Ο δικός μου αναρχικός

I wanna join ✊🏼

Ο Άρης είχε δύο μέρες που είχε φύγει για το ταξίδι του και είχα αγχωθεί. Δεν απαντούσε πάλι το κινητό του και γενικά δεν μιλούσε με κανέναν που έχει μείνει πίσω. Πηγαίνω κάθε μέρα και τους ρωτάω για κάθε πιθανόν νέο. Τώρα περπατούσα για να δω αν έχει γίνει κάτι. Μου άνοιξαν την πόρτα και με πήγαν αμέσως στον Μανώλη.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο και τον είδα στεναχωρημένο.

<Μανώλη...τι έπαθε;> ρώτησε και άρχισα να δακρύζω.

<Αλέξα...> είπε μόνο και ήρθε κοντά μου.

<ΜΑΝΏΛΗ ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΈΠΑΘΕ> φώναξα και περίμενα να μου απαντήσει.

<Τον πυροβόλησαν> είπε και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Όχι πάλι...όχι πάλι ρε γαμωτο

<Πες μου που είναι πρέπει να πάω να τον δω> είπα αλλά δεν απάντησε παρά μόνο με κοιτούσε.

<ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΏΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΈΧΟΥΝ> φώναξα μήπως και καταφέρω τίποτα.

<Δεν μπορώ να σου πω...> είπε και τον κοίταξα. Πλάκα πρέπει να μου κάνει.

<Σε παρακάλω> είπα και ίσα ίσα που ακούστικα. Έπεσα στα χέρια του και πλέον έκλαιγα.

<Γιατί δεν μου λες που είναι;> ρώτησα και περίμενα μια λογική εξήγηση.

<Γιατί αυτός μου είπε να μην σου πω> είπε και τότε δεν ένιωθα τίποτα. Σταμάτησαν να τρέχουν δάκρυα. Βγήκα από το δωμάτιο και βγήκα και από το σπίτι.

Ήθελα να πάω σπίτι.

Περπατούσα μέσα στο σκοτάδι και δεν σκεφτόμουν τίποτα παρά μόνο κοιτούσα το κενό. Η ζωή ένιωθε σαν όνειρο εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, ή μάλλον σαν εφιάλτης.

ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ

Έφτασα σπίτι και η Βάνα έλειπε. Λογικά θα είχε βγει έξω με τον αδερφό μου. Έπεσα στον καναπέ και έκλισα τα μάτια μου. Δεν ήθελα να νιώθω τίποτα.

.

.

.

.

.

.

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και είδα την Βάνα μπροστά από την πόρτα.

<Σόρρυ δεν ήθελα να σε ξυπνήσω> είπε και με κοιτούσε.

<Δεν πειράζει> είπα και ακουγόμουν μπουκωμένη. Θα κατάλαβε ότι έκλαιγα.