Unexpected Feelings

Chapter 4

Hindi ko alam kung sino sa aming dalawa ang nakauna umupo sa upuan. Feeling ko tie. "Oh hi there. How are you?" Me. Talking to Igor. Yes, nandito si weird guy. He was wearing his black sweater and black hood. Favorite kulay nya ata ang black, kasi black lang palagi kulay nang damit niya at pati yung eaphone at cellphone niya black rin.

Diba yung mga bad boy mahilig sa kulay black, hindi ko nga alam kung bad boy ba to kasi wala naman siyang tattoo and ear piercing. Kasi diba ganyan yung mga dating nang mga bad boy. "Napaka stereotypical mo naman sa mga naka tattoo at naka ear piercing. Hindi mo nga alam mga mabait pa yun ky sa yung walang mga tattoo. Hindi ba puwede gusto lang nila yan. Huwag mo naman e judge agad." Sabi nang utak ko sa sarili ko.

Hindi ko inaasahan na magkikita kami dito tapos nag aagawan pa nang table. Naalala ko tuloy kanina hindi niya nya ako pinansin.

He didn't say a word. He was just there sitting with his earphone on with the same music narinig ko when we first met. He was looking at me without any expression while I was smiling at him.  "Do you mind if I share the table with you?"  Ano kaya iniisip niya. Bakit wala siyang imik.

I smile to him trying to make things comfortable because he didn't say anything while staring at me. Feeling ko yung pisngi ko naninigas dahil sa kahihiyan na parang hindi ako nag exist sa harapan nya. Iba yung awra niya ngayon. Hindi siya nakakatuwa. Then all of the sudden tumayo siya and left the table. What was wrong with him?

"Hey Igor, wait. I can leave the table if you want to be alone." Tumayo ako para habulin siya. Hindi ko alam kung bakit kailangan ko ibigay yung table sa kanya. Hindi na importante kung sino man sa aming dalawa ang naka una. Siguro ibigay ko nalang sa kanya kasi parang his having a bad day.

"No, you can have the table." Igor. Walang ka expression yung mukha sa pagsabi niya sakin. Hindi ko alam kung galit ba siya or may problema kung bakit ganyan yung pag trato niya sakin. Baka bitter siya buhay or baka wala lang siya sa mood.

"You know what, it's fine. You can sit with me, I mean we can share the table." With convincing tone. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit pakiramdam ko nakonshensha ako. Alangan naman hindi ako maki pag share diba, kung tutuusin mag isa lang naman ako. At kilala ko naman siya. Kahit naman hindi ko siya kilala, willing naman ako maki pag table sa kahit kanino. Hindi naman ako madamot eh.

"It's alright lady." Seryoso yung mukha at tono sa pag sabi nya sakin. "Okay" nakataas yung mga kilay ko at nka smirk, yun lang ang sinabi ko at umalis na siya. Gusto ko sapakin ang sarili ko. 𝙰𝚗𝚘 𝚔𝚊𝚋𝚊 𝙼𝚊𝚛𝚒𝚎,  𝚋𝚊𝚠𝚒-𝚒𝚗 𝚖𝚘 𝚢𝚞𝚗𝚐 𝚜𝚒𝚗𝚊𝚋𝚒 𝚖𝚘. 𝙼𝚊𝚐 𝚑𝚊𝚗𝚊𝚙 𝚔𝚊 𝚗𝚊𝚗𝚐 𝚒𝚋𝚊𝚗𝚐 𝚙𝚊𝚛𝚊𝚊𝚗! 𝙱𝚊𝚔𝚒𝚝 𝚢𝚊𝚗 𝚊𝚗𝚐 𝚜𝚒𝚗𝚊𝚋𝚒 𝚖𝚘! 𝙱𝚒𝚕𝚒𝚜! 𝙰𝚊𝚕𝚒𝚜 𝚗𝚊 𝚜𝚒𝚢𝚊. 𝙰𝚔𝚊𝚕𝚊 𝚔𝚘 𝚋𝚊 𝚗𝚊𝚔𝚘𝚗𝚜𝚑𝚎𝚗𝚜𝚑𝚊 𝚔𝚊 𝚎𝚑 𝚋𝚊𝚔𝚒𝚝 𝚋𝚒𝚐𝚕𝚊 𝚔𝚊𝚗𝚐 𝚗𝚊𝚐𝚒𝚗𝚐 𝚖𝚊𝚝𝚊𝚛𝚊𝚢 𝚓𝚊𝚗? 𝚑𝚒𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚊 𝚗𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚐𝚊𝚗𝚢𝚊𝚗 𝙼𝚊𝚛𝚒𝚎, 𝚋𝚊𝚔𝚒𝚝 𝚔𝚊 𝚋𝚒𝚐𝚕𝚊 𝚗𝚊𝚐𝚔𝚊 𝚐𝚊𝚗𝚢𝚊𝚗! 𝙰𝚗𝚘 𝚋𝚊𝚗𝚐 𝚙𝚛𝚘𝚋𝚕𝚎𝚖𝚊 𝚖𝚘? Sabi ko sa sarili.

Ayaw nya ba sakin? Mabait naman ako ah. Siguro gusto niya lang mag-isa.

Bumalik ako sa table at umupo. Hinanap ko kung saan siya naka upo. At least panatag na ang kalooban ko nung nakita may ka table na siya. Sa malapit sa pintuan which is window rin at naka harap sakin. Naki table siya sa dalawang mag-asawa ata. Buti nga lang hindi ko makita ang pagmumukha niya kasi natatakpan kami sa mga ibang customer na naka upo ka helera namin.