66th

618 24 0
                                    

September 19

KINABUKASAN, Inihatid ni Noah ang asawa sa kanyang pinagtatrabahuang hospital samantalang si Kendrick naman ay umalis dahil dadalawin nya daw ang kambal which is good to hear para masagawa ko na ang plano ko.

I immediately drag Chris to our room after the three left. When I looked at him, His smile were so wide and evil. Damn, iba pa ata ang iniisip ng isang to.

"Woahh! so wild, Baby." He stated.

I rolled my eyes. "Hindi kita hinila rito para dyan sa iniisip mo."

He then eyed me with full of curiosity. "What's wrong?"

"Asan ang cellphone mo?" Pabalik kong tanong habang kinukuha ang nga damit na ibinigay sakin ng kambal at inilagay sa isang bag doon.

"Itinago ko, wait.. Why you're packing clothes?"

"May pera ka pa ba?" I asked back again.

"Ofcourse! But... Don't tell me aalis tayo?"

I stopped from what I'm doing and I turned my tired eyes on him. "Narinig ko kagabi sina Noah at Doc na nag-uusap. Nasa kamay na nina Patricia ang mga pamilya natin."

"Fuck!" He cursed loudly.

"We need to go back to Makati Chris, We need to save our family." Sabi ko at syaka inilugay ang aking alon alon na buhok.

"Pero, paano sila Noah?" He started packing also.

"They don't need to know. Besides, from the very start, Wala na silang kinalaman dito."

He groaned, His almond weary eyes are telling me his concern but I'm more that concern with my family now, When I saw him slowly nod it gives me relief.

I'm sorry Noah and to all the people who help us for the trouble that we'd cause. Sa simula palang hindi na dapat kayo nadamay sa gulong ito. Patawad kung aalis kami, hindi pwedeng habang buhay nalang kaming magtatago. We need to face this, we need to end this fucking game. Continue living your normal life guys, habang buhay naming tatanawing utang na loob ang mga tulong nyo, Salamat.

FROM: Sofia and Christian Jacob

Yan ang iniwan naming sulat sa kanila. Itinapat namin iyon sa handle ng refrigerator para madaling makita.

Mabilis kaming nakapunta ng terminal at sumakay kami ng bus pa-Makati.

He held my hand tightly and put a soft kisses there, It brings tingling sensation in my belly. I smiled sweetly, This is it. I know we really need to face this problem. We need to face them so this will all end. Maya maya pa'y bumibigat na ang talukap ng aking mga mata, ipinahilig ako ni Chris sa kanyang balikat so I decided to take a little nap.

When I woke up, I guess we're already in Makati, nalaman ko iyon sa aking nakitang mga buildings. Bumaba kami ng bus at sumakay sa isang taxi para pumunta sa isang hotel, upang doon muna kami manatili kahit ngayong gabi lang. Nang tiningnan ko kasi ang wristwatch ko ay 2:15PM na.

"Let's eat," Chris demanded and I only nod, gutom naman kasi talaga ako. Bumaba kami ng room at pumunta sa restaurant ng hotel para makakain na.

Habang kumakain, Naglalakbay na naman ang aking diwa.

I'm very afraid, I loved my family and I can't bare if something bad happens to them. I can't. Napasulyap ako kay Chris na matamang nakatingin sa akin, siguro'y nag-iisip rin sya.

I can't deny that somehow I blamed my feelings for him from all of this. It all started with my faith in him.

Minsan na nga lang ako nagmahal, hahadlangan pa.

Mali bang minahal kita Chris?

Kasi kung hindi ko sya minahal, hindi mangyayari ang lahat ng 'to. Sana pala sa probinsya nalang ako nag college edi sana hindi nalang kami nagkatagpong muli.

Oh damn! Sofia, Are you insane?

How can I blame this love if this already made me completely happy and contented.

"Hindi mo ginagalaw ang pagkain mo." Natigil ako sa pag-iisip dahil sa baritonong boses ni Chris.

"Oh!" Kunwari pa akong tumawa at nag focus sa kinakain.

"Did you forgot something today?" Naguluhan ako sa tanong nya.

"Ha? Wala naman."

When we came back to our room, I don't know why he looks mad and annoyed.

"Chris," I softly called him.

"Nana, you're hurting me" he softly whispered while reaching out my hand. "Hindi mo ko pinapansin" I stiffened when he suddenly hugged me. One tears drop as I hugged him back.

Anong gagawin ko? Mahal na mahal ko sya pero hindi matatapos lahat ng ito kung.... Damn! How can love be so complicated!

"I love you Chris," that's all I can say.

Hindi ko maintindihan kung bakit nya ako niyayang lumabas ng hotel. Pinaunlakan ko nalang sya, I decided to take a quick bath first. Wearing a white spaghetti strap top paired with a three-fourth maong fitted pants. I glanced at him who's screaming so manly, He's hot with his white plain t-shirt and blue pants. Well, He is always hot naman talaga.

Ganoon nalang ang pagkamangha ko nang makita ang tanawin sa labas, kaya pala may naririnig akong ingay kanina sa taas. A beautiful colorful fireworks amazed my eyes, I felt him hugged me from behind. What a nice scene, Kasabay nang pagkamangha ko sa tanawin ay ang pagkabog ng puso ko.

Bakit hindi pwedeng ganito nalang palagi? Bakit kailangan pa nilang humadlang? Can't they see that we're loving each other?

"I'm mad Sofia," His manly but mad voice made me feel confused.

And why my love is mad?

Hindi na muna ako nagsalita at ibinalik ang tuon sa fireworks display, But I stopped when I heard his next words.

"Hindi na ako nag-abalang ipaalala sayo kasi akala ko naaalala mo, Ang sakit pala. Hindi mo ba talaga naaalala ang araw na ito? Kasi ako, taon-taon kong inaalala ang araw na ito."

Sa sinabi nya ay hinarap ko sya.

Anong meron sa araw na ito?

His weak eyes and almost watering tells me to remember something.

Today is September 19. Anong meron sa araw na ito? Pilit kong inalala ang araw na ito.

Shit! September 19, that was the day where we became officially couple!

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha saking mga mata. Mabuti pa sya, inalala nya talaga samantalang ako pilit ko itong kinalimutan noon.

"I remember, I'm sorry" I stated.

"I love you, Nana." He said and gave me a long luscious kiss under this magnificent wonderful fireworks.

***

 Sana Pwede Tayo ✔ [Completed]Where stories live. Discover now