Wat ik voel

Epiloog I: Ik mis hem gewoon

'En waarom heeft hij het uitgemaakt?' vraagt Des die op het voeteind van mijn bed ga zitten.

Ik zit helemaal ingewikkeld als een worm in mijn deken met alleen mijn gezicht zichtbaar.

Op dit moment kan het me niet eens schelen dat het bijna dertig graden is en ik lig te zweten onder mijn laken.

Waarom voel ik me dan zo koud?

Juist ja.

'Ik wil er niet over praten,' zeg ik met een rasperige stem van het huilen.

'Kom op, Thal, je kan niet de hele vakantie in je bed blijven liggen en wachten tot hij terugkomt,' zegt mijn beste vriend en ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Moet hij eens opletten.

'Thalli,' zegt Des en hij trekt de deken van me af en grijpt daarna mijn hand vast waarmee hij me recht trekt.

Alleen geeft mijn lichaam niet mee en bots ik tegen zijn borstkas aan terwijl ik diep zucht.

'Wanneer vertrekt hij?'

'Volgende week.'

Temporal, de band waar Marley liedjes voor schrijft is een paar weken geleden ontdekt door een grote producer.

Hij heeft hen meteen een contract aangeboden dat Olivia en haar bandleden natuurlijk voor getekend hebben.

Niemand zou die kans laten liggen.

Ze zijn een paar keer op de radio geweest en al snel bereikte hun muziek de andere kant van de wereld.

Hun producer heeft voorgesteld om een wereldtour te maken zodra ze een nieuw album afhadden en natuurlijk had mijn ex-geliefde dat in een paar maanden geklaard.

En daar ging het bergafwaarts.

Olivia wou heel graag dat Malrey meeging om nieuwe ervaringen op te doen die in nieuwe albums zouden verwerkt kunnen worden.

Hij heeft er heel lang over nagedacht, de positieve en de negatieve dingen afgewogen, maar uitdeindelijk ging hij akkoord.

En natuurlijk steun ik hem, zoals ik al zei, niemand vergooit die kans om beroemd te worden als songwriter voor een band die binnen een mum van tijd de wereld verliefd liet worden op hun muziek.

Marley heeft onze relatie vorige week officieel stopgezet.

Eerst dachten we aan een pauze, maar Marley vond dat ik zo misschien de kans op een grotere liefde zou verkwisten.

We hebben een beetje ruzie gehad daarover omdat ik vond, en nog steeds vind, dat hij mijn geliefde is tot in de eeuwigheid.

Uiteindelijk werd de ruzie te erg dat Marley het heeft uitgemaakt en is weggelopen.

Dat was drie dagen geleden, bijna gelijk aan de dag dat we elkaar voor het eerst ontmoette op dat feestje vorig jaar.

Des heeft me door die dagen heen gesleurd en zelfs Ally is even langsgekomen, maar niks kon me opvrolijken.

En voor de domme idioot die ik ben, houd ik vast aan de hoop dat Marley me komt halen en we samen de wereld rondreizen, maar dat gaat nooit gebeuren.

'Nog tijd genoeg om zich te bedenken,' zegt Des en ik zucht terwijl de tranen weer tegen mijn ogen duwen.

'Ik mis hem gewoon,' zeg ik en mijn stem breekt een beetje als ik er verder over nadenk.

Nooit meer samen lachen.

Nooit meer samen sterren kijken.

Nooit meer samen op dates gaan.

Nooit meer langs hem wakker worden.

Nooit meer zijn lippen voelen.

Ik heb pas door dat ik aan het huilen ben wanneer er een natte plek op Des' shirt tevoorschijn komt.

'Sorry,' zeg ik trillerig en ik haal mijn gezicht uit zijn kleren waarna ik mijn neus optrek.

'Dat is oké, Thal,' zegt hij zacht. 'Ik snap trouwens toch al niet waarom hij het precies heeft uitgemaakt als hij beweert dat hij nog van je houdt.'

Ik sla mijn ogen neer en voel een volgende traan over mijn wang glijden.

Ergens kan ik wel begrijpen waarom Marley het heeft uitgemaakt. Wie weet hoe lang hij weg is.

Mijn studies zullen eronder leiden als ik mee ga, maar die van hem ook dus waarom niet samen opnieuw beginnen?

Aan de ene kant is het goed dat hij het voor de vakantie heeft uitgemaakt, dan kan ik wat helen in deze weken en misschien zelfs mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt hebben, maar Malrey is nog te vers.

De pijn is te vers.

Mijn hart kan geen nieuwe geliefde aan omdat Marley mijn éérste liefde was.

Ik zou niet zo in cirkels moeten denken voordat de spiraal naar beneden gaat en ik helemaal nooit meer uit mijn kamer kom.

Vervolgens wordt er op de deur geklopt die langzaam opengaat.

Ally's gezicht komt in beeld en ze glimlacht een beetje naar me, maar ik kan de trieste laag aan de rand van haar ogen zien.

'Jules en Rein zijn terug met hun spullen. Komen jullie helpen uitpakken?' vraagt ze en Des knikt waarna hij opstaat.

Hij legt zijn hand op mijn schouder en trekt een mondhoek op.

'Het komt wel goed, Thal,' zegt hij en hij knijpt een beetje in mijn schouder. Ik glimlach klein. 'Kom je zo helpen?'

'Ja, geef me nog een minuutje,' zeg ik en hij knikt.

Hij en Ally verlaten mijn kamer en trekken de deur achter zich dicht waardoor de stilte in mijn kamer een drukkend gevoel wordt.

Herinneringen komen mijn hoofd binnen vliegen zoals de vlinders in mijn buik die nog steeds wakker zijn, nog steeds fladderen als ik Marley voor de geest haal.

Ergens wil ik opnieuw beginnen huilen, maar ik verman mezelf en zucht met een zachte plof op mijn rug neer.

Marley gaat niet terugkomen en hoe sneller ik dat realiseer, hoe sneller ik verder kan gaan met mijn leven, hoe sneller ik mijn hart aan iemand anders kan geven.

Ik kijk naar de sterretjes aan mijn plafond en mijn oog valt op het groene sterretje met de M.

Ik zucht, denk even na, maar reik dan toch mijn arm ernaar uit.

Langzaam en met een brekend hart trek ik het van mijn plafond.

Het laat een afdruk achter net zoals Marley bij mijn hart zal doen.

Vervolgens leg ik het in mijn nachtkastje en ga naar beneden waar ik Jules en Rein zal helpen met hun verhuis.

Een hoofdstuk dat sluit, zal altijd een nieuw begin zijn.

=============================
Euhm ja, ik laat jullie hier hangen voor vandaag.
Have a nice day!