον ξαναπάρω" του απάντησα και ξεκίνησα για το σπίτι μου.

Είχε αρχίσει να βραδιάζει και οι δρόμοι είχαν αρχίσει να φωτίζονται από τις λάμπες. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τα πελώρια κτήρια που με περικύκλωναν.

Έφτασα έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Έψαξα για το αντικλείδι μιας και μου είχαν πάρει τα κλειδιά λέγοντας ότι δεν θέλουν να ξαναμπεί ποτέ μέσα στο σπίτι τους ένας δολοφόνος.

Βρήκα το κλειδί και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν ξεκλειδώσω την πόρτα. Μπήκα μέσα και στο σαλόνι ήταν η μάνα μου με τον μπαμπά μου και ο καθένας τους ασχολιόταν με κάτι.

Στάθηκα λίγο στην πόρτα περιμένοντας για ένα καλωσόρισες, που τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν μια φαντασίωση.

Κατέβασα το κεφάλι και προχώρησα προς τις σκάλες.

"Φρόντισε την επόμενη φορά να μην γυρίσεις" είπε η μάνα μ χωρίς καν να με κοιτάξει.

Τα ψυχρά και προσβλητικά λόγια της με έκαναν να μετανιώνω για ακόμα μια φορά τις πράξεις μου, να μετανιώνω την απαίσια ύπαρξη μου. Συνέχισα να ανεβαίνω τις σκάλες μέχρι που έφτασα στο δωμάτιο μου.

Έπεσα στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα κουρασμένα μάτια μου. Κυριαρχούσε μια ησυχία μέσα στο δωμάτιο, που μου έδινε την ευκαιρία να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς μου.

Μακάρι να σταματούσαν εδώ και τώρα, αυτή την στιγμή, να σταματήσω να ακούω τον ενοχλητικό ήχο τους που μόνο περισσότερες τύψεις μου προκαλούν.

Jungkook's pov

Ήταν τόσο όμορφος, ακόμα η εικόνα του έχει παραμείνει στο μυαλό μου. Αυτά τα υπέροχα γαλάζια μαλλιά και τα μικρά, σχιστά, καστανά μάτια του. Ήταν λίγο πιο κοντούλης από εμένα, φαινόταν τοσο σοβαρός αλλά ήταν γλυκούλης.