• Bu kurgu, kafa dağıtmak amacıyla yazılmıştır. •
Ön sezileri normal insanların sezilerinden üstün olan Mira Aksoy, yeni okulunda ki yeni arkadaşları ile babasının eski en iyi arkadaşının oğlu, Bora Yıldırım ve çetesinde ki anlaşmamazlıklarından dol...
"Tamam oğlum." Masadan uzaklaşıp merdivenleri çıktığım gibi odama geçtim. Odada ki aynaya doğru yaklaştım ve elimi omzuma götürdüm. Belki de şuan olsaydı omzuma gelebilir miydi? Şimdi yaşasaydı benimle didişir miydi?
"Şimdi olsaydın bana abi der miydin...,kardeşim?" Omzumdan çektim elimi.
"Seni kurtaramadım..." diye mırıldandım.
Bir erkek asla üzülmez derlerdi. Bir erkek asla yıllarca üzüntü içinde olmaz derlerdi. Bir erkek asla ağlamaz derlerdi...
Bora'nın gözünden bir yaş aktı o an...
Kardeşini düşündü, belki de yaşasaydı onunla büyürdü. Küçükken tek başına sıkılarak oynadığı oyuncağı ile belki de kardeşi ile eğlenerek oynayabilirdi yeniden. Büyüdüğünde tek başına düşünürken belki de kardeşi ile didişerek geçirebilirdi. Belki de Bora'nın içine kapanık halde olmazdı şuan kardeşi olsaydı. Çete, çete olmazdı belki de. Çete yeniden belki de sevinç dolu bir grup olurdu kardeşi olunca. Kardeşi olsaydı belki de hayat onun için neşe dolu olurdu yeniden...
Bir hıçkırıp koptu ağzından, O Bora'nım kardeşiydi.
"O benim kardeşimdi..."
Yere çoktü, ve ellerini önüne getirdi
"Seni bu eller ile kurtaramadım..." dedi fısıltı şeklinde çıkan sesi ile.
"Senin ruhunu bile kurtaramadım..."
Bir damla..., iki damla, üç damla, ve daha fazla damla gözyaşı aktı Bora'nın bitkin gözünden.
Bir erkek ağlamazdı değil mi?
Bora ağlıyordu..., her gece ağlıyordu. Her gece karanlıkta ağlıyordu. Her kardeşi ile olan hatırlayabildiği anıları ile ağlıyordu. O kardeşi için ağlıyordu...
