Geri Dönüş

12.Bölüm

Yerden kalkarken yanı başımda kanlar içinde yerde yatan Can’ı görünce,hemen yanına gittim.Hıçkıra hıçkıra ağlayarak onu uyandırmaya çalıştım.Ama olmuyordu.Ellerim kanlı etrafıma bakıyordum ama kimse yoktu.Can’ın kafasını dizime yatırıp,çantamdan telefonumu çıkardım, ambulansı aradım.Ona bir şey olmaması için de dua ediyordum.

"Kendine  gel Can,kendine gel!”  “Beni bırakamazsın."

Can’ın yüzüne dokunuyordum.Uyanması için elimden geleni yapsam da olmuyordu.Can gözlerini açmıyordu.Ben böyle çaresiz beklerken,ambulans gelmişti.Dizimden yavaşça Can’ın kafasını çektiler. "Ne olur kurtarın onu.Ben onu uyandırmaya çalıştım ama uyanmadı." Görevlilere yalvardım.Elimden sadece onun kurtulması için bir şeyler yapmalarını istemekten başka bir şey gelmiyordu.

Hastaneye gelmiştik.Ameliyata almışlardı O’nu. Koltuklara oturmuş,bir yandan da ne yapmam gerektiğini düşünüyordum.Aklım Can’daydı.

Uzun bekleyişin ardından, doktor ameliyathaneden çıkmıştı.Hemen yanına gidip durumunu sordum.Birkaç sefer kalbinin durduğunu ama  yine de pes etmediğini,durumunun iyi olduğunu ve şimdi odaya alacaklarını söyledi.Nasıl sevindiğimi anlatamam. Hayata bir kez daha tutunmuştum.Allah’ım sana binlerce kez şükürler olsun.

Ablama haber vermiştim şimdiye gelmeliydi.5-10 dakikaya gelir herhalde,şimdi Can’ın yanına gitmeliydim.Gerekli bilgileri aldıktan sonra yoğun bakım odasına gittim.Elimi cama dayadım ağlamaya başlamıştım.Daha "Seni seviyorum Can,hem de çok.." diyememişken bir anda kaybedebilirdim onu.Hem de benim yüzümden,an meselesiydi bu.Ama O her şeye rağmen direnmişti.

Durmak bilmeyen göz yaşlarımı sildim.İçerden doktor çıkınca “iki dakikalığına olsa da içeri girebilmem mümkün mü?” dedim göz yaşlarımı silerek.Aldığım “Sadece iki dakika ama” cevabından sonra gülümsemiştim.Başımı tamam anlamında salladım.

Onun yanındaydım.Bir anda her şeyim olan kişinin.Bu sefer mutluluktan ağlıyordum.Yanına gittim ve eline tuttum.Uyanık değildi elini tutsam bile hissetmezdi.Bir süre böyle kaldıktan sonra içimdekileri ifade etmenin belki de zamanıdır diye düşünüp başladım içimdekileri dökmeye.

“Seni seviyorum Can.Seni gördüğüm ilk andan itibaren kalbimin ritmi farklı attı.Kelebeklerim aklını kaybetmiş gibi midem de çırpınıp durdu.İlk başta anlamadım ne olduğunu.Çünkü sevgiyi öğrendiğim herkes beni terk etmişti.Annem,Babam,Babaannem.. ve Can..Sen de terk etseydin beni,yaşamamın bir anlamı olmazdı.Dedim ya kalbim sende attı,sende buldum kendimi..Her ne kadar bu dediklerimi duymasan da,elimi hissetmesen de bunları sana söylemek istedim.Sevdiğimi söylemediğim için kaybettim sevdiklerimi belki de.En azından dile getirebildim duygularımı.Her ne kadar geç olsa da.Sevmedin belki beni ,acıdın hatta bana.Sen benim için ne hissedersen hisset ama ben duygularımı ifade etmede zorlansam da son kez..İlk ve son..seni seviyorum Can.. ve sevmeye devam edeceğim”

Gözyaşlarımı silip eşyalarımı aldım,dışarı doğru giderken Can’ın kısık gelen sesiyle “ Bende Esra.. bende..” demesiyle olduğum yerde kaldım.