Way back 1897 Series 1: Katipunera

XII

“Pagabi na at saan naman tayo maaaring mamasyal?!” takang tanong ko. Inilahad nya ang kanyang kamay kaya nagtataka akong napatingin duon. Napataas ang kilay ko at muling binalik ang tingin sa kanya.

“Amara, hindi biro ang ngalay ng aking kamay, kakahintay sa iyong magandang kamay.” natatawang sabi nya.

Napaawang ang labi ko ng makuha ang gusto nyang mangyari. Lakas ng amats nito, laging nakangiti at tawa, happy pill nya atah ako. Marahan kung inangat ang kamay ko, pwede naman ang holding hands diba, I mean sa panahon na ito pwede naman siguro.

‘Maugat ang palad, ehem.’ pinilig ko ang ulo ko at tinaboy ang namumuong kabaliwan sa isip ko. Kapusukan, hindi naman siguro nila alam iyon? Lalo pa at busy sila sa digmaan diba? Arghh wala na silang panahon para magmasturbate! ‘Arghh, Arene tumigil ka na!’ internet ba naman kasi. Nabasa ko lang sa internet yun, na pagmaugat ang kamay ng lalaki ay mahilig daw, arghh, I should stop.

“Salamat, alam kung hindi dapat ngunit gusto kung sulitin ang mga natitira pang mga panahon para makasama ka.” halos pabulong nyang sabi nang mahawakan ang kamay ko. Hinaplos nya iyon bago malulungkot ang matang tumingin sakin at ngumiti.

‘Anong-.’ Napakunot ang nuo ko sa sinabi nya, akmang magtatanong pa sana ako ng magsalita ulit sya.

“Halika, sa halamanan tayo ni Mang Petong. Ang sabi nya sakin ay may bago daw syang mga tanim na bulaklak.” nakangiting sabi nya. Wala sa sariling napatango na lang ako. Marahan nya akong inakay palabas ng kusina.

Sandali, gabi na pero sa halamanan nya ako dadalhin? Hindi kaya may binabalak na hindi maganda sakin ‘to? Napahawak ako sa dibdib ko kaya napatingin sya sakin. Nakita ko ang pagtataka sa muka nya kaya ibinababa ko ang mga kamay ko. Muka namang hindi nya magagawa yun.

Nasa labas na kami ng bakuran at halaman na syang tanging harang sa bahay. Nakita ko agad ang kabayo na nakatali sa malaking puno. Agad na napakunot ang nuo ko, wag naman sana. Hi nd Ii naman siguro yan ang sasakyan namin hindi ba?!’ wala sa sariling naitanong ko. Hawak nya parin ang kamay ko ay inakay nya ako palapit sa kabayo. Napapangiwi ako habang palapit kami ng palapit. Hindi pwede hindi ako marunong sumakay dyan! Ayoko!

“Malayo ba, ang halamanan ni Mang Petong?!” nag-aalinlangan kong tanong. Nasa tapat na kami ng kabayo nang harapin nya ako.

“Hmmm… sa tingin ko ay anim na bahay lang mula rito?!” hindi siguradong sagot nya. Nagtataka syang napatingin sakin na nagpakaba sakin.

“Ahh ehh lakarin na lang natin!” kinakabahan kong sagot. Hinila ko ang kamay nya at nagsimulang maglakad.

Pinigilan nya ako, halata ang pagkalito sa boses nya. Tumigil sya sa paglalakad kaya napatigil rin ako. Mabilis na lumapit sya harapan ko kaya napaiwas ako ng tingin. “Amara, tumingin ka sa akin.” nag-aalalang pakiusap nya.

‘Arghh, alam ko naman na gwapo sya. Bakit kailangan may patingin tingin pa syang nalalaman?’ napatingin ako sa paligid habang nakayuko parin. Napabuntong hininga na lang ako at wala ng nagawa. Kinakabahan akong napa-angat ng tingin sa kanya.

“Ito nah, ano?!” kinakabahang tanong ko. Nananatili syang tahimik at tinignan lang ako ng mabuti na lalong pagpakaba sakin. Alam ko naman na maganda ako pero iba parin pag sya na ang tumitig.

“Amara….” maya-maya’y pagtawag nya. “May suliranin ka bang hindi sinasabi sa akin… o kaya ay may tinatago ka sakin at ayaw na ipaalam?!” nagdududa nyang tanong.

Parang isang bombang sumabog ang tanong nya na nagpahina sakin. Mabilis na pinagpawisan ako ng malamig. Anong ibig nyang sabihin dun?! Pati ako, sa sarili ko maraming tanong. Ako nga ba si Amara? Bakit nandito ako sa panahon nya?