The Dawn of Isabela (Montavilla Series #1)

Chapter Twenty Four

"Hindi ko na 'to idadaan pa sa mga elders. This is my decision as the princess of Montavilla, as the leader of the vampires. I'll end the truce between us and the lycans," I stated, clenching my fist, muli akong tumingin sa kanila.

"Mamaya kapag dumating sila dito, huwag munang ipaalam sa iba." I added before I left them.

"Nasaan ang sasakyan ko, Thomas?" I asked one of our helper pagkalabas ko ng palasyo. Gusto ko magpatakbo ng sasakyan ngayon.

"Nasa garahe na po, mahal na prinsesa." He immediately answered kaya dumire-diretso na ako doon. I know it is not enough to release my anger,  but I want to drive so bad.

Agad ko pinatunog iyon nang makita ko. Mabilis akong sumakay doon at binuhay ang makina, agad kong tinapakan ang gas. Kita ko ang pag gilid ng mga trabahador namin nang dumaan ako, may muntikan pa ako masagasaan ngunit agad itong nakaiwas gamit ang bilis niya bilang bampira. Tinapakan ko ang gas hanggang sa pinaka mabilis nito, rinig na rinig ko ang pag ragasa ng aking sasakyan.

I saw my phone ringing, si Kaiden ang tumatawag do'n. Liar, you made me believe in you, traydor ka rin pala. My grip tightened on the steering wheel, pakiramdam ko'y masisira ko na.

Dumiretso ako sa Zaporia, gusto ko gamitin at subukan ang mga armas ni Dallas, gusto kong may paglabasan ng aking galit. Pagkarating ko sa kanilang mansyon ay naabutan ko doon si Savannah habang kumakain at nanonood. Agad bumalot sa kanya ang takot nang makita akong ganito, hindi ko nalang siya pinansin at dumiretso sa training room ni Dallas.

Agad ko kinuha ang baril at pinaputukan ang mga target doon. I yelled at the top of my lungs, kasabay ng muling pagtulo ng mga luha ko. Nang mapagod ako ay umupo nalang ako sa sahig, I feel so helpless.

"Patawarin niyo ako ama, ina. Hinayaan ko makapasok sa ating bayan ang dahilan ng pagkamatay ninyo, ang tunay nating mga kalaban. You believe in me a lot, and now I disappoint you both. Ngayon napatunayan ko na hindi pa rin talaga ako sapat maging pinuno ng Montavilla, tulungan niyo po ako." Sunod sunod nagsibagsakan ang mga luha ko nang haplusin ko ang dala dala kong litrato nila.

I missed them so much, kung andito lang sila, they will be able to guide me to be a true leader.

I fucked up, this is all my fault. Hindi ko gusto ang mga lycans noon pa man, pero nang mahulog ako sa isa sa kanila ay unti unti ko na silang napapasok sa aming bayan. At hindi ko man lang nahalata na nakakasama ko pala araw araw ang pumatay sa aking mga magulang.

"Isabela,"

I stunned when I heard Dallas' voice, agad ko pinunasan ang luha ko at humarap sa pinto.

"Sabi ko na nga ba't andito ka e," he stated before he closed the door, agad siyang lumapit sa akin. His eyebrows furrowed when he saw the tears on my cheeks.

"You should not cry. You know how dangerous your situation is, Alexis." He said worriedly.

"How can I not cry if I feel so lost and broken inside?" I stunned while I'm saying those words, I heard him sighed before he sat beside me.

"How are you feeling? I'm ready to listen," he stated.

"Anger and hatred, Dallas." Diretso kong sagot, I gritted my teeth.

"I want to get rid all of them, ayaw ko lang mapahamak ang buong Montavilla dahil sa padalos dalos kong desisyon. Pero nagawa ko na silang malagay sa delikadong sitwasyon," I added.

Once that I made an impulsive move, maaari nilang bawian ang buong Montavilla. I need to think a better plan, at ang unang step ay ang putulin ang koneksyon namin sa mga lycan, tapusin ang truce.