• Bu kurgu, kafa dağıtmak amacıyla yazılmıştır. •
Ön sezileri normal insanların sezilerinden üstün olan Mira Aksoy, yeni okulunda ki yeni arkadaşları ile babasının eski en iyi arkadaşının oğlu, Bora Yıldırım ve çetesinde ki anlaşmamazlıklarından dol...
"Kapkaranlık bir koridorda sadece telefonun ışığı ile ilerliyordum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_______________________________________________
Gözümü bir daha kapattım ve uyumaya çalıştım ama yine gözlerimi başarısız olmam ile geri açtım. Bu olay beni çok sinirlendiriyordu. Yani akşam oldu artık uyumam lazım ama uyuyamıyorum! Bu sefer pes edip yatağımdan yavaşça kalktım. Elimi yastığımın altında olan telefonuma götürüp aldığım gibi ayağa kalktım. Kızların hepsi uyuyordu. Sessiz bir şekilde adımlayarak kapının önüne geldiğim gibi kulpu yavaşça aşağıya indirip kapıyı açtım. Koridora girdiğim anda kapıyı aynı yavaşlıkta kapatıp telefonumun flashını açtım ve koridorun başına doğrulttum. Kapkaranlık bir koridorda sadece telefonun ışığı ile ilerlerliyordum.
Şurdan birisi 'böö' diye çıksa o anda felç geçirdim herhalde. Hangi akla hizmet çıktıysam şu odadan. Koridorda ilerlerken bir anda tam yanından geçeceğim bir odanın içinden müziğe yakın sesler gelmesi ile o kapıya döndüm. Kapının tam altından yansıyan mavi renkli ışık görünüyordu. Merakıma yenip düşüp kapıya yöneldim. Kapının kulpuna tam elimi götürücekken bir anda kapının açılması ile kaskatı kesildim.
Lanet olsun!
Müziğin sesinin kısılması ile kafamı kaldırdım. Tavanda odayı biraz da olsa aydınlatan mavi renkli ışıklar vardı. Karşımda ki yatakta bağdaş kurmuş telefon oynuyan bir çocuk ve yerde yatağa yaslanmış başka bir çocuğun gözleri anında beni buldu. Sağ tarafımdan bir anda kapıya yaklaşan çocuk ile irkildim. Bunlar bitmiyor mu ya? Sol tarafımda kalan kapıya yaslanmış bana alaycı bir şekilde bakan Rüzgar ile gözlerimiz bir anda kesişti. Kapıyı o açmış. Ama ben tıklamadım bile. Yok Mira sen bildiğin dalıcaktın çocuk kolaylık yaptı sana.
"Boş boş koridoru gezip ses çıkaran sen miydin küçük?"
"Sanane, ve bana bir daha küçük deme."
"Bana emir veremezsin, küçük." O küçük senin...
"Bak, Rüzgar mısın nesin? Bana bir daha küçük deme!" Son cümlemi biraz bağırarak söylemem ile daha yeni aniden kapıya yaklaşan çocuk büyük bir kahkaha patlattı. Komik olan ne acaba? Rüzgar'da bu söylediklerime sadece sırıttı.
"İyi geceler, küçük" Rüzgar bir anda yüzüme kapıyı kapatması ile affalladım. O daha yeni bana yeniden 'küçük' mü dedi?
